display result search
- 82
- 1000
- 1000
- 1000
نکاتی از نامه 31 نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علیه‌السلام، 20
سخنرانی حجت الاسلام محمدجواد نظافت با موضوع «نکاتی از نامه 31 نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علیه‌السلام»، جلسه بیستم: دوری از همنشین بد، سال 1402
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: «أَنْکِرِ الْمُنْکَرَ بِیَدِکَ وَ لِسَانِکَ» منکر را زشت بشمار. اول انکار منکر، بعد نهی از منکر. یعنی چه؟ یعنی وقتی ما منکر را یک کاری کردیم که منکر بودن آن همگانی باشد، مورد نفرت همه باشد، آن وقت نهی کردن آسان می‌شود. و لذا همه باید تلاش کنیم برای اینکه زشت بودن منکر را جا بیندازیم و بدانیم خدا خیر ما را می‌خواهد. اگر خدای متعال فرموده است یک چیزی منکر است، به خاطر تبعات منفی‌ای که بر جسم و جان و روح و دنیا و آخرت ما داشته است و ما احاطه نداریم و ما نمی‌توانیم بفهمیم آثار گناه چه چیزهایی هست. «وَ بَایِنْ مَنْ فَعَلَهُ بِجُهْدِکَ» باین از بینونت هست. یعنی جدا شو از کسی که منکر را انجام می‌دهد با تلاشت. جدا شد یعنی چه؟ یعنی گاهی نهی از منکر ما اثرگذار نیست. حد‌اقل ایمان خودمان را که حفظ می‌کنیم. حد‌اقل ایمان خانواده‌مان را که حفظ می‌کنیم. باید بتوانیم اثر بگذاریم. اگر نتوانستیم اثر بگذاریم حضرت می‌فرماید جدا شو. مثل اینکه ما اگر توانستیم به یک کسی می‌گوییم آقا ماسک خود را در ایام کرونا می‌گوییم بزن. اگر می‌بینیم رعایت نمی‌کند ما فاصله می‌گیریم. اینطوری است. به یک کسی می‌گوییم آقا حریم را نگه دار، این سیگارت را برو داخل آن محدود‌ه‌ای که در فرودگاه‌ها مشخص کردند، آنجا این سیگار خود را بکش. گوش نمی‌کند در فضای عمومی می‌آید. خب ما فاصله می‌گیریم. «بَایِنْ مَنْ فَعَلَهُ» این مربوط به جایی می‌تواند باشد که نهی از منکر اثر نمی‌گذارد و ما باید مجلس منکر را ترک کنیم تا مؤید آنان نباشیم. اصولاً گفته‌اند همنشین آدم‌هایی که اهل خلاف و گناه هستند، اهل منکر هستند، همنشین نباشید تا تأثیر نپذیرید. مگر در مقام طبابت. مقام طبابت یک چیز دیگری است. یعنی هیچ‌کس حق ندارد همنشین یک کسی بشود که بیماری‌ای دارد که موجب سرایت می‌شود. برای اینکه ما باید مراقب سلامتی خودمان باشیم. داستان طبیب متفاوت است. تازه همان طبیب هم با ملاحظاتی با بیمار ارتباط می‌دهد. یعنی خودش را می‌پوشاند، لباس خاصی دارد، شست‌وشوهای مرتبی دارد، مراقبت‌های ویژه‌ای دارد. بنابراین همنشین نباش تا مؤید نباشی و زشت‌کارها را ما بایکوت می‌کنیم. جدایی از اهل منکر البته زحمت دارد. چرا؟ چون حضرت می‌گویند بجهدک. کار سختی است. ما می‌بینیم مثلاً یک فروشنده‌ای که اهل ترویج گناه است، حرف ما روی او اثر ندارد. می‌گوییم آقا یک کم راه‌مان را دورتر می‌کنیم، از یک فروشنده سالمی می‌گیریم. همچنان که برای نان این کار را می‌کنیم. این رعایت نمی‌کند. نان خوب نمی‌پزد. می‌رویم یک راه دورتر می‌گیریم. به فکر سلامت خودمان هستیم. این هم یک روشی از نهی از منکر هست. جدا شدن. چون اگر ما جدا نشویم، شریک گناه آنها می‌شویم. حضور در مجلس گناه، سکوت، نوعی رضایت است. و این رضایت در مقام عمل هست و موجب می‌شود طرف تشویق بشود. نمی‌گویند غیبت را رد کنید. نمی‌گویند کسی که غیبت را می‌شنود شریک گناه هست. غیبت نکرده، فقط شنیده است. برای اینکه با شنیدنش او را تشویق کرده است.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: «أَنْکِرِ الْمُنْکَرَ بِیَدِکَ وَ لِسَانِکَ» منکر را زشت بشمار. اول انکار منکر، بعد نهی از منکر. یعنی چه؟ یعنی وقتی ما منکر را یک کاری کردیم که منکر بودن آن همگانی باشد، مورد نفرت همه باشد، آن وقت نهی کردن آسان می‌شود. و لذا همه باید تلاش کنیم برای اینکه زشت بودن منکر را جا بیندازیم و بدانیم خدا خیر ما را می‌خواهد. اگر خدای متعال فرموده است یک چیزی منکر است، به خاطر تبعات منفی‌ای که بر جسم و جان و روح و دنیا و آخرت ما داشته است و ما احاطه نداریم و ما نمی‌توانیم بفهمیم آثار گناه چه چیزهایی هست. «وَ بَایِنْ مَنْ فَعَلَهُ بِجُهْدِکَ» باین از بینونت هست. یعنی جدا شو از کسی که منکر را انجام می‌دهد با تلاشت. جدا شد یعنی چه؟ یعنی گاهی نهی از منکر ما اثرگذار نیست. حد‌اقل ایمان خودمان را که حفظ می‌کنیم. حد‌اقل ایمان خانواده‌مان را که حفظ می‌کنیم. باید بتوانیم اثر بگذاریم. اگر نتوانستیم اثر بگذاریم حضرت می‌فرماید جدا شو. مثل اینکه ما اگر توانستیم به یک کسی می‌گوییم آقا ماسک خود را در ایام کرونا می‌گوییم بزن. اگر می‌بینیم رعایت نمی‌کند ما فاصله می‌گیریم. اینطوری است. به یک کسی می‌گوییم آقا حریم را نگه دار، این سیگارت را برو داخل آن محدود‌ه‌ای که در فرودگاه‌ها مشخص کردند، آنجا این سیگار خود را بکش. گوش نمی‌کند در فضای عمومی می‌آید. خب ما فاصله می‌گیریم. «بَایِنْ مَنْ فَعَلَهُ» این مربوط به جایی می‌تواند باشد که نهی از منکر اثر نمی‌گذارد و ما باید مجلس منکر را ترک کنیم تا مؤید آنان نباشیم. اصولاً گفته‌اند همنشین آدم‌هایی که اهل خلاف و گناه هستند، اهل منکر هستند، همنشین نباشید تا تأثیر نپذیرید. مگر در مقام طبابت. مقام طبابت یک چیز دیگری است. یعنی هیچ‌کس حق ندارد همنشین یک کسی بشود که بیماری‌ای دارد که موجب سرایت می‌شود. برای اینکه ما باید مراقب سلامتی خودمان باشیم. داستان طبیب متفاوت است. تازه همان طبیب هم با ملاحظاتی با بیمار ارتباط می‌دهد. یعنی خودش را می‌پوشاند، لباس خاصی دارد، شست‌وشوهای مرتبی دارد، مراقبت‌های ویژه‌ای دارد. بنابراین همنشین نباش تا مؤید نباشی و زشت‌کارها را ما بایکوت می‌کنیم. جدایی از اهل منکر البته زحمت دارد. چرا؟ چون حضرت می‌گویند بجهدک. کار سختی است. ما می‌بینیم مثلاً یک فروشنده‌ای که اهل ترویج گناه است، حرف ما روی او اثر ندارد. می‌گوییم آقا یک کم راه‌مان را دورتر می‌کنیم، از یک فروشنده سالمی می‌گیریم. همچنان که برای نان این کار را می‌کنیم. این رعایت نمی‌کند. نان خوب نمی‌پزد. می‌رویم یک راه دورتر می‌گیریم. به فکر سلامت خودمان هستیم. این هم یک روشی از نهی از منکر هست. جدا شدن. چون اگر ما جدا نشویم، شریک گناه آنها می‌شویم. حضور در مجلس گناه، سکوت، نوعی رضایت است. و این رضایت در مقام عمل هست و موجب می‌شود طرف تشویق بشود. نمی‌گویند غیبت را رد کنید. نمی‌گویند کسی که غیبت را می‌شنود شریک گناه هست. غیبت نکرده، فقط شنیده است. برای اینکه با شنیدنش او را تشویق کرده است.
تاکنون نظری ثبت نشده است