display result search
- 34
- 1000
- 1000
- 1000
نگرش صحیح به دین و مفاهیم دینی، جلسه بیست و نهم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «نگرش صحیح به دین و مفاهیم دینی»، جلسه بیست و نهم: محبوبیت انسان نزد خدا، سال 1402
ما در درجه اول به جهان‌بینی محبوب بودن توجه کنیم. در درجه اول باید ببینیم که محبوب پروردگار عالم هستیم. اگر توجه به این محبوب بودن نداشته باشیم، دچار یک نقص‌های روحی خواهیم شد. دچار عدم اعتماد به نفس، دچار ترس‌های فراوان. دچار بی‌قراری و عدم آرامش خواهیم شد. این بی‌قراری و عدم آرامش انقدر بین همه آدم‌ها جاری است که آدم‌ها نیست شبیه همدیگر هستند، متوجه نمی‌شوند که حال آنها بد است. چون همه وقتی که با هم یک وضعیت بدی را داشته باشند، مردم فکر می‌کنند این طبیعی است. همه همینطور هستند. مگر چیه؟ مگر چطور باید باشد؟ ما به مقوله محبت که در دین نگاه می‌کنیم، قبل از اینکه بخواهیم محب شویم، عاشق شویم، باید توجه کنیم به اینکه محبوب هستیم. قبل از اینکه بخواهیم حتی محبوبیت به دست بیاوریم که شما می‌فرمایید ما چگونه این محبوبیت را به دست بیاوریم. قبل از آن، باید توجه کنیم به آن مقدار از محبوبیتی که داریم. این نباید یادمان برود.
نمی‌شود که خداوند متعال ما را دوست نداشته باشند. هر چه که باشیم. دفعه قبل از فرعون مثال زدیم که انگار خداوند متعال بیشتر طرفدار فرعون بود در مقابل حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه السلام. حتی در آن ناله‌های لحظه آخر فرعون، خداوند متعال بنا بر روایتی به حضرت موسی فرمودند که اگر من را صدا زده بود او را نجات داده بودم ولی گیر او این بود که تو را صدا می‌زد یعنی مستقل از خدا. اگر حتی او را واسطه قرار می‌داد شاید قصه فرق می‌کرد. پس ما در درجه اول باید به این محبوبیت نگاه کنیم. جلسه قبل گفتیم نتیجه توجه به محبوبیت می‌شود دینداری شاکرانه. می‌شود برخورداری از فضیلت شکر که خدا در قرآن آمار داد «و قلیل من عبادی الشکور» اصلاً کم کسی می‌تواند به اینجا برسد. آدم‌هایی که احساس محبوبیت می‌کنند، یک کم این را توصیف کنیم بعد برسیم به اینکه منشأ توجه به محبوبیت غیر از این جهان‌بینی، چه امر مهم دیگری است. آدم‌هایی که احساس محبوبیت می‌کنند، هر صبح آن نسیم صبحگاهی را برای خودشان می‌دانند و هدیه ویژه خدا برای خودشان. واقعاً اینطوری تصور می‌کنند. نعمت‌های عمومی خدا را نمی‌گویند خب اینکه برای همه هست. نعمت خصوصی و اختصاصی خودشان می‌دانند. نعمت‌های همیشگی خدا را نعمت استثنایی و این زمانی برای خودشان می‌دانند. می‌گویند برویم شب آسمان را نگاه کنیم چقدر پرستاره شده است. این آسمان امشب برای چشم‌های من. نعمت‌های عمومی و نعمت‌های همه زمانی را وقتی اختصاصاً برای خودت تلقی کردی یعنی رسیدی به درجه درک محبوبیت.
ما در درجه اول به جهان‌بینی محبوب بودن توجه کنیم. در درجه اول باید ببینیم که محبوب پروردگار عالم هستیم. اگر توجه به این محبوب بودن نداشته باشیم، دچار یک نقص‌های روحی خواهیم شد. دچار عدم اعتماد به نفس، دچار ترس‌های فراوان. دچار بی‌قراری و عدم آرامش خواهیم شد. این بی‌قراری و عدم آرامش انقدر بین همه آدم‌ها جاری است که آدم‌ها نیست شبیه همدیگر هستند، متوجه نمی‌شوند که حال آنها بد است. چون همه وقتی که با هم یک وضعیت بدی را داشته باشند، مردم فکر می‌کنند این طبیعی است. همه همینطور هستند. مگر چیه؟ مگر چطور باید باشد؟ ما به مقوله محبت که در دین نگاه می‌کنیم، قبل از اینکه بخواهیم محب شویم، عاشق شویم، باید توجه کنیم به اینکه محبوب هستیم. قبل از اینکه بخواهیم حتی محبوبیت به دست بیاوریم که شما می‌فرمایید ما چگونه این محبوبیت را به دست بیاوریم. قبل از آن، باید توجه کنیم به آن مقدار از محبوبیتی که داریم. این نباید یادمان برود.
نمی‌شود که خداوند متعال ما را دوست نداشته باشند. هر چه که باشیم. دفعه قبل از فرعون مثال زدیم که انگار خداوند متعال بیشتر طرفدار فرعون بود در مقابل حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه السلام. حتی در آن ناله‌های لحظه آخر فرعون، خداوند متعال بنا بر روایتی به حضرت موسی فرمودند که اگر من را صدا زده بود او را نجات داده بودم ولی گیر او این بود که تو را صدا می‌زد یعنی مستقل از خدا. اگر حتی او را واسطه قرار می‌داد شاید قصه فرق می‌کرد. پس ما در درجه اول باید به این محبوبیت نگاه کنیم. جلسه قبل گفتیم نتیجه توجه به محبوبیت می‌شود دینداری شاکرانه. می‌شود برخورداری از فضیلت شکر که خدا در قرآن آمار داد «و قلیل من عبادی الشکور» اصلاً کم کسی می‌تواند به اینجا برسد. آدم‌هایی که احساس محبوبیت می‌کنند، یک کم این را توصیف کنیم بعد برسیم به اینکه منشأ توجه به محبوبیت غیر از این جهان‌بینی، چه امر مهم دیگری است. آدم‌هایی که احساس محبوبیت می‌کنند، هر صبح آن نسیم صبحگاهی را برای خودشان می‌دانند و هدیه ویژه خدا برای خودشان. واقعاً اینطوری تصور می‌کنند. نعمت‌های عمومی خدا را نمی‌گویند خب اینکه برای همه هست. نعمت خصوصی و اختصاصی خودشان می‌دانند. نعمت‌های همیشگی خدا را نعمت استثنایی و این زمانی برای خودشان می‌دانند. می‌گویند برویم شب آسمان را نگاه کنیم چقدر پرستاره شده است. این آسمان امشب برای چشم‌های من. نعمت‌های عمومی و نعمت‌های همه زمانی را وقتی اختصاصاً برای خودت تلقی کردی یعنی رسیدی به درجه درک محبوبیت.
تاکنون نظری ثبت نشده است