display result search
- 1033
- 1000
- 1000
- 1000
شهادت؛ مظهر عشق به جمال بی‌نهایت الهی، سال 1398
سخنرانی از آیت الله محمد تقی مصباح یزدی با موضوع «شهادت؛ مظهر عشق به جمال بی‌نهایت الهی»، سال 1398
در این عالمی که ما زندگی می کنیم و البته به تدبیر الهی ایجاد شده و مدیریت می شود و برای آن هدفی که خداوند این عالم را آفریده و حتما نائل خواهد شد، حوادثی در این عالم بر اساس تدبیر حکیمانه الهی اتفاق می افتد که جهات ابهام زیادی دارد و برای طبقات مختلف مردم سؤال ایجاد می کند.
کسانی هستند که وقتی مشکلات این عالم را می بینند، مشکلات مانعی می شود از اینکه ایمان به خدای متعال پیدا کنند و با خود فکر می کنند که اگر این عالم تحت تدبیر خدای حکیمی بود، نباید این مشکلات ایجاد می شد؛ مشکلاتی مانند حوادث طبیعی سیل و زلزله و... یا مشکلاتی که توسط انسان های فاسد به وجود می آید و جنگ ها و جنایت های نامطلوبی را ایجاد و به وقوع می آورند. انعکاس این حوادث و مشکلات در برابر یک دسته از انسان ها اینگونه است. در مقابل کسانی هستند که از وقتی که خودشان را می شناسند که معمولا از زمان تکلیفشان هست، از همان نوجوانی عاشق شهادت هستند و عاشق اینکه در راه خدا جسم و روح خود را ایثار کنند. این هم یک نوع انعکاس حوادث و مشکلات است. بین این دو نقطه قطبی، گرایش های مختلفی وجود دارد که بعضی به این طرف و بعضی به آن طرف گرایش دارد.
در تاریخ برخی پیامبران و به خصوص در زمان رسول خدا (ص) نکته ها و تکه های تاریخی از برخی اصحاب بیان شده است که به سختی می توانستیم آن را باور کنیم؛ مانند داستان حنظله غسیل الملائکه که در جنگ احد به شهادت رسید که شاید در طول تاریخ قضیه ایشان دومی نداشته باشد. تا اینکه نگاه می کنیم به دوران جنگ تحمیلی علیه ایران که حوادثی به صورت روزانه اتفاق می افتاد که داستان حنظله را به حاشیه و فراموشی می سِپُرَد.
اوج همه این داستان ها و حوادث داستان کربلاست. ما بعد از رسول مکرم اسلام، انسانی دوست داشتنی تر از حسین بن علی (ع) در عالم نداریم. بعد چنین انسانی را خود مسلمانان به شهادت می رسانند که جنایاتی را مرتکب می شوند. این چه حسابی است؟ قرآن در صدد بازگو کردن این راز و سر هست. هدف اصلی خدای متعال از آفرینش انسان یک مقامی است که هیچ موجود و مخلوقی جز با اختیار خودش به آن مقام نمی رسد. برخلاف ملائکه که از اول فقط برای رکوع و سجود آفریده شدند و همیشه همینگونه بودند، خدا یک مقامی برای مخلوقی به نام انسان قرار داد که از مقام الوهیت گذشته هیچ موجودی به آن مقام نمی تواند برسد مگر انسان و آن هم از راه اختیار انسان است. انسان در لحظه ها و دو راهی های زندگی اش باید آن راهی را انتخاب کند که خدا بیشتر آن راه را دوست دارد.
در این عالمی که ما زندگی می کنیم و البته به تدبیر الهی ایجاد شده و مدیریت می شود و برای آن هدفی که خداوند این عالم را آفریده و حتما نائل خواهد شد، حوادثی در این عالم بر اساس تدبیر حکیمانه الهی اتفاق می افتد که جهات ابهام زیادی دارد و برای طبقات مختلف مردم سؤال ایجاد می کند.
کسانی هستند که وقتی مشکلات این عالم را می بینند، مشکلات مانعی می شود از اینکه ایمان به خدای متعال پیدا کنند و با خود فکر می کنند که اگر این عالم تحت تدبیر خدای حکیمی بود، نباید این مشکلات ایجاد می شد؛ مشکلاتی مانند حوادث طبیعی سیل و زلزله و... یا مشکلاتی که توسط انسان های فاسد به وجود می آید و جنگ ها و جنایت های نامطلوبی را ایجاد و به وقوع می آورند. انعکاس این حوادث و مشکلات در برابر یک دسته از انسان ها اینگونه است. در مقابل کسانی هستند که از وقتی که خودشان را می شناسند که معمولا از زمان تکلیفشان هست، از همان نوجوانی عاشق شهادت هستند و عاشق اینکه در راه خدا جسم و روح خود را ایثار کنند. این هم یک نوع انعکاس حوادث و مشکلات است. بین این دو نقطه قطبی، گرایش های مختلفی وجود دارد که بعضی به این طرف و بعضی به آن طرف گرایش دارد.
در تاریخ برخی پیامبران و به خصوص در زمان رسول خدا (ص) نکته ها و تکه های تاریخی از برخی اصحاب بیان شده است که به سختی می توانستیم آن را باور کنیم؛ مانند داستان حنظله غسیل الملائکه که در جنگ احد به شهادت رسید که شاید در طول تاریخ قضیه ایشان دومی نداشته باشد. تا اینکه نگاه می کنیم به دوران جنگ تحمیلی علیه ایران که حوادثی به صورت روزانه اتفاق می افتاد که داستان حنظله را به حاشیه و فراموشی می سِپُرَد.
اوج همه این داستان ها و حوادث داستان کربلاست. ما بعد از رسول مکرم اسلام، انسانی دوست داشتنی تر از حسین بن علی (ع) در عالم نداریم. بعد چنین انسانی را خود مسلمانان به شهادت می رسانند که جنایاتی را مرتکب می شوند. این چه حسابی است؟ قرآن در صدد بازگو کردن این راز و سر هست. هدف اصلی خدای متعال از آفرینش انسان یک مقامی است که هیچ موجود و مخلوقی جز با اختیار خودش به آن مقام نمی رسد. برخلاف ملائکه که از اول فقط برای رکوع و سجود آفریده شدند و همیشه همینگونه بودند، خدا یک مقامی برای مخلوقی به نام انسان قرار داد که از مقام الوهیت گذشته هیچ موجودی به آن مقام نمی تواند برسد مگر انسان و آن هم از راه اختیار انسان است. انسان در لحظه ها و دو راهی های زندگی اش باید آن راهی را انتخاب کند که خدا بیشتر آن راه را دوست دارد.
کاربر مهمان