display result search
- 1411
- 1000
- 1000
- 1000
سیر تکوّن عقاید شیعه، جلسه بیست و سوم
سخنرانی از حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «سیر تکوّن عقاید شیعه»، جلسه بیست و سوم، سال 1401
اهتمام اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین به امشب بیش از دو شب قبل بوده است، لذا اضطراب ملتجیِ گنهکارِ بیچاره‌ای مانند من هم بیشتر است.
وقتی انسان می‌خواهد توبه کند باید این عرضه را داشته باشد که عذرخواهی کند، باید به خطای خود ملتفت باشد، بعد بتواند با یک عرض ادبی محترمانه از آن عظیم الشأنی که به او جسارت کرده است عذرخواهی کند.
مرکب نفس را سوار شدم و تاختم، شیطان و نفسم من مرا تشویق کردند و با تمام سرعت به سمت خطا رفتم، مرگ بر این نفس برای گستاخی او بر سیّد و مولای خود.
مشکل بزرگ گنهکارانی که مانند من بیچاره هستند این است که حالا زبانی هم برای عذرخواهی نیست، ما از اینکه بتوانیم نام خدای متعال را ببریم قصور ذاتی داریم.
شأن حضرت حق أجل است از اینکه کسی مانند من اصلاً بخواهد او را عبادت کند، من آن زمانی که عبادت می‌کنم هم غلط زیادی می‌کنم، چه برسد به آن زمانی که نستجیربالله معصیت کرده‌ام.
مرحوم امام رضوان الله تعالی علیه در شرح یکی از احادیثی که در چهل حدیث در عُجب دارد می‌گوید: عبادات شما نزد اولیای خدا گناه کبیره است!
چون همه‌ی آن‌ها پر از جسارت و بی‌ادبی است. قرآن کریم دارد: «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».یکی از مهم‌ترین مصادیق «سبحان الله» در قرآن کریم در آنجایی است که به ساحت قدس ربوبی جسارت شده است.
«مَا کَانَ لِلَّهِ أَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ»گفتند خدا بچه دارد و به بچه نیاز دارد، «سُبْحَانَهُ» خدا پاک و منزه است از این نسبت‌های زشت.
مثلاً می‌گویند «أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِینَ»،سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».
مانند همان عبارت را برای وصف کردنِ افرادی مانند من دارد، «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».
من حتّی زمانی که می‌خواهم عبادت هم کنم نمی‌توانم از بی‌ادبی خارج بشوم. ان شاء الله خدای متعال مرحوم آیت الله ملکی تبریزی اعلی الله مقامه الشّریف را رحمت کند که می‌فرمودند: خدایا! من عیب زیاد دارم ولی دروغگو نیستم، اگر تو نگفته بودی در نماز خودت بگو «إِیّاکَ نَعبُدُ وَإِیّاکَ نَستَعینُ»من دیگر این یک دروغ را نمی‌گفتم. «إِیّاکَ نَعبُدُ» یعنی فقط تو را می‌پرستم، من که بند شهوات و اعتباریات و ریا و غضب و علقه و تعلّق هستم، «إِیّاکَ نَستَعینُ» هم که هر کجا احساس کنم کسی در جایی توانی دارد به سراغ او می‌روم و خَم و راست می‌شوم، من کجا و «إِیّاکَ نَعبُدُ وَإِیّاکَ نَستَعینُ» کجا؟
«سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ»، باید بعد از همه‌ی عباداتمان «سبحان الله» بگوییم، و شما می‌گویید، شما در دعای جوشن کبیر بعد از هر بندی که خدای متعال را به اوصاف زیبا یاد می‌کنید عذرخواهی می‌کنید، درست هم این است، چون معصوم به ما یاد داده است، این ادبِ توحیدی است، ما چطور شکر بجا بیاوریم که اگر حضرت زین العابدین صلوات الله علیه و امیرالمؤمنین صلوات الله علیه نبودند که ما این چند کلمه را هم نمی‌دانستیم، آن هم خدا فرمود که «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ»، بعد فرمود: مگر بندگانِ مخلَص. یعنی اگر خواستید راجع به خدای متعال حرف بزنید بروید و کلمات عبادت مخلَص را ببینید.
اهتمام اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین به امشب بیش از دو شب قبل بوده است، لذا اضطراب ملتجیِ گنهکارِ بیچاره‌ای مانند من هم بیشتر است.
وقتی انسان می‌خواهد توبه کند باید این عرضه را داشته باشد که عذرخواهی کند، باید به خطای خود ملتفت باشد، بعد بتواند با یک عرض ادبی محترمانه از آن عظیم الشأنی که به او جسارت کرده است عذرخواهی کند.
مرکب نفس را سوار شدم و تاختم، شیطان و نفسم من مرا تشویق کردند و با تمام سرعت به سمت خطا رفتم، مرگ بر این نفس برای گستاخی او بر سیّد و مولای خود.
مشکل بزرگ گنهکارانی که مانند من بیچاره هستند این است که حالا زبانی هم برای عذرخواهی نیست، ما از اینکه بتوانیم نام خدای متعال را ببریم قصور ذاتی داریم.
شأن حضرت حق أجل است از اینکه کسی مانند من اصلاً بخواهد او را عبادت کند، من آن زمانی که عبادت می‌کنم هم غلط زیادی می‌کنم، چه برسد به آن زمانی که نستجیربالله معصیت کرده‌ام.
مرحوم امام رضوان الله تعالی علیه در شرح یکی از احادیثی که در چهل حدیث در عُجب دارد می‌گوید: عبادات شما نزد اولیای خدا گناه کبیره است!
چون همه‌ی آن‌ها پر از جسارت و بی‌ادبی است. قرآن کریم دارد: «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».یکی از مهم‌ترین مصادیق «سبحان الله» در قرآن کریم در آنجایی است که به ساحت قدس ربوبی جسارت شده است.
«مَا کَانَ لِلَّهِ أَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ»گفتند خدا بچه دارد و به بچه نیاز دارد، «سُبْحَانَهُ» خدا پاک و منزه است از این نسبت‌های زشت.
مثلاً می‌گویند «أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِینَ»،سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».
مانند همان عبارت را برای وصف کردنِ افرادی مانند من دارد، «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ».
من حتّی زمانی که می‌خواهم عبادت هم کنم نمی‌توانم از بی‌ادبی خارج بشوم. ان شاء الله خدای متعال مرحوم آیت الله ملکی تبریزی اعلی الله مقامه الشّریف را رحمت کند که می‌فرمودند: خدایا! من عیب زیاد دارم ولی دروغگو نیستم، اگر تو نگفته بودی در نماز خودت بگو «إِیّاکَ نَعبُدُ وَإِیّاکَ نَستَعینُ»من دیگر این یک دروغ را نمی‌گفتم. «إِیّاکَ نَعبُدُ» یعنی فقط تو را می‌پرستم، من که بند شهوات و اعتباریات و ریا و غضب و علقه و تعلّق هستم، «إِیّاکَ نَستَعینُ» هم که هر کجا احساس کنم کسی در جایی توانی دارد به سراغ او می‌روم و خَم و راست می‌شوم، من کجا و «إِیّاکَ نَعبُدُ وَإِیّاکَ نَستَعینُ» کجا؟
«سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ»، باید بعد از همه‌ی عباداتمان «سبحان الله» بگوییم، و شما می‌گویید، شما در دعای جوشن کبیر بعد از هر بندی که خدای متعال را به اوصاف زیبا یاد می‌کنید عذرخواهی می‌کنید، درست هم این است، چون معصوم به ما یاد داده است، این ادبِ توحیدی است، ما چطور شکر بجا بیاوریم که اگر حضرت زین العابدین صلوات الله علیه و امیرالمؤمنین صلوات الله علیه نبودند که ما این چند کلمه را هم نمی‌دانستیم، آن هم خدا فرمود که «سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ»، بعد فرمود: مگر بندگانِ مخلَص. یعنی اگر خواستید راجع به خدای متعال حرف بزنید بروید و کلمات عبادت مخلَص را ببینید.
کاربر مهمان
کاربر مهمان