display result search
- 3135
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 130 سوره بقره
سخنرانی حجت‌الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بقره - آیه‌ی 130
در آیات قبل، گوشه هایى از اهداف و شخصیّت حضرت ابراهیم بیان گردید. این آیه با توجّه به تابناکى و پاکى چهره ابراهیم و آئین او مى پرسد، چه کسى جز افراد نادان و سفیه از ابراهیم و اهداف او اعراض مى کند؟! آئین او به قدرى ارزش دارد که پیامبر(ص) مفتخر است که راه او راه ابراهیم است. ابراهیم کسى است که در منطق، مخالف کافر را مبهوت مى کند: «فبهت الذى کفر » و در شجاعت یک تنه همه بتها را مى شکند: «فجعلهم جذاذاً» قرآن او را حلیم معرّفى مى نماید و در صبر و توکّل نیز نمونه و سرآمد است تا آنجا که درون آتش افکنده مى شود بىآنکه واهمه اى داشته باشد. در سخاوت گوساله چاقى را براى مهمانان کباب مى کند. در تسلیم، کودک خود را در بیابان بى آب و گیاه مکه رها کرده و آنگاه که او به سن نوجوانى مىرسد، به امر خداوند کارد بر گلوى او مى گذارد. آرى، انسان تنها با فریب دادن خرد خویش مى تواند از ادیان الهى گریزان باشد. «سفه نفسه»
حضرت ابراهیم (ع) در دعایى از خداوند خواست که: «ألحقنى بالصالحین» خداوند دعاى او را استجابت کرده و مى فرماید: ابراهیم (ع) در آخرت از صالحان است.
کسى که راه ابراهیم را که براى نسل بشر، مرکز امن، رهبر معصوم، رزق فراوان، توفیق اسلام و تسلیم، قبول توبه و سعادت از خدا طلب مى کند، رها کرده و به دنبال دیگران برود، سفیه و نادانى بیش نیست!!
در فرهنگ قرآن، به افرادى که حقائق را نادیده انگاشته و کفران نعمت کنند، سفیه گفته مى شود. چنانکه به بنى اسرائیل به جهت بهانه هاى بى موردى که درباره تغییر قبله مى گرفتند، سفیه گفته شده است: «سیقول السفهاء» در ذیل آیه ى «و لاتؤتوا السفهاء اموالکم» نیز از امام (ع) نقل شده است که فرمود: کسى که شراب بخورد، سفیه است. چنین شخصى به جاى نوشیدنى هاى مفید و حلال، به سراغ آشامیدنى مضرّ و حرام مى رود. آرى، کسانى که راه حقّ را رها نموده و بىراهه مى روند، سفیه هستند و آن کس که در انتخاب رهبر و مکتب، قدم درست بردارد عاقل است. در حدیث مى خوانیم: عقل همان چیزى است که به وسیله آن خدا عبادت شود وگرنه شیطنت است.
پیام ها
1- سفیه کسى است که منطق، مکتب، رهبر و راه حقّ را نادیده گرفته و به دنبال هوس هاى خود یا دیگران رهسپار شود. «سفه نفسه»
2- دیندارى، خردورزى، واعراض از آن، دلیل بىخردى است. «منیرغب... سفهنفسه»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
در آیات قبل، گوشه هایى از اهداف و شخصیّت حضرت ابراهیم بیان گردید. این آیه با توجّه به تابناکى و پاکى چهره ابراهیم و آئین او مى پرسد، چه کسى جز افراد نادان و سفیه از ابراهیم و اهداف او اعراض مى کند؟! آئین او به قدرى ارزش دارد که پیامبر(ص) مفتخر است که راه او راه ابراهیم است. ابراهیم کسى است که در منطق، مخالف کافر را مبهوت مى کند: «فبهت الذى کفر » و در شجاعت یک تنه همه بتها را مى شکند: «فجعلهم جذاذاً» قرآن او را حلیم معرّفى مى نماید و در صبر و توکّل نیز نمونه و سرآمد است تا آنجا که درون آتش افکنده مى شود بىآنکه واهمه اى داشته باشد. در سخاوت گوساله چاقى را براى مهمانان کباب مى کند. در تسلیم، کودک خود را در بیابان بى آب و گیاه مکه رها کرده و آنگاه که او به سن نوجوانى مىرسد، به امر خداوند کارد بر گلوى او مى گذارد. آرى، انسان تنها با فریب دادن خرد خویش مى تواند از ادیان الهى گریزان باشد. «سفه نفسه»
حضرت ابراهیم (ع) در دعایى از خداوند خواست که: «ألحقنى بالصالحین» خداوند دعاى او را استجابت کرده و مى فرماید: ابراهیم (ع) در آخرت از صالحان است.
کسى که راه ابراهیم را که براى نسل بشر، مرکز امن، رهبر معصوم، رزق فراوان، توفیق اسلام و تسلیم، قبول توبه و سعادت از خدا طلب مى کند، رها کرده و به دنبال دیگران برود، سفیه و نادانى بیش نیست!!
در فرهنگ قرآن، به افرادى که حقائق را نادیده انگاشته و کفران نعمت کنند، سفیه گفته مى شود. چنانکه به بنى اسرائیل به جهت بهانه هاى بى موردى که درباره تغییر قبله مى گرفتند، سفیه گفته شده است: «سیقول السفهاء» در ذیل آیه ى «و لاتؤتوا السفهاء اموالکم» نیز از امام (ع) نقل شده است که فرمود: کسى که شراب بخورد، سفیه است. چنین شخصى به جاى نوشیدنى هاى مفید و حلال، به سراغ آشامیدنى مضرّ و حرام مى رود. آرى، کسانى که راه حقّ را رها نموده و بىراهه مى روند، سفیه هستند و آن کس که در انتخاب رهبر و مکتب، قدم درست بردارد عاقل است. در حدیث مى خوانیم: عقل همان چیزى است که به وسیله آن خدا عبادت شود وگرنه شیطنت است.
پیام ها
1- سفیه کسى است که منطق، مکتب، رهبر و راه حقّ را نادیده گرفته و به دنبال هوس هاى خود یا دیگران رهسپار شود. «سفه نفسه»
2- دیندارى، خردورزى، واعراض از آن، دلیل بىخردى است. «منیرغب... سفهنفسه»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است