display result search
سخنرانی آیت الله مهدوی کنی پیرامون سکوت و بیان.
جهان مانند رودخانه ای همیشه در حال تحول و حرکت است و به سوی خدا حرکت میکند و ما نیز باید به سوی کمال حرکت کنیم، کسانی موفق هستند که همراه با تغییرات تغییر کنند. انسان همچنان باید به سوی نیکی ها و بهترین ها پیش برود.
امیرالمونین (ع) می فرمایند: همت های مردان کوه های بزرگ را می کند.
یکی از نقاط سیر و سلوک اخلاقی، پرهیز از گناهان است. گناه زبان بزرگ ترین و پر آفت ترین گناه هاست. مانند دروغ، غیبت، تهمت و سخن چینی.
در این جا سوالی مطرح است که آیا اصل بر سکوت است یا بر بیان؟
بعضی به خاطر آسیب های زبان بنا را بر سکوت می گذارند، ولی با توجه به آیات و احادیث اصل بیان است. سکوت مرز سخن را مشخص می کند. خداوند در قرآن کریم می فرماید: الرَّحْمَنُ ﴿1﴾عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾ خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿3﴾ عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾ که مشخص می کند که بعد از خلق انسان، ساختار وجودی مهم آن سخن گفتن است. صفت رحمانیت خداوند شامل تمام موجودات می شود. این آیات نشان دهنده ی این است که رحمانیت خداوند در آن جایی بیش تر از همه نفوذ کرده که انسان ها را هدایت کرده است. قرآن کتابی است خواندنی که شامل راه و برنامه و هدف است، که بیان انسان باید در راستای سخن قرآن باشد.
امام صادق (ع) می فرمایند: اگر سکوت اصل بود انبیا سکوت می کردند.
انسان موجود مختاری است که نیاز به کنترل دارد، برای این امر صمت به معنی صامت و سکوت معنا دار، را قرار داده اند. اگر انسان حرف بی جا نزند بسیار از نظر روحی پیشرفت می کند. یکی از این حرف های بی جا، مسخره کردن است. بعضی شوخی را با مسخره کردن اشتباه می گیرند.
انسان دارای فکر منسجم است و می تواند در ذهن مسائلی را تنظیم کند و آن را بگوید. این مفهوم کلمه ی بیان است، که دو خاصیت دارد، اول رساندن سخن ما به دیگران و دوم نمودار عقل انسان. پس بیان با نطق فرق دارد.
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ، آیه ای است که خداوند 32 بار در این سوره خطاب به جن و انس بیان کرده و بین تمام نعمت های که به انسان داده است، بیان و خلقت از همه مهم تر است.
جهان مانند رودخانه ای همیشه در حال تحول و حرکت است و به سوی خدا حرکت میکند و ما نیز باید به سوی کمال حرکت کنیم، کسانی موفق هستند که همراه با تغییرات تغییر کنند. انسان همچنان باید به سوی نیکی ها و بهترین ها پیش برود.
امیرالمونین (ع) می فرمایند: همت های مردان کوه های بزرگ را می کند.
یکی از نقاط سیر و سلوک اخلاقی، پرهیز از گناهان است. گناه زبان بزرگ ترین و پر آفت ترین گناه هاست. مانند دروغ، غیبت، تهمت و سخن چینی.
در این جا سوالی مطرح است که آیا اصل بر سکوت است یا بر بیان؟
بعضی به خاطر آسیب های زبان بنا را بر سکوت می گذارند، ولی با توجه به آیات و احادیث اصل بیان است. سکوت مرز سخن را مشخص می کند. خداوند در قرآن کریم می فرماید: الرَّحْمَنُ ﴿1﴾عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾ خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿3﴾ عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾ که مشخص می کند که بعد از خلق انسان، ساختار وجودی مهم آن سخن گفتن است. صفت رحمانیت خداوند شامل تمام موجودات می شود. این آیات نشان دهنده ی این است که رحمانیت خداوند در آن جایی بیش تر از همه نفوذ کرده که انسان ها را هدایت کرده است. قرآن کتابی است خواندنی که شامل راه و برنامه و هدف است، که بیان انسان باید در راستای سخن قرآن باشد.
امام صادق (ع) می فرمایند: اگر سکوت اصل بود انبیا سکوت می کردند.
انسان موجود مختاری است که نیاز به کنترل دارد، برای این امر صمت به معنی صامت و سکوت معنا دار، را قرار داده اند. اگر انسان حرف بی جا نزند بسیار از نظر روحی پیشرفت می کند. یکی از این حرف های بی جا، مسخره کردن است. بعضی شوخی را با مسخره کردن اشتباه می گیرند.
انسان دارای فکر منسجم است و می تواند در ذهن مسائلی را تنظیم کند و آن را بگوید. این مفهوم کلمه ی بیان است، که دو خاصیت دارد، اول رساندن سخن ما به دیگران و دوم نمودار عقل انسان. پس بیان با نطق فرق دارد.
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ، آیه ای است که خداوند 32 بار در این سوره خطاب به جن و انس بیان کرده و بین تمام نعمت های که به انسان داده است، بیان و خلقت از همه مهم تر است.
تاکنون نظری ثبت نشده است