display result search
- 5072
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 46 سوره اعراف
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره اعراف - آیه 46
وَ بَیْنَهُمَا حِجَابٌ وَ عَلَى الْأَعْرَافِ رِجَالٌ یَعْرِفُونَ کُلاًّ بِسِیمَهُمْ وَ نَادَوْا أَصْحَبَ الْجَنَّةِ أَن سَلَمٌ عَلَیْکُمْ لَمْ یَدْخُلُوهَا وَ هُمْ یَطْمَعُونَ
ترجمه
و میان آن دو (بهشتیان و دوزخیان) حجابى است و بر اعراف، (بلندى میان دوزخ و بهشت) مردانى هستند (از اولیاى خدا) که همه (اهل بهشت و جهنّم) را از سیمایشان مى شناسند و بهشتیان را که هنوز به بهشت وارد نشده اند، ولى امیدوارند، ندا مى دهند که سلام بر شما باد.
مراد از «حجاب» در این آیه، شاید همان دیوارى باشد که در آیه 13 سورهى حدید مى خوانیم که میان بهشتیان و دوزخیان دیوارى زده مى شود که سمت بیرونى آن، عذاب و قسمت درونىاش رحمت است. «فضرب بینهم بسور له باب باطنه فیه الرّحمة و ظاهره من قبله العذاب»
«اعراف» جمع «عُرف»، به معناى مکان بلند است. این سوره نیز به خاطر همین آیه اعراف نامیده شده است و در قرآن تنها در همین مورد از اعراف و اهل آن سخن به میان آمده است.
در روایات وتفاسیر، نظرات مختلفى دربارهى اهل اعراف به چشم مىخورد. برخى آنان را اولیاى خدا دانستهاند که بر بلندى میان بهشت و جهنّم قرار مى گیرند و از سیماى مردم، همه آنها را مىشناسند، بهشتیان را سلام و تبریک مى گویند و از سرنوشت دوزخیان نگرانند. امّا برخى آنان را افراد ضعیفى معرّفى مى کنند که گناهان و عباداتى دارند و منتظر لطف خدایند (آنگونه که از آیه 106 سوره توبه استفاده مى شود).
شاید بتوان گفت که صاحب و محور اصلى اعراف، اولیاى خدایند و افراد ضعیف، در حاشیه قرار دارند. نیکوکاران به بهشت مى روند و مجرمین به دوزخ، افراد متوسّط و ضعیف در اعراف گرفتار و منتظر سرنوشت مى مانند، ولى اولیاى خدا که بر اعراف قرار دارند، به کمک آنان برخاسته و شفاعت مى کنند. این بیان از جمع نظریات مفسّران و روایات استفاده مى شود.
در روایات مى خوانیم که اصحاب اعراف شهدایى هستند که نواقصى در پرونده آنان است، یا افرادى هستند که خوبى ها و بدى هاى آنان یکسان است، اگر خداوند آنان را به دوزخ ببرد به خاطر گناهان شان است و اگر به بهشت ببرد از رحمت اوست.
پیام ها
1- رفتار و خصلت هاى دنیوى، سیماى انسان را به گونه اى مى کند که در قیامت دیگران با نگاه او را مى شناسند. «یعرفون کلاًّ بسیماهم»
البتّه شناسایى به این شکل، در دنیا نیز ممکن است، چنانکه خداوند در مورد منافقان به پیامبر مى فرماید: «و لو نشاء لاریناکهم فلعرفتهم بسیماهم و لتعرفنّهم فى لحن القول»
2- براى ورود به بهشت و بهشتى شدن، لطف و عنایت الهى لازم است. «اصحاب الجنّة... هم یطمعون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَ بَیْنَهُمَا حِجَابٌ وَ عَلَى الْأَعْرَافِ رِجَالٌ یَعْرِفُونَ کُلاًّ بِسِیمَهُمْ وَ نَادَوْا أَصْحَبَ الْجَنَّةِ أَن سَلَمٌ عَلَیْکُمْ لَمْ یَدْخُلُوهَا وَ هُمْ یَطْمَعُونَ
ترجمه
و میان آن دو (بهشتیان و دوزخیان) حجابى است و بر اعراف، (بلندى میان دوزخ و بهشت) مردانى هستند (از اولیاى خدا) که همه (اهل بهشت و جهنّم) را از سیمایشان مى شناسند و بهشتیان را که هنوز به بهشت وارد نشده اند، ولى امیدوارند، ندا مى دهند که سلام بر شما باد.
مراد از «حجاب» در این آیه، شاید همان دیوارى باشد که در آیه 13 سورهى حدید مى خوانیم که میان بهشتیان و دوزخیان دیوارى زده مى شود که سمت بیرونى آن، عذاب و قسمت درونىاش رحمت است. «فضرب بینهم بسور له باب باطنه فیه الرّحمة و ظاهره من قبله العذاب»
«اعراف» جمع «عُرف»، به معناى مکان بلند است. این سوره نیز به خاطر همین آیه اعراف نامیده شده است و در قرآن تنها در همین مورد از اعراف و اهل آن سخن به میان آمده است.
در روایات وتفاسیر، نظرات مختلفى دربارهى اهل اعراف به چشم مىخورد. برخى آنان را اولیاى خدا دانستهاند که بر بلندى میان بهشت و جهنّم قرار مى گیرند و از سیماى مردم، همه آنها را مىشناسند، بهشتیان را سلام و تبریک مى گویند و از سرنوشت دوزخیان نگرانند. امّا برخى آنان را افراد ضعیفى معرّفى مى کنند که گناهان و عباداتى دارند و منتظر لطف خدایند (آنگونه که از آیه 106 سوره توبه استفاده مى شود).
شاید بتوان گفت که صاحب و محور اصلى اعراف، اولیاى خدایند و افراد ضعیف، در حاشیه قرار دارند. نیکوکاران به بهشت مى روند و مجرمین به دوزخ، افراد متوسّط و ضعیف در اعراف گرفتار و منتظر سرنوشت مى مانند، ولى اولیاى خدا که بر اعراف قرار دارند، به کمک آنان برخاسته و شفاعت مى کنند. این بیان از جمع نظریات مفسّران و روایات استفاده مى شود.
در روایات مى خوانیم که اصحاب اعراف شهدایى هستند که نواقصى در پرونده آنان است، یا افرادى هستند که خوبى ها و بدى هاى آنان یکسان است، اگر خداوند آنان را به دوزخ ببرد به خاطر گناهان شان است و اگر به بهشت ببرد از رحمت اوست.
پیام ها
1- رفتار و خصلت هاى دنیوى، سیماى انسان را به گونه اى مى کند که در قیامت دیگران با نگاه او را مى شناسند. «یعرفون کلاًّ بسیماهم»
البتّه شناسایى به این شکل، در دنیا نیز ممکن است، چنانکه خداوند در مورد منافقان به پیامبر مى فرماید: «و لو نشاء لاریناکهم فلعرفتهم بسیماهم و لتعرفنّهم فى لحن القول»
2- براى ورود به بهشت و بهشتى شدن، لطف و عنایت الهى لازم است. «اصحاب الجنّة... هم یطمعون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان