display result search
- 106
- 1000
- 1000
- 1000
تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش، 2
سخنرانی آیت الله حاج شیخ حسین انصاریان با موضوع " تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش" جلسه دوم: نماز، وسیله زدودن معاصی، سال 1404
پروردگار عالم در آیات قرآن کریم، تمامی موجودات جهان هستی، اعم از غیبی و شهودی، را کلمات خود معرفی می‌فرماید؛ چه کلمات رَبّ و چه کلمات الله. این کلمات، یعنی همین خلقت، چنان بی‌شمار و عظیم‌اند که اگر تمام دریاها مرکب شوند و تمام درختان قلم، باز هم نوشتن و شمارش آنها به پایان نخواهد رسید. این موضوع، هم در سوره‌ی کهف و هم در سوره‌ی لقمان به آن تصریح شده است. این موجودات، هر یک کلمه‌ای از کلمات خدای متعال هستند که به خودش نسبت داده شده و نشان از مالکیت و مربیگری او دارد. رَب به معنای مالک و پرورش‌دهنده است. تنها اوست که می‌تواند از دل هسته‌ی سخت خرما، درختی تناور با ریشه‌هایی قوی و میوه‌هایی فراوان بیرون آورد، یا از دانه‌ی گردو، درخت عظیمی پدید آورد که سالیانه هزاران میوه دهد، بدون آنکه نیاز به کمک یا روغن‌کاری داشته باشد. اینها همه نشان از قدرت بی‌نظیر و ربوبیت منحصر به فرد او دارد. علم بشر هرچند توانسته است به ابعاد فیزیکی مانند طول، عرض، حجم و وزن برخی از موجودات دست یابد، اما از درک حقیقت آنها عاجز است. دانشمندان اعتراف می‌کنند که کسی به حقیقت یک برگ یا یک قطره آب پی نبرده است. به عنوان مثال، کهکشان راه شیری ما آنقدر عظیم است که اگر کسی با سرعت نور (سیصد هزار کیلومتر در ثانیه) از یک سوی آن به سوی دیگر حرکت کند، صد و بیست هزار سال طول می‌کشد تا از طول آن عبور کند. با این حال، این تنها یکی از سیصد میلیون کهکشان کشف شده است و حقیقت این عظمت را تنها می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: الله. همان‌طور که یک دانشمند غیرمسلمان به درستی گفته: حقیقت کل عالم، الله است. تمامی کلمات خداوند در عالم هستی، از پیش دارای معنا هستند و هیچ موجودی بی‌معنا آفریده نشده است. اما انسان در این میان استثناست. خداوند در قرآن می‌فرماید: و الله أخرجکم من بطون أمهاتکم لا تعلمون شیئاً. شما را از شکم مادرانتان بیرون آورد در حالی که هیچ نمی‌دانستید. انسان در بدو تولد، مانند لوح سفیدی است که معنای خاصی ندارد. اما خداوند منابعی را در اختیار او گذاشته تا خود را با دست خویش معنا کند. این منابع عبارتند از: عقل، فطرت، نبوت، وحی و امامت. انسان با بهره‌گیری از این منابع و در حد ظرفیت وجودی خود می‌تواند به معانی والایی مانند مومن، متقی، متوکل، صابر و محسن دست یابد. این، موهبتی است که حتی به فرشتگان نیز داده نشده است. یکی از راه‌های اصلی که انسان را به معنا می‌رساند و وجودش را پاک می‌کند، نماز است. در سوره‌ی معارج، خداوند نمازگزاران واقعی را با ویژگی‌های زیبایی توصیف می‌کند. نماز واقعی، آنچنان که خداوند دستور داده، قلب و عقل انسان را شستشو می‌دهد و او را از آلودگی‌ها پاک می‌کند. همان‌طور که پیامبر اکرم صلوات الله در عمل به سلمان فارسی نشان دادند، نماز مانند تکاندن شاخه‌ی درخت در پاییز است که برگ‌های خشک و زائد را می‌ریزد. نماز، السَّیِّئات را از بین می‌برد و انسان را پاک و آماده‌ی قبولی حسنات می‌کند. نمازگزار واقعی، متکبر نیست. او مانند انبیا، فروتن است. نمونه‌ی اعلای این فروتنی، حضرت سلیمان بود که با داشتن حکومتی عظیم و امتیازات فوق‌العاده، خود را بنده‌ای از بندگان مسکین می‌دانست و با دسترنج خود زندگی می‌کرد. این، معنای واقعی عبادت و بندگی است. نماز و گریه بر امام حسین علیه‌السلام چشم دل را صیقل می‌دهد که انسان به بینشی عمیق می‌رسد؛ چنانچه مرحوم حاج ملا آقاجان زنجانی و دکتر طاهری، با اقتدا به چنین الگویی، حتی زمان رحلت خود را پیش‌بینی کردند. نماز، انسان را به مقامی می‌رساند که دلش با خداوند انس می‌گیرد و آرزوی جاویدان در بهشت جانش را فرا می‌گیرد.
پروردگار عالم در آیات قرآن کریم، تمامی موجودات جهان هستی، اعم از غیبی و شهودی، را کلمات خود معرفی می‌فرماید؛ چه کلمات رَبّ و چه کلمات الله. این کلمات، یعنی همین خلقت، چنان بی‌شمار و عظیم‌اند که اگر تمام دریاها مرکب شوند و تمام درختان قلم، باز هم نوشتن و شمارش آنها به پایان نخواهد رسید. این موضوع، هم در سوره‌ی کهف و هم در سوره‌ی لقمان به آن تصریح شده است. این موجودات، هر یک کلمه‌ای از کلمات خدای متعال هستند که به خودش نسبت داده شده و نشان از مالکیت و مربیگری او دارد. رَب به معنای مالک و پرورش‌دهنده است. تنها اوست که می‌تواند از دل هسته‌ی سخت خرما، درختی تناور با ریشه‌هایی قوی و میوه‌هایی فراوان بیرون آورد، یا از دانه‌ی گردو، درخت عظیمی پدید آورد که سالیانه هزاران میوه دهد، بدون آنکه نیاز به کمک یا روغن‌کاری داشته باشد. اینها همه نشان از قدرت بی‌نظیر و ربوبیت منحصر به فرد او دارد. علم بشر هرچند توانسته است به ابعاد فیزیکی مانند طول، عرض، حجم و وزن برخی از موجودات دست یابد، اما از درک حقیقت آنها عاجز است. دانشمندان اعتراف می‌کنند که کسی به حقیقت یک برگ یا یک قطره آب پی نبرده است. به عنوان مثال، کهکشان راه شیری ما آنقدر عظیم است که اگر کسی با سرعت نور (سیصد هزار کیلومتر در ثانیه) از یک سوی آن به سوی دیگر حرکت کند، صد و بیست هزار سال طول می‌کشد تا از طول آن عبور کند. با این حال، این تنها یکی از سیصد میلیون کهکشان کشف شده است و حقیقت این عظمت را تنها می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: الله. همان‌طور که یک دانشمند غیرمسلمان به درستی گفته: حقیقت کل عالم، الله است. تمامی کلمات خداوند در عالم هستی، از پیش دارای معنا هستند و هیچ موجودی بی‌معنا آفریده نشده است. اما انسان در این میان استثناست. خداوند در قرآن می‌فرماید: و الله أخرجکم من بطون أمهاتکم لا تعلمون شیئاً. شما را از شکم مادرانتان بیرون آورد در حالی که هیچ نمی‌دانستید. انسان در بدو تولد، مانند لوح سفیدی است که معنای خاصی ندارد. اما خداوند منابعی را در اختیار او گذاشته تا خود را با دست خویش معنا کند. این منابع عبارتند از: عقل، فطرت، نبوت، وحی و امامت. انسان با بهره‌گیری از این منابع و در حد ظرفیت وجودی خود می‌تواند به معانی والایی مانند مومن، متقی، متوکل، صابر و محسن دست یابد. این، موهبتی است که حتی به فرشتگان نیز داده نشده است. یکی از راه‌های اصلی که انسان را به معنا می‌رساند و وجودش را پاک می‌کند، نماز است. در سوره‌ی معارج، خداوند نمازگزاران واقعی را با ویژگی‌های زیبایی توصیف می‌کند. نماز واقعی، آنچنان که خداوند دستور داده، قلب و عقل انسان را شستشو می‌دهد و او را از آلودگی‌ها پاک می‌کند. همان‌طور که پیامبر اکرم صلوات الله در عمل به سلمان فارسی نشان دادند، نماز مانند تکاندن شاخه‌ی درخت در پاییز است که برگ‌های خشک و زائد را می‌ریزد. نماز، السَّیِّئات را از بین می‌برد و انسان را پاک و آماده‌ی قبولی حسنات می‌کند. نمازگزار واقعی، متکبر نیست. او مانند انبیا، فروتن است. نمونه‌ی اعلای این فروتنی، حضرت سلیمان بود که با داشتن حکومتی عظیم و امتیازات فوق‌العاده، خود را بنده‌ای از بندگان مسکین می‌دانست و با دسترنج خود زندگی می‌کرد. این، معنای واقعی عبادت و بندگی است. نماز و گریه بر امام حسین علیه‌السلام چشم دل را صیقل می‌دهد که انسان به بینشی عمیق می‌رسد؛ چنانچه مرحوم حاج ملا آقاجان زنجانی و دکتر طاهری، با اقتدا به چنین الگویی، حتی زمان رحلت خود را پیش‌بینی کردند. نماز، انسان را به مقامی می‌رساند که دلش با خداوند انس می‌گیرد و آرزوی جاویدان در بهشت جانش را فرا می‌گیرد.
تاکنون نظری ثبت نشده است