display result search
منو
تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش،1

تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش،1

  • 1 تعداد قطعات
  • 47 دقیقه مدت قطعه
  • 13 دریافت شده
سخنرانی آیت الله حاج شیخ حسین انصاریان با موضوع " تأملی در عظمت خلقت و آیات آفرینش" جلسه اول: زبان خاموش خلقت، سال 1404


در این شب پرفیض، محور آیه 27 سوره مبارکه لقمان است که با شما سخن می‌گویم، آنجا که پروردگار عالم فرمود: وَ لَوْ أَنَّ ما فِی الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ کَلِماتُ اللَّهِ.اگر [برای نوشتن و ثبت کردن کلمات خدا که در حقیقت مخلوقات او هستند] آنچه درخت در زمین است قلم باشد و دریا [مرکب] و هفت دریای دیگر آن را پس از پایان یافتنش مدد رسانند، کلمات خدا پایان نپذیرد؛ یقیناً خدا توانای شکست ناپذیر و حکیم است. این آیه به ما می‌فهماند که اگر تمام درختان زمین قلم شوند و هفت دریا به دریای مرکب افزوده گردد تا کلمات و مخلوقات خدا نوشته شود، این کلمات هرگز به پایان نمی‌رسد. اینجا دو مطلب بزرگ نهفته است. نخست، عظمت بی‌کران آفرینش و شمارۀ فراوان مخلوقات خداوند که درک آن برای بشر ممکن نیست. دوم، علم بی‌پایان پروردگار که بر شمارۀ تمام این موجودات احاطه دارد. برای درک این عظمت، کافیست به یکی از همین مخلوقات، مانند آب بنگریم. دانش امروز به ما می‌گوید آب از ترکیب دو عنصر اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده است. اکسیژن ذاتاً می‌سوزاند و آهن را می‌خورد. هیدروژن نیز شدیداً قابل اشتعال است. اما حکمت و قدرت خداوند چیست که از ترکیب این دو آتش، آب خنک و حیات‌بخش را پدید آورده است؟ این همان نشانۀ قدرت و علم بی‌انتهای اوست. حتی در یک لیوان آب، شمارۀ اتم‌ها آنچنان فراوان است که قابل شمارش نیست. این‌ها همگی آیات و نشانه‌های خداوند هستند. آیه در لغت به معنای نشانه است و همۀ این پدیده‌ها، نشان‌دهندۀ وجود صانع حکیم هستند. در دیدگاه عرفانی،خداوند در همه چیز حاضر است. امیرالمؤمنین علی علیه السلام در کلمات قصار خود می‌فرمایند: مَا رَأَیْتُ شَیْئاً إِلَّا وَ رَأَیْتُ اللَّهَ قَبْلَهُ وَ مَعَهُ وَ بَعْدَهُ. یعنی: هیچ چیزی را ندیدم مگر اینکه خدا را قبل از آن، با آن و بعد از آن دیدم. این، نگاه والای عرفانی است که خدا را در همۀ حالات و اشیا حاضر و ناظر می‌بیند. همانگونه که باباطاهر می‌سراید به دریا بنگرم، دریا تو بینم، به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم. مالکیت و تربیت حقیقی از آنِ خداست. در آیۀ 109 سورۀ کهف، خداوند می‌فرماید: قُل لَّوْ کَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِّکَلِمَاتِ رَبِّی لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَن تَنفَدَ کَلِمَاتُ رَبِّی. در اینجا تعبیر کلمات ربی به کار رفته، نه کلمات الله. این رب اشاره به مالکیت و تربیت خداوند دارد. یعنی همۀ این موجودات، مالک و مربی دارند و آن کس نیست جز خداوند یکتا. برای مثال، یک دانه عدس را در نظر بگیرید. شما هشت میلیارد انسان را با همۀ علمشان جمع کنید، نمی‌توانند یک دانه عدس خلق کنند. این خداست که در این دانه کوچک، هم ریشه را قرار داده، هم ساقه را، و هم چندین عدس جدید را در آن به ودیعه نهاده است. حتی زمین که هر چیزی را به سوی خود می‌کشد، نمی‌تواند مانع رشد ساقۀ عدس به سمت بالا شود. این قدرت چه کسی است؟ این تربیت چه کسی است؟ این خداست که همۀ جهان را ربوبیت و تربیت می‌کند. انسان؛ موجودی است که باید معنا شود. اما انسان، اگر تنها به بعد مادی و حیوانی خود بپردازد، از همۀ موجودات پست‌تر می‌شود. آنچه به انسان معنا و شرافت می‌بخشد، ایمان، اعمال صالح و اخلاق حسنه است. همه چیز آیۀ خداست. پس بر ماست که با چشم عقل و چشم قلب به جهان بنگریم و در هر ذره‌ای، آیۀ قدرت، علم، حکمت و رحمت پروردگار را ببینیم. از مولکول آب تا کهکشان‌ها، همه کتاب بزرگ خداست که برای ما تورق می‌شود تا او را بهتر بشناسیم.

قطعات

  • عنوان
    زمان
  • 47:43

مشخصات

ثبت نقد و نظر نقد و نظر

    تاکنون نظری ثبت نشده است

تصاویر

پایگاه سخن