display result search
- 3679
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 110 سوره مائده
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره مائده - آیه 110
إِذْ قَالَ اللَّهُ یَعِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْکُرْ نِعْمَتِى عَلَیْکَ وَعَلَى وَ لِدَتِکَ إِذْ أَیَّدتُّکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُکَلِّمُ النَّاسَ فِى الْمَهْدِ وَکَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُکَ الْکِتَبَ وَالْحِکْمَةَ وَالتَّوْرَیةَ وَالْإِنجِیلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیَْةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِى فَتَنفُخُ فِیهَا فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِى وَتُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِى وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِى وَإِذْ کَفَفْتُ بَنِى إِسْرَ ءِیلَ عَنکَ إِذْ جِئْتَهُم بِالْبَیِّنَتِ فَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَآ إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ
ترجمه
زمانى که خداوند فرمود: اى عیسى پسر مریم! نعمتم را بر تو و بر مادرت یاد کن. آنگاه که تورا با »روح القدس« (جبرئیل) تأیید کردم. در گهواره (به اعجاز) و در بزرگسالى (به وحى) با مردم سخن گفتى، و آنگاه که کتاب و حکمت و تورات و انجیل به تو آموختم، و (فراموش مکن زمانى را که) به اذن من از گِل (چیزى) به صورت پرنده ساختى و در آن دمیدى، پس با اذن من پرنده اى شد، و با اذن من کور مادرزاد و پیسى گرفته را شفا مى دادى، و آنگاه که به اذن من، مردگان را (زنده) از گور بیرون مىآوردى، و (به یاد آور) زمانى که (دست ظلم) بنى اسرائیل را از تو کوتاه کردم، آنگاه که تو دلایل روشن برایشان آوردى، پس کافران از ایشان (درباره معجزات تو) گفتند: این، چیزى جز سحر آشکار نیست.
از این آیه تا آخر سوره، درباره حضرت عیسى (ع) است.
در این آیه، انواع لطف الهى، و در آغاز همه، تأیید به روح القدس درباره حضرت مسیح بیان شده است.
در آغاز آیه مى فرماید: اى عیسى! یاد کن از نعمت هایى که به تو و به مادرت دادم، ولى آنچه از نعمت ها در آیه به چشم مى خورد همه نعمت ها مربوط به حضرت عیسى است (نه مادرش)، شاید به خاطر آن که نعمت به فرزند در حقیقت نعمت به مادر است. شاید هم مراد آیه، نعمت هایى باشد که در سوره آل عمران درباره حضرت مریم آمده است.
شاید مراد از کتاب، کتب غیر تورات و انجیل باشد و نام تورات و انجیل با آنکه آن دو نیز کتابند به خاطر اهمیّت برده شده است.
از حضرت على (ع) پرسیدند: آن حیوانى که بدون قرار گرفتن در رحم (یا تخم) پیدا شد چیست؟ فرمود: پرنده اى که حضرت عیسى با دمیدن در مجسمه به وجود آورد.
پیام ها
1- یاد الطاف خدا به اولیایش، مایه دلگرمى براى رهروان حقّ است. «اذ»
2- پیامبران هم نباید از یاد نعمت هاى خدا غافل شوند. «یا عیسى ابن مریم اذکر...»
3- زن به مقامى مى رسد که دوش به دوش پیامبر مطرح مى شود. «علیک و على والدتک»، بلکه یک زن و فرزند پیامبرش، با هم یک آیه شمرده مى شوند. «و جعلناها وابنها آیة»
4- حضرت عیسى، با تکلّم در گهواره، هم نبوّت خویش و هم عفت و عصمت مادرش را ثابت کرد. «تُکلّم النّاس فى المهد»
5 - سخنان عیسى در گهواره نمایى از وحى بود. «ایّدتک بروح القدس تکلّم...»
6- اراده الهى، نیاز به تجربه، قدرت و گذشت زمان را حل مى کند و حضرت عیسى، بدون تجربه و تمرین و صرف زمان، در کودکى همان حرف هاى صحیح را مى گوید که در پیرى مى زند، نه حرف کودکانه. «فى المهد وکهلاً»
7- پیامبران، هم باید علم داشته باشند «الکتاب»، هم بینش «الحکمة»، هم گفته هاى پیشینیان را بدانند «التوراة»، و هم پیام جدید داشته باشند. «الانجیل»
8 - تعبیر آفرینش و خلق، به غیر خدا هم نسبت داده مى شود. «اذتخلق»
9- اذن خداوند، مجوّز ساختن مجسّمه پرندگان بوده است. «تخلق من الطّین کهیئة الطیر باذنى»
10- اولیاى خاص خدا، ولایت تکوینى دارند. (جملات «تخلق، تنفخ، تبرء و تخرج» به حضرت عیسى خطاب شده است).
11- در اعجاز عیسى (ع)، هم نفس مسیحایى او و هم هنر مجسمه ساختن نقش داشته است. «کهیئة الطیر ... فتنفخ»
12- نفس مسیحایى، جماد را پرواز داد، ولى دل هاى بنى اسرائیل را نه. «فتنفخ فیها فتکون طیراً»
13- آنجا که خطر شرک زیاد است، تکرار توحید لازم است. (تکرار «تخلق... باذنى... تبرء... باذنى... تخرخ الموتى باذنى»
14- وقتى خداوند، قدرت احیاگرى و شفا دادن را به انبیا مى دهد، توسّل و استمداد مردم نیز باید جایز باشد. «تخلق من الطین... فتکون طیرا باذنى و تبرء الاکمه و الابرص باذنى و اذ تخرج الموتى باذنى» (مگر مى شود خداوند به کسى قدرت بدهد، امّا مردم را از توجّه به آن منع کند؟!)
15- زنده شدن مردگان و «رجعت»، در همین دنیا صورت گرفته است. «تخرج الموتى»
16- سوء قصد بنى اسرائیل به حضرت عیسى (ع)، از سوى خدا دفع شد. «کففت بنى اسرائیل عنک»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
إِذْ قَالَ اللَّهُ یَعِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْکُرْ نِعْمَتِى عَلَیْکَ وَعَلَى وَ لِدَتِکَ إِذْ أَیَّدتُّکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُکَلِّمُ النَّاسَ فِى الْمَهْدِ وَکَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُکَ الْکِتَبَ وَالْحِکْمَةَ وَالتَّوْرَیةَ وَالْإِنجِیلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیَْةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِى فَتَنفُخُ فِیهَا فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِى وَتُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِى وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِى وَإِذْ کَفَفْتُ بَنِى إِسْرَ ءِیلَ عَنکَ إِذْ جِئْتَهُم بِالْبَیِّنَتِ فَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ هَذَآ إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ
ترجمه
زمانى که خداوند فرمود: اى عیسى پسر مریم! نعمتم را بر تو و بر مادرت یاد کن. آنگاه که تورا با »روح القدس« (جبرئیل) تأیید کردم. در گهواره (به اعجاز) و در بزرگسالى (به وحى) با مردم سخن گفتى، و آنگاه که کتاب و حکمت و تورات و انجیل به تو آموختم، و (فراموش مکن زمانى را که) به اذن من از گِل (چیزى) به صورت پرنده ساختى و در آن دمیدى، پس با اذن من پرنده اى شد، و با اذن من کور مادرزاد و پیسى گرفته را شفا مى دادى، و آنگاه که به اذن من، مردگان را (زنده) از گور بیرون مىآوردى، و (به یاد آور) زمانى که (دست ظلم) بنى اسرائیل را از تو کوتاه کردم، آنگاه که تو دلایل روشن برایشان آوردى، پس کافران از ایشان (درباره معجزات تو) گفتند: این، چیزى جز سحر آشکار نیست.
از این آیه تا آخر سوره، درباره حضرت عیسى (ع) است.
در این آیه، انواع لطف الهى، و در آغاز همه، تأیید به روح القدس درباره حضرت مسیح بیان شده است.
در آغاز آیه مى فرماید: اى عیسى! یاد کن از نعمت هایى که به تو و به مادرت دادم، ولى آنچه از نعمت ها در آیه به چشم مى خورد همه نعمت ها مربوط به حضرت عیسى است (نه مادرش)، شاید به خاطر آن که نعمت به فرزند در حقیقت نعمت به مادر است. شاید هم مراد آیه، نعمت هایى باشد که در سوره آل عمران درباره حضرت مریم آمده است.
شاید مراد از کتاب، کتب غیر تورات و انجیل باشد و نام تورات و انجیل با آنکه آن دو نیز کتابند به خاطر اهمیّت برده شده است.
از حضرت على (ع) پرسیدند: آن حیوانى که بدون قرار گرفتن در رحم (یا تخم) پیدا شد چیست؟ فرمود: پرنده اى که حضرت عیسى با دمیدن در مجسمه به وجود آورد.
پیام ها
1- یاد الطاف خدا به اولیایش، مایه دلگرمى براى رهروان حقّ است. «اذ»
2- پیامبران هم نباید از یاد نعمت هاى خدا غافل شوند. «یا عیسى ابن مریم اذکر...»
3- زن به مقامى مى رسد که دوش به دوش پیامبر مطرح مى شود. «علیک و على والدتک»، بلکه یک زن و فرزند پیامبرش، با هم یک آیه شمرده مى شوند. «و جعلناها وابنها آیة»
4- حضرت عیسى، با تکلّم در گهواره، هم نبوّت خویش و هم عفت و عصمت مادرش را ثابت کرد. «تُکلّم النّاس فى المهد»
5 - سخنان عیسى در گهواره نمایى از وحى بود. «ایّدتک بروح القدس تکلّم...»
6- اراده الهى، نیاز به تجربه، قدرت و گذشت زمان را حل مى کند و حضرت عیسى، بدون تجربه و تمرین و صرف زمان، در کودکى همان حرف هاى صحیح را مى گوید که در پیرى مى زند، نه حرف کودکانه. «فى المهد وکهلاً»
7- پیامبران، هم باید علم داشته باشند «الکتاب»، هم بینش «الحکمة»، هم گفته هاى پیشینیان را بدانند «التوراة»، و هم پیام جدید داشته باشند. «الانجیل»
8 - تعبیر آفرینش و خلق، به غیر خدا هم نسبت داده مى شود. «اذتخلق»
9- اذن خداوند، مجوّز ساختن مجسّمه پرندگان بوده است. «تخلق من الطّین کهیئة الطیر باذنى»
10- اولیاى خاص خدا، ولایت تکوینى دارند. (جملات «تخلق، تنفخ، تبرء و تخرج» به حضرت عیسى خطاب شده است).
11- در اعجاز عیسى (ع)، هم نفس مسیحایى او و هم هنر مجسمه ساختن نقش داشته است. «کهیئة الطیر ... فتنفخ»
12- نفس مسیحایى، جماد را پرواز داد، ولى دل هاى بنى اسرائیل را نه. «فتنفخ فیها فتکون طیراً»
13- آنجا که خطر شرک زیاد است، تکرار توحید لازم است. (تکرار «تخلق... باذنى... تبرء... باذنى... تخرخ الموتى باذنى»
14- وقتى خداوند، قدرت احیاگرى و شفا دادن را به انبیا مى دهد، توسّل و استمداد مردم نیز باید جایز باشد. «تخلق من الطین... فتکون طیرا باذنى و تبرء الاکمه و الابرص باذنى و اذ تخرج الموتى باذنى» (مگر مى شود خداوند به کسى قدرت بدهد، امّا مردم را از توجّه به آن منع کند؟!)
15- زنده شدن مردگان و «رجعت»، در همین دنیا صورت گرفته است. «تخرج الموتى»
16- سوء قصد بنى اسرائیل به حضرت عیسى (ع)، از سوى خدا دفع شد. «کففت بنى اسرائیل عنک»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است