display result search
- 300
- 1000
- 1000
- 1000
لذت مناجات(شرح مناجات خمس عشر)، جلسه هشتم
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «لذت مناجات»، جلسه هشتم، سال 1386
درباره مناجاتها و دعاها چند سؤال مطرح میشود. نخست این که اصل عصمتِ انبیاء، و به خصوص پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و اهلبیت علیهم السلام با نسبتِ گناه دادن و استغفار کردن آنها چه طور سازگار است؟ دوم، حضرات چهارده معصوم علیهم السلام که فرمودهاند: ما در قیامت و حتی در همین دنیا شفاعت دیگران را میکنیم و در شبِ اوّل قبر یا وقت جان دادن سفارش شیعیان را میکنیم، چگونه خودشان این همه گریه و ناله سر داده و اظهار ترسِ از عذاب الهی کردهاند؟ و بالاخره سؤال سوم این است که تعبیرهایی در این مناجاتها است که درباره یک گناهکار عادی هم سازگار نیست چه برسد نسبت به کسانی که دارای چنین مقامهایی بودهاند؟ به هر حال، معمایی با توجه به این تعبیرات در دعاها برای همه ما مطرح میشود. بزرگان جوابهایی را دادهاند. بعضی از جوابها انسان را قانع میکند و برخی دیگر نیز جوابهای قانع کنندهای ندارد.
بعضی اظهار داشتهاند که اساساً این دعاها و مناجاتها برای تعلیم دیگران است. در واقع دعاهایی که از ائمه اطهار علیهم‌السلام نقل شده، متناسب با حالِ معصیتکاران است. ولی باید گفت: بسیاری از دعاها این طور نیست. همان طور که میدانیم گریههای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیهم السلام به گونهای بود که آنان بیهوش میشدند و به حالت اغماء میافتادند، کسانی هم که آنان را میدیدند، میپنداشتند که از دنیا رفتهاند. آیا این حالات فقط برای تعلیمِ دیگران بوده است؟ علاوه بر این، قرآن خطاب به پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم میفرماید: «وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ»، یعنی برای گناهت استغفار کن. روایتی است خطاب به حضرت عیسی علیه السلام، خدای متعال به ایشان که از بزرگترین پیغمبران خداست میفرماید:«وَ اعْلَمْ أَنَّ سُرُورِی أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَیَّ» یعنی تو در مقابل من آن چنان به خاک بیفت و صورتت را روی خاک بمال، مثل سگی که در مقابل صاحبش تملق میکند! و این تعبیری است که در حدیث قدسی آمده است.
درباره مناجاتها و دعاها چند سؤال مطرح میشود. نخست این که اصل عصمتِ انبیاء، و به خصوص پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و اهلبیت علیهم السلام با نسبتِ گناه دادن و استغفار کردن آنها چه طور سازگار است؟ دوم، حضرات چهارده معصوم علیهم السلام که فرمودهاند: ما در قیامت و حتی در همین دنیا شفاعت دیگران را میکنیم و در شبِ اوّل قبر یا وقت جان دادن سفارش شیعیان را میکنیم، چگونه خودشان این همه گریه و ناله سر داده و اظهار ترسِ از عذاب الهی کردهاند؟ و بالاخره سؤال سوم این است که تعبیرهایی در این مناجاتها است که درباره یک گناهکار عادی هم سازگار نیست چه برسد نسبت به کسانی که دارای چنین مقامهایی بودهاند؟ به هر حال، معمایی با توجه به این تعبیرات در دعاها برای همه ما مطرح میشود. بزرگان جوابهایی را دادهاند. بعضی از جوابها انسان را قانع میکند و برخی دیگر نیز جوابهای قانع کنندهای ندارد.
بعضی اظهار داشتهاند که اساساً این دعاها و مناجاتها برای تعلیم دیگران است. در واقع دعاهایی که از ائمه اطهار علیهم‌السلام نقل شده، متناسب با حالِ معصیتکاران است. ولی باید گفت: بسیاری از دعاها این طور نیست. همان طور که میدانیم گریههای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیهم السلام به گونهای بود که آنان بیهوش میشدند و به حالت اغماء میافتادند، کسانی هم که آنان را میدیدند، میپنداشتند که از دنیا رفتهاند. آیا این حالات فقط برای تعلیمِ دیگران بوده است؟ علاوه بر این، قرآن خطاب به پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم میفرماید: «وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ»، یعنی برای گناهت استغفار کن. روایتی است خطاب به حضرت عیسی علیه السلام، خدای متعال به ایشان که از بزرگترین پیغمبران خداست میفرماید:«وَ اعْلَمْ أَنَّ سُرُورِی أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَیَّ» یعنی تو در مقابل من آن چنان به خاک بیفت و صورتت را روی خاک بمال، مثل سگی که در مقابل صاحبش تملق میکند! و این تعبیری است که در حدیث قدسی آمده است.
تاکنون نظری ثبت نشده است