display result search
- 135
- 1000
- 1000
- 1000
دینداری در بحران؛ ما و قرآن کریم، 8
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «دینداری در بحران؛ ما و قرآن کریم» جلسه هشتم: غرق در ربوبیت، سال 1404
موضوع بحث دینداری در بحران بود و در محضر قرآن کریم، در محضر کلمه ی رَبّ بودیم، مباحثی گذشته است که فرصت بیان دوباره ی آن نیست.
بعد از اینکه اندکی راجع به سنّت ابتلا صحبت کردیم… و ما به عمد مثلاً همه ی مباحث سنّتها را نگفتیم و فقط دو جلسه به سنّت ابتلا اختصاص دادیم، جهت این امر هم این بود که فعلاً میخواهیم با رَبّ آشنا شویم، نه با سنّت های رَبّ.
لذا عمداً بحث رزق و انفاق را بصورت نیمه رها کردیم، چون بنده قصد داشتم شئون مختلف رَبّ را ببینیم، نه یکایک این موضوعات را؛ وگرنه هریک از این موضوعات میتواند بصورت مفصل بحث شود.
آن چیزی که ما از قرآن کریم میبینیم این است که مؤمن اگر بلند میشود باید احساس کند که با رَبّ بلند شده است، اگر مینشیند باید احساس کند که با رَبّ نشسته است، اگر مبتلا شود باید احساس کند که رَبّ او را مبتلا کرده است، اگر نعمتی به او برسد باید احساس کند که رَبّ نعمت داده است، اگر میخواهد شکر کند باید از رَبّ تشکّر کند، اگر داغ میبیند باید بداند که تسلّی با رَبّ است، اگر میخواهد توبه کند باید در محضر رَبّ توبه کند، اگر میخواهد پیش برود باید بداند که باید از رَبّ یاری بخواهد، مؤمن با رَبّ مینشیند و بلند میشود.
حال آیاتی را میخوانم که شما ببینید چرا خدای متعال این آیات را با لفظ «الله» نفرموده است و با لفظ «رَبّ» فرموده است، چون خواسته است که ما با این رَبّ آشنا شویم، ما شبانه روز با ربوبیت او همراه هستیم، ما دائماً غرق در ربوبیت هستیم و این موضوع از رگ گردن به ما نزدیکتر است.
اگر کسی اندکی این موضوع را تمرین کند و همانطور که در این جلسات عرض کردیم که این بحث باورمحور است، یعنی التزام به علم است، آنوقت اصلاً زندگی و اخلاق و رفتار انسان تغییر پیدا میکند. اینطور نیست که تصوّر کنیم دو آیه میخوانیم.
موضوع بحث دینداری در بحران بود و در محضر قرآن کریم، در محضر کلمه ی رَبّ بودیم، مباحثی گذشته است که فرصت بیان دوباره ی آن نیست.
بعد از اینکه اندکی راجع به سنّت ابتلا صحبت کردیم… و ما به عمد مثلاً همه ی مباحث سنّتها را نگفتیم و فقط دو جلسه به سنّت ابتلا اختصاص دادیم، جهت این امر هم این بود که فعلاً میخواهیم با رَبّ آشنا شویم، نه با سنّت های رَبّ.
لذا عمداً بحث رزق و انفاق را بصورت نیمه رها کردیم، چون بنده قصد داشتم شئون مختلف رَبّ را ببینیم، نه یکایک این موضوعات را؛ وگرنه هریک از این موضوعات میتواند بصورت مفصل بحث شود.
آن چیزی که ما از قرآن کریم میبینیم این است که مؤمن اگر بلند میشود باید احساس کند که با رَبّ بلند شده است، اگر مینشیند باید احساس کند که با رَبّ نشسته است، اگر مبتلا شود باید احساس کند که رَبّ او را مبتلا کرده است، اگر نعمتی به او برسد باید احساس کند که رَبّ نعمت داده است، اگر میخواهد شکر کند باید از رَبّ تشکّر کند، اگر داغ میبیند باید بداند که تسلّی با رَبّ است، اگر میخواهد توبه کند باید در محضر رَبّ توبه کند، اگر میخواهد پیش برود باید بداند که باید از رَبّ یاری بخواهد، مؤمن با رَبّ مینشیند و بلند میشود.
حال آیاتی را میخوانم که شما ببینید چرا خدای متعال این آیات را با لفظ «الله» نفرموده است و با لفظ «رَبّ» فرموده است، چون خواسته است که ما با این رَبّ آشنا شویم، ما شبانه روز با ربوبیت او همراه هستیم، ما دائماً غرق در ربوبیت هستیم و این موضوع از رگ گردن به ما نزدیکتر است.
اگر کسی اندکی این موضوع را تمرین کند و همانطور که در این جلسات عرض کردیم که این بحث باورمحور است، یعنی التزام به علم است، آنوقت اصلاً زندگی و اخلاق و رفتار انسان تغییر پیدا میکند. اینطور نیست که تصوّر کنیم دو آیه میخوانیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است