display result search
- 797
- 1000
- 1000
- 1000
کجای داستانیم؟، 1
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "کجای داستانیم؟"، جلسه اول: بیان قرآن، بیانی داستانی، سال 1404
علم کارش تجزیه است، هنر کارش تزکیه. علم برای اینکه دقت خودش را درباره مفاهیم بالا ببرد و آن را به اجزا بیشتر تقسیم می کند و هر چی هم بیشتر تقسیم می کند این عناصر سردتر می شوند. ولی هنر کارش ترکیب این ها کنار همدیگر است به همین دلیل مصرف کنندگان هنر همیشه بیشتر از مصرف کنندگان علم اند. این نشان دهنده کم عمق بودن هنر و سطحی بودن آدم ها نیست، هنر می تواند خیلی عمیق هم باشد، بلکه عمیق تر از علم. هنر در هر قالبی از موسیقی گرفته تا هنرهای تجسمی از نقاشی گرفته تا عکس از فیلم گرفته تا انواع فیلم ها بالاخره کار هنری که مثلا در ادبیات انجام می گیره از داستان گرفته تا شعر درسته وجه زیبایی اش غلبه دارد، ولی نباید با زیبایی صرف صدا زد. هنر فقط به خاطر زیباییش نیست که بیشتر مصرف می شود. در بین همه قالب های هنری چیزی مفهومی داریم به نام داستان. داستان می خواهد دست ما را بگیرد و ببرد به طبیعت. حیات یک انسان یا یک جامعه می شود داستان. آنهایی که داستان سرایی می کنند، می خواهند یک طبیعتی را بازآفرینی کنند. قرآن کریم از جانب خدای حکیم است، خدایی که علم را آفرید خدایی که قلم و زبان را خلق کرد. از خدا عالم تر که ما نداریم. خداوند متعال بعضی از اوقات علم را می گذارد کنار و دست ما را می گیرد و می برد و قصه برای ما تعریف می کند، داستان انبیا و اقوام گذشته را برای ما تعریف می کند و می گوید حالا خودت ببین و خودت برداشت کن. خدا خودش خواست ما را ببرد تا در طبیعت تنفس کنیم و در طبیعت داستان زندگی آدم ها را ببینیم و خودمان را تئوریزه کنیم. الان خود ما اینجا دور داستان اباعبدالله الحسین جمع شدیم، دور بحث نظری شهادت جمع نشدیم، دور داستان یک واقعه ای در موضوع شهادت جمع شدیم. دور یک داستان حماسی به نام داستان اباعبدالله الحسین و عاشورا جمع شدیم، نه دور کتابی که از نظر علمی شجاعت و حماسه را تعریف کرده باشد. خدا می فرماید من از روح خودم در انسان دمیدم. انسان اگر می توانست موجوداتی را می آفرید و خدایی می کرد چون ما علاقه داریم خدا باشیم. ما کجای داستانیم؟ ما کجای داستان تاریخیم؟ هر انسانی یک داستانی دارد، خود داستان سرزمین ما چقدر جذاب هست، ما الان در همین ایام دفاع مقدس اخیر چقدر به داستان سرزمین خودمون مراجعه کردیم؟ مفتخریم که در این سرزمین زندگی می کنیم. آدم باید خودش را دوست داشته باشد، در روایات ما می فرماید: هر کسی خودش را باید گرامی بدارد. مهم ترین هنر خدا در این قرآن، عدم اختلاف و پراکندگی و تشتت است. یعنی هماهنگی قرآن و هماهنگی چیزی از جنس هنر است. هماهنگی چیزی از توصیف اساسی برای طبیعت است. قرآن یک کتاب هماهنگ است، لذا قرآن به مثابه یک متن علمی نیست. متن های علمی دیدید چجوریه؟ دیگه جدا از سردی و خشکی شان موضوعشان مشخص است، ولی موضوعات قرآن همیشه ترکیبی هست. ما امروز کجای داستانیم؟ مگر امام حسین علیه السلام با عاشورا تمام شد؟ خیر عاشورا آغازی بر داستان جدید بوده و هست و امتداد دارد.
.
علم کارش تجزیه است، هنر کارش تزکیه. علم برای اینکه دقت خودش را درباره مفاهیم بالا ببرد و آن را به اجزا بیشتر تقسیم می کند و هر چی هم بیشتر تقسیم می کند این عناصر سردتر می شوند. ولی هنر کارش ترکیب این ها کنار همدیگر است به همین دلیل مصرف کنندگان هنر همیشه بیشتر از مصرف کنندگان علم اند. این نشان دهنده کم عمق بودن هنر و سطحی بودن آدم ها نیست، هنر می تواند خیلی عمیق هم باشد، بلکه عمیق تر از علم. هنر در هر قالبی از موسیقی گرفته تا هنرهای تجسمی از نقاشی گرفته تا عکس از فیلم گرفته تا انواع فیلم ها بالاخره کار هنری که مثلا در ادبیات انجام می گیره از داستان گرفته تا شعر درسته وجه زیبایی اش غلبه دارد، ولی نباید با زیبایی صرف صدا زد. هنر فقط به خاطر زیباییش نیست که بیشتر مصرف می شود. در بین همه قالب های هنری چیزی مفهومی داریم به نام داستان. داستان می خواهد دست ما را بگیرد و ببرد به طبیعت. حیات یک انسان یا یک جامعه می شود داستان. آنهایی که داستان سرایی می کنند، می خواهند یک طبیعتی را بازآفرینی کنند. قرآن کریم از جانب خدای حکیم است، خدایی که علم را آفرید خدایی که قلم و زبان را خلق کرد. از خدا عالم تر که ما نداریم. خداوند متعال بعضی از اوقات علم را می گذارد کنار و دست ما را می گیرد و می برد و قصه برای ما تعریف می کند، داستان انبیا و اقوام گذشته را برای ما تعریف می کند و می گوید حالا خودت ببین و خودت برداشت کن. خدا خودش خواست ما را ببرد تا در طبیعت تنفس کنیم و در طبیعت داستان زندگی آدم ها را ببینیم و خودمان را تئوریزه کنیم. الان خود ما اینجا دور داستان اباعبدالله الحسین جمع شدیم، دور بحث نظری شهادت جمع نشدیم، دور داستان یک واقعه ای در موضوع شهادت جمع شدیم. دور یک داستان حماسی به نام داستان اباعبدالله الحسین و عاشورا جمع شدیم، نه دور کتابی که از نظر علمی شجاعت و حماسه را تعریف کرده باشد. خدا می فرماید من از روح خودم در انسان دمیدم. انسان اگر می توانست موجوداتی را می آفرید و خدایی می کرد چون ما علاقه داریم خدا باشیم. ما کجای داستانیم؟ ما کجای داستان تاریخیم؟ هر انسانی یک داستانی دارد، خود داستان سرزمین ما چقدر جذاب هست، ما الان در همین ایام دفاع مقدس اخیر چقدر به داستان سرزمین خودمون مراجعه کردیم؟ مفتخریم که در این سرزمین زندگی می کنیم. آدم باید خودش را دوست داشته باشد، در روایات ما می فرماید: هر کسی خودش را باید گرامی بدارد. مهم ترین هنر خدا در این قرآن، عدم اختلاف و پراکندگی و تشتت است. یعنی هماهنگی قرآن و هماهنگی چیزی از جنس هنر است. هماهنگی چیزی از توصیف اساسی برای طبیعت است. قرآن یک کتاب هماهنگ است، لذا قرآن به مثابه یک متن علمی نیست. متن های علمی دیدید چجوریه؟ دیگه جدا از سردی و خشکی شان موضوعشان مشخص است، ولی موضوعات قرآن همیشه ترکیبی هست. ما امروز کجای داستانیم؟ مگر امام حسین علیه السلام با عاشورا تمام شد؟ خیر عاشورا آغازی بر داستان جدید بوده و هست و امتداد دارد.
.
تاکنون نظری ثبت نشده است