display result search
- 77
- 1000
- 1000
- 1000
إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُبِینًا، جلسه پنجم
سخنرانی حجت الاسلام محمد رضا عابدینی با موضوع «إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُبِینًا»، جلسه پنجم: دعا سلاح ویژه مومنان، سال 1403
در ادامه بحثی که در تفسیر سوره فتح در محضر قرآن کریم و در خدمت دوستان عزیز بودیم نکته‌ای را عرض می‌کنیم که قرار بود این سوره به عنوان عهد جمعی بین مومنین به دستور ولی امر مسلمین که فرمودند این را به عنوان یک حرکتی برای نصرت محور مقاومت داشته باشیم، ان شاء الله جلساتی در محضر دوستان بودیم و هستیم. نکته اول این است که در روایات ما دعا به عنوان سلاح مومن ذکر شده است. دعا سلاح است و دعا برای مومن نگهبان و حافظ است. همچنین فرمودند لایرد القدر الا الدعا، آنی که آن قدری را که اسبابش فراهم شده است می‌تواند دور بکند و تغییر بدهد دعاست. یا فرمودند لا یرد القضاء الا الدعاء قضاء را دعا می‌تواند بردارد. قضا مرتبه‌اش از قدر بالاتر است. حتمیتش بیشتر است. اما با این حال می‌فرمایند قضا با دعا برداشته می‌شود و تغییر می‌کند. نقش دعا در تغییر سرنوشت خیلی اساسی است. لذا اگر این سلاح را بر زمین بگذاریم قطعا پاسخی در جانب تعدیات دشمنی که به ما می‌شود نداریم. پس برداشتن این سلاح آن هم به عنوان سلاح جمعی و حرکت جمعی که هر قدر این رابطه اجتماعی در دعا قوی‌تر بشود، عهد جمعی مربوط به دعا قوی‌تر بشود، قطعا این سلاح بُرّا تر و تاثیر گذار‌تر خواهد بود.
اگر باور کردیم که این حقیقتا سلاح است و حقیقتا قدرت تغییر دارد، می‌تواند سر نوشت جنگ‌ها و مقاومت‌ها را تغییر بدهد، آن موقع با اطمینان و باور به این سلاح چنگ و دست می‌زنیم. اینطور نیست که بی باور و بدون ایمان و اطمینان به سمتش برویم. احساس بکنیم که هر دعای ما در هر گوشه‌ای از عالم خودش یک کمک و تایید و سلاح جدید است. و اگر این دعا جمعی شود، قطعا سلاح جدیدی است که دشمن به آن دست ندارد. یعنی بعضی از اسلحه‌ها برای دشمن ناشناخته است، و قدرت مقابله برای او را ندارد. از جمله آن سلاح‌ها که برای او ناشناخته است و خود را ناگهانی آشکار می‌کند بدون اینکه او برایش قابل پیش بینی و مقابله باشد، دعاست. اگر این باور در جامعه شکل بگیرد، هم در هر حادثه‌ای روح معنوی جامعه بالاتر می‌رود و هم جامعه به یک باور جدیدی می‌رسد و هم آن پیوست اجتماعی در رابطه با معنویات و وحدت شدت پیدا می‌کند.
در ادامه بحثی که در تفسیر سوره فتح در محضر قرآن کریم و در خدمت دوستان عزیز بودیم نکته‌ای را عرض می‌کنیم که قرار بود این سوره به عنوان عهد جمعی بین مومنین به دستور ولی امر مسلمین که فرمودند این را به عنوان یک حرکتی برای نصرت محور مقاومت داشته باشیم، ان شاء الله جلساتی در محضر دوستان بودیم و هستیم. نکته اول این است که در روایات ما دعا به عنوان سلاح مومن ذکر شده است. دعا سلاح است و دعا برای مومن نگهبان و حافظ است. همچنین فرمودند لایرد القدر الا الدعا، آنی که آن قدری را که اسبابش فراهم شده است می‌تواند دور بکند و تغییر بدهد دعاست. یا فرمودند لا یرد القضاء الا الدعاء قضاء را دعا می‌تواند بردارد. قضا مرتبه‌اش از قدر بالاتر است. حتمیتش بیشتر است. اما با این حال می‌فرمایند قضا با دعا برداشته می‌شود و تغییر می‌کند. نقش دعا در تغییر سرنوشت خیلی اساسی است. لذا اگر این سلاح را بر زمین بگذاریم قطعا پاسخی در جانب تعدیات دشمنی که به ما می‌شود نداریم. پس برداشتن این سلاح آن هم به عنوان سلاح جمعی و حرکت جمعی که هر قدر این رابطه اجتماعی در دعا قوی‌تر بشود، عهد جمعی مربوط به دعا قوی‌تر بشود، قطعا این سلاح بُرّا تر و تاثیر گذار‌تر خواهد بود.
اگر باور کردیم که این حقیقتا سلاح است و حقیقتا قدرت تغییر دارد، می‌تواند سر نوشت جنگ‌ها و مقاومت‌ها را تغییر بدهد، آن موقع با اطمینان و باور به این سلاح چنگ و دست می‌زنیم. اینطور نیست که بی باور و بدون ایمان و اطمینان به سمتش برویم. احساس بکنیم که هر دعای ما در هر گوشه‌ای از عالم خودش یک کمک و تایید و سلاح جدید است. و اگر این دعا جمعی شود، قطعا سلاح جدیدی است که دشمن به آن دست ندارد. یعنی بعضی از اسلحه‌ها برای دشمن ناشناخته است، و قدرت مقابله برای او را ندارد. از جمله آن سلاح‌ها که برای او ناشناخته است و خود را ناگهانی آشکار می‌کند بدون اینکه او برایش قابل پیش بینی و مقابله باشد، دعاست. اگر این باور در جامعه شکل بگیرد، هم در هر حادثه‌ای روح معنوی جامعه بالاتر می‌رود و هم جامعه به یک باور جدیدی می‌رسد و هم آن پیوست اجتماعی در رابطه با معنویات و وحدت شدت پیدا می‌کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است