لذت مناجات(شرح مناجات خمس عشر)، جلسه چهاردهم

1 تعداد قطعات
33 دقیقه مدت قطعه
19 دریافت شده

پخش

نام سریالی : لذت مناجات(شرح مناجات خمس عشر)

مناسبت مذهبی : ماه رمضان

منو

توضیحات
قطعات
مشخصات
تصاویر

سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «لذت مناجات»، جلسه چهاردهم، سال 1386

وقتی می‏‌گوییم از چیزی می‌‏ترسم؛ باید دقت کرد، از چه می‌‏ترسم؟ یک عامل خوف داریم، یعنی چیزی که موجب حالت نگرانی در انسان می‏‌شود. یکی هم متعلق خوف است که وقتی من نگران می‌‏شوم از آن است و گاهی یک موضوع سومی مطرح می‏‌شود؛ مثلاً شاگردی که درس نخواند، می‌‏ترسد رفوزه شود. عامل ترسش چیست؟ درس نخواندن. از چه می‌ترسد؟ از رفوزه شدن. یک عامل دیگر هم وجود دارد و اینکه چه کسی رفوزه‏‌اش می‏‌کند؟ معلم. این جا هم می‏‌توانیم بگوییم از معلم می‌‏ترسد. اما از معلم می‏‌ترسد نه از آن جهت که معلم است، بلکه چون عاملی است که او را رفوزه می‌‏کند. در مورد خوف مؤمن هم همین طور است: انسان می‌‏ترسد، چرا؟ چون گناه کرده است. از چه می‌‏ترسد؟ می‏‌ترسد عذاب شود. اگر بخواهد عذاب بشود چه کسی عذابش می‏‌کند؟ خدا. کار دست اوست. او نظام ترتب عذاب بر گناه را مقرّر فرموده است. آن که منشأ ترس است گناه خودش است. اما باید خوف از خدا هم داشته باشم. پس از یک جهت صحیح است بگوییم از گناه می‌‏ترسیم چون سببی است که موجب ترس ما می‌‏شود. از جهت دیگر اینکه عذاب بشویم می‌‏ترسیم. چون متعلق خوف است. به اعتبار سومی می‏‌ترسیم از خدا چون او است که عذاب می‏‌کند؛ هر سه نسبت صحیح است منتها باید توجه داشته باشیم یکی به اعتبار منشأ خوف، یکی متعلق خوف و دیگری این که چه کسی آن اثر را مترتب می‌‏کند.
کسانی به خاطر این که این‏ها را از هم تفکیک نمی‏‌کنند می‏‌گویند: خدا که ترس ندارد، خیلی هم مهربان است! بله، خدا خیلی مهربان است اما گناه تو جهنّم زاست. خدا موجودی است عین جود و کرم و فیاضیت و رحمت و رأفت. ولی او بر اساس حکمت خودش این نظام را برقرار کرده است که نتیجه گناه گرفتار شدن در عذاب باشد. بعضی برای این که از چنگ تکلیف فرار کنند، می‏‌گویند: خدا که ترس ندارد، آخوندها بیخود می‌‏گویند که باید از خدا ترسید! این نکته‏‌ای است در ادبیات که گاهی موجب می‌‏شود در معانی و مطالب خلط شود و کسانی هم که شیطان‏‌اند بتوانند مغالطه کنند و بگویند: اصلاً بزرگترین گناهان ترس است و از هیچ چیز نباید ترسید؛ خدا هم که ترس ندارد و موجود مهربانی است!
پس این همه آیات خوف و خشیت الهی، آن رفتار انبیاء و ائمه‏ی اطهار و بزرگان دین که گریه‏‌ها می‏‌کردند و ناله‏‌ها داشتند، برای چیست؟ می‏‌گویند اینها لابد دروغ نقل شده است! در حالی که با اندکی دقت معلوم می‌‏شود چنین نیست و آن‏ها دچار مغالطه شده‌‏اند.