display result search
- 484
- 1000
- 1000
- 1000
عاشورا معلم اخلاق، جلسه هفتم
سخنرانی آیت الله حسین مظاهری با موضوع «عاشورا معلم اخلاق»، جلسه هفتم، سال 1399
روایتی از امام حسین«سلام‌الله‌علیه» است که این روایت، روایت بالایی است. شخصی خدمت امام حسین«سلام‌الله‌علیه» نوشت: «عِظْنِی بِحَرْفَیْنِ»؛ آقا سرمشقی در زندگی به من بده. گفتار مفصل نباشد و کوتاه باشد و اگر بخواهیم در زبان فارسی بریزیم، آمده بود یک دستور یا سرمشقی از امام حسین«سلام‌الله‌علیه» بگیرد.
امام حسین«سلام‌الله‌علیه» هم سرمشقی در زندگی به او دادند و فرمودند:
«مَنْ حَاوَلَ أَمْراً بِمَعْصِیَةِ اللَّهِ کَانَ أَفْوَتَ لِمَا یَرْجُو وَ أَسْرَعَ لِمَجِیءِ مَا یَحْذَرُ»
اگر کسی از راه گناه بخواهد مطلوب خودش را به دست بیاورد، دوان دوان به ضدّ مطلوب رفته است و از آنچه می‌ترسیده به سرش آمده است. مثلاً می‌خواسته شهرت پیدا کند اما از راه گناه. اگر این شهرت را هم به دست بیاورد، ریشه‌دار و عاقبت‌به‌خیر نیست. یا می‌خواسته تأمین آتیه کند برای اولادش، آنگاه برعکس می‌شود و فقر و نکبت برای اولادش تحصیل کرده است. می‌خواسته از راه گناه عاقبت بع‌خیر شود، اما عاقبت به شر می‌شود.
هرکه از راه گناه بخواهد به جایی برسد، حتماً نمی‌شود. نشدن آن هم به خاطر اینست که راه، بی‌راهه است و معلوم است اگر کسی بخواهد از بی‌راهه به مطلوب برسد، حتماً نمی‌شود. به تجربه هم اثبات شده که چنین است. ممکن است کسی از راه گناه، زرق و برقی در زندگیش پیدا شود. یعنی زرق و برقی به اینکه به مطلوب رسیده، اما این ریشه‌دار نیست و عاقبت به‌خیر نیست، و علاوه بر اینکه او را جهنمی می‌کند، در دنیایش هم نمی‌تواند از راه گناه به مقصود و مطلوب برسد. «مَنْ حَاوَلَ أَمْراً بِمَعْصِیَةِ اللَّهِ کَانَ أَفْوَتَ لِمَا یَرْجُو وَ أَسْرَعَ لِمَجِیءِ مَا یَحْذَرُ»؛ از آنچه امید دارد، حتماً امیدش ناامید می‌شود و از آنچه می‌ترسیده، دوان دوان به سوی آن خواهد رفت.
من به تجربه برایم اثبات شده است و دیگران هم می‌گویند به تجربه برای ما اثبات شده است که از راه گناه، کسی نمی‌تواند به جایی برسد. اگر می‌خواهد آبرو کسب کند، طوری می‌شود که بخواهد یا نخواهد، بی‌آبرو می‌شود. اگر بخواهد مال‌دار شود، بالاخره بی‌مال می‌شود. بالاخره اگر بخواهد کسب منفعت کند، کسب ضرر کرده است و از آنچه می‌ترسد به سرش خواهد آمد. این به تجربه هم اثبات شده است. انسان وقتی در تاریخ رود، می‌بیند به راستی چنین است. نمی‌شود کسی بی‌راهه برود و در راه مستقیم نباشد، اما به مطلوب برسد. کسی از راهی که شرع‌پسند و عقلاپسند نیست برود و به مقصود و مطلوب برسد. هرکه رفته است، به مقصود نرسیده است. حال تفاوتی هم ندارد که این گناه چه گناهی باشد. از باب مثال، این قضیۀ حضرت آدم است و قرآن همین سرمشق امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را به ما گوشزد می‌کند. اینکه شیطان، حوا و حضرت آدم را گول زد و از راه غیرمتعارف رفتند که مخلّد در این بهشت باشند و ناگهان ارادۀ حق آن باغ بهشتی را نابود کرد و حوا روی کوه مروه و حضرت آدم روی کوه صفا و جدا از هم در آن بیابان بی‌آب و علف بودند. حال چطور فریب داده شدند و حضرت آدم چطور فریب خورده، ما نمی‌توانیم تفسیر کنیم اما می‌دانیم کاری کرده که به مقام شامخ حضرت آدم نمی‌خورده است و نتوانسته از امتحان خوب بیرون بیاید؛ «وَ عَصىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوىٰ».
روایتی از امام حسین«سلام‌الله‌علیه» است که این روایت، روایت بالایی است. شخصی خدمت امام حسین«سلام‌الله‌علیه» نوشت: «عِظْنِی بِحَرْفَیْنِ»؛ آقا سرمشقی در زندگی به من بده. گفتار مفصل نباشد و کوتاه باشد و اگر بخواهیم در زبان فارسی بریزیم، آمده بود یک دستور یا سرمشقی از امام حسین«سلام‌الله‌علیه» بگیرد.
امام حسین«سلام‌الله‌علیه» هم سرمشقی در زندگی به او دادند و فرمودند:
«مَنْ حَاوَلَ أَمْراً بِمَعْصِیَةِ اللَّهِ کَانَ أَفْوَتَ لِمَا یَرْجُو وَ أَسْرَعَ لِمَجِیءِ مَا یَحْذَرُ»
اگر کسی از راه گناه بخواهد مطلوب خودش را به دست بیاورد، دوان دوان به ضدّ مطلوب رفته است و از آنچه می‌ترسیده به سرش آمده است. مثلاً می‌خواسته شهرت پیدا کند اما از راه گناه. اگر این شهرت را هم به دست بیاورد، ریشه‌دار و عاقبت‌به‌خیر نیست. یا می‌خواسته تأمین آتیه کند برای اولادش، آنگاه برعکس می‌شود و فقر و نکبت برای اولادش تحصیل کرده است. می‌خواسته از راه گناه عاقبت بع‌خیر شود، اما عاقبت به شر می‌شود.
هرکه از راه گناه بخواهد به جایی برسد، حتماً نمی‌شود. نشدن آن هم به خاطر اینست که راه، بی‌راهه است و معلوم است اگر کسی بخواهد از بی‌راهه به مطلوب برسد، حتماً نمی‌شود. به تجربه هم اثبات شده که چنین است. ممکن است کسی از راه گناه، زرق و برقی در زندگیش پیدا شود. یعنی زرق و برقی به اینکه به مطلوب رسیده، اما این ریشه‌دار نیست و عاقبت به‌خیر نیست، و علاوه بر اینکه او را جهنمی می‌کند، در دنیایش هم نمی‌تواند از راه گناه به مقصود و مطلوب برسد. «مَنْ حَاوَلَ أَمْراً بِمَعْصِیَةِ اللَّهِ کَانَ أَفْوَتَ لِمَا یَرْجُو وَ أَسْرَعَ لِمَجِیءِ مَا یَحْذَرُ»؛ از آنچه امید دارد، حتماً امیدش ناامید می‌شود و از آنچه می‌ترسیده، دوان دوان به سوی آن خواهد رفت.
من به تجربه برایم اثبات شده است و دیگران هم می‌گویند به تجربه برای ما اثبات شده است که از راه گناه، کسی نمی‌تواند به جایی برسد. اگر می‌خواهد آبرو کسب کند، طوری می‌شود که بخواهد یا نخواهد، بی‌آبرو می‌شود. اگر بخواهد مال‌دار شود، بالاخره بی‌مال می‌شود. بالاخره اگر بخواهد کسب منفعت کند، کسب ضرر کرده است و از آنچه می‌ترسد به سرش خواهد آمد. این به تجربه هم اثبات شده است. انسان وقتی در تاریخ رود، می‌بیند به راستی چنین است. نمی‌شود کسی بی‌راهه برود و در راه مستقیم نباشد، اما به مطلوب برسد. کسی از راهی که شرع‌پسند و عقلاپسند نیست برود و به مقصود و مطلوب برسد. هرکه رفته است، به مقصود نرسیده است. حال تفاوتی هم ندارد که این گناه چه گناهی باشد. از باب مثال، این قضیۀ حضرت آدم است و قرآن همین سرمشق امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را به ما گوشزد می‌کند. اینکه شیطان، حوا و حضرت آدم را گول زد و از راه غیرمتعارف رفتند که مخلّد در این بهشت باشند و ناگهان ارادۀ حق آن باغ بهشتی را نابود کرد و حوا روی کوه مروه و حضرت آدم روی کوه صفا و جدا از هم در آن بیابان بی‌آب و علف بودند. حال چطور فریب داده شدند و حضرت آدم چطور فریب خورده، ما نمی‌توانیم تفسیر کنیم اما می‌دانیم کاری کرده که به مقام شامخ حضرت آدم نمی‌خورده است و نتوانسته از امتحان خوب بیرون بیاید؛ «وَ عَصىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوىٰ».
تاکنون نظری ثبت نشده است