display result search
سخنان آیت الله مهدوی کنی پیرامون دروغ گویی.
دروغ از گناهان کبیره است و با ایمان سازگار نیست. یعنی کسی که به خدا و روز قیامت اعتقاد دارد، نمی تواند دروغ بگوید.
به گناهان و دروغ مکاسب می گویند. مقصود کاری است که بر انجام دهنده آثاری می گذارد. در قرآن آمده است: لَها ما کَسَبَت وَعَلَیها مَا اکتَسَبَت، که تعبیر کسب برای گناهان گفته شده است. انسان در زندگانی هر کاری که انجام می دهد یا به نفع اوست یا به ضررش. اگر کاری انجام بدهد که به ضرر او باشد، کسب زیان آور است و اگر منفعت داشته باشد کسب سود آور است.
اگر انسان بر گناهان صغیره اصرار بورزد و آن را تکرار کند، آن ها به گناهان کبیره مبدل می شوند. قرآن می فرمایند: وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ، با علم و عمد اصرار با گناه نشود.
آیا دروغ با شوخی جایز است؟ در حدیثی آمده است: مومن حتی با شوخی هم لب به دروغ باز نمی کند. اگر شخص مقابل نداند که شوخی واقعیت ندارد، آن شوخی و دروغ از گناهان کبیره است.
دروغ نه تنها در گفتار بلکه در عمل نیز وجود دارد. وعده دادن مثل خبر دادن نیست و یک نوع تعهد و الزام است. پس وعده دروغ نیز نباید داد. امام علی (ع) می فرمایند: إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا.
در قرآن نیز آمده است: واذکر فی الکتـب اسمـعیل انه کان صادق الوعد وکان رسولا نبیا، در کتاب آسمانی خود از اسماعیل یاد کن که او در وعده هایش صادق و پیامبری رفیع منزلت بود.
به کسی که در تمام کارهایش صادق باشد، صدیق می گویند.
امام صادق (ع) می فرمایند: آن کسی که مطلوب علی الکذب شد، یعنی طبع او، طبع دروغ شد، نمی تواند مومن باشد.
دروغ از گناهان کبیره است و با ایمان سازگار نیست. یعنی کسی که به خدا و روز قیامت اعتقاد دارد، نمی تواند دروغ بگوید.
به گناهان و دروغ مکاسب می گویند. مقصود کاری است که بر انجام دهنده آثاری می گذارد. در قرآن آمده است: لَها ما کَسَبَت وَعَلَیها مَا اکتَسَبَت، که تعبیر کسب برای گناهان گفته شده است. انسان در زندگانی هر کاری که انجام می دهد یا به نفع اوست یا به ضررش. اگر کاری انجام بدهد که به ضرر او باشد، کسب زیان آور است و اگر منفعت داشته باشد کسب سود آور است.
اگر انسان بر گناهان صغیره اصرار بورزد و آن را تکرار کند، آن ها به گناهان کبیره مبدل می شوند. قرآن می فرمایند: وَ لَمْ یُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ، با علم و عمد اصرار با گناه نشود.
آیا دروغ با شوخی جایز است؟ در حدیثی آمده است: مومن حتی با شوخی هم لب به دروغ باز نمی کند. اگر شخص مقابل نداند که شوخی واقعیت ندارد، آن شوخی و دروغ از گناهان کبیره است.
دروغ نه تنها در گفتار بلکه در عمل نیز وجود دارد. وعده دادن مثل خبر دادن نیست و یک نوع تعهد و الزام است. پس وعده دروغ نیز نباید داد. امام علی (ع) می فرمایند: إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا.
در قرآن نیز آمده است: واذکر فی الکتـب اسمـعیل انه کان صادق الوعد وکان رسولا نبیا، در کتاب آسمانی خود از اسماعیل یاد کن که او در وعده هایش صادق و پیامبری رفیع منزلت بود.
به کسی که در تمام کارهایش صادق باشد، صدیق می گویند.
امام صادق (ع) می فرمایند: آن کسی که مطلوب علی الکذب شد، یعنی طبع او، طبع دروغ شد، نمی تواند مومن باشد.
تاکنون نظری ثبت نشده است