display result search
- 812
- 1000
- 1000
- 1000
آثار گریه عالم بر سیدالشهداء، جلسه دوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "آثار گریه عالم بر سیدالشهداء"، جلسه دوم، سال 1400
در کتاب ارشاد شیخ مفید آمده که حضرت داستان درگیری خودشان با بنی امیه را با آیاتی از سوره مبارکه آل عمران که ذیل جنگ احد و حمراء الاسد نازل شده تطبیق فرمودند. ضحاک بن عبدالله وقتی به یاری امام آمد، عرض کرد من تا وقتی که احتمال پیروزی شما باشد هستم و اگر شکست شما قطعی شد می روم و حضرت هم قبول کردند، نقل می کند که در شب عاشورا، در حالی که ما در محاصره لشکر دشمن بودیم، سیدالشهداء این آیات را می خواندند «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ * ما کانَ اللَّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنینَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَیْهِ حَتَّى یَمیزَ الْخَبیثَ مِنَ الطَّیِّبِ»(آل عمران/178-179) خدای متعال پاکان را از ناپاکان در قیامت جدا می کند. بنابراین باید صف های این ها هم در عالم دنیا کاملا از هم جدا بشوند. این امتحانات سنگین عالم دنیا و حتی ماجرای عاشورا راه تفکیک مؤمنین از غیر مؤمنین است. حضرت این آیات را در شب عاشورا که دیگر صف آرایی ها مشخص و روشن می شود که تعداد یاران حضرت اندک هستند، در مقابل جمعیت چند ده هزار نفره دشمن تلاوت می کردند. بعد از تلاوت حضرت، یکی از لشکریان ابن زیاد گفت به خدای کعبه قسم که ما آن پاکیزگانی هستیم که خدا می گوید. نمی دانم داشت شوخی می کرد یا واقعا برایش امر مشتبه شده بود. بریر که یک قاری سرشناس در کوفه بود و مردم کوفه او را کاملا می شناختند و به طهارت و پاکی معروف بود جواب آن شخص را داد و گفت «یَا فَاسِقُ أَنْتَ یَجْعَلُکَ اللَّهُ مِنَ الطَّیِّبِینَ» خدای متعال تو را جزء پاکان قرار داده و العیاذ بالله امام حسین را جزء ناپاکان؟ و با هم بحث هایی کردند.
مفاد این آیه این است که کفار خیال نکنند این فرصتی که خدای متعال در این عالم به آنها می دهد به نفع آن هاست. اگر خدای متعال به دستگاه بنی امیه فرصت حکومت می دهد و به ظاهر همه دنیای اسلام زیر دست آن ها قرار می گیرد، خیال نکنند که به نفعشان است. الان هم خدای متعال به کفار مهلت داده و بساط شیطنت شان در عالم پهن شده است. نکته این است که این مهلت بدون اذن خدای متعال نیست. ما باید از دریچه سنت های الهی به این عالم نگاه کنیم و الا شکست می خوریم و زمین گیر می شویم. بنابراین خدای متعال به این ها مشرف است و با اذن او، این مهلت داده می شود و آن ها نباید خیال کنند که این مهلت به نفع آنان است. این مهلتی که خدا می دهد موجب می شود آن ها خودشان را بیشتر اظهار کنند و آلودگی هایشان بیشتر آشکار بشود. در طی این داستان و مواجهه این ها با مؤمنین، ایمان مؤمنین هم صیقل می خورد و ناب می شود.
پس صحنه عاشورا، مهلتی است که به دستگاه بنی امیه داده شده، یا به عبارتی به دستگاه سقیفه داده شده تا بتواند کار خود را تا مرز عاشورا جلو ببرد، ولی این فرصت و این امکاناتی که به آن ها داده شده، به نفعشان تمام نمی شود. این ها این فرصت را علیه خودشان استفاده می کنند و ناپاک تر و خبیث تر می شوند. عاشورا هم یکی از این امتحان ها بود. حبیب و زهیر خون خودشان را پیش روی امام حسین می دهند و خودشان را سپر امام می کنند و آن طرف هم آن ها فرصت پیدا می کنند و خیمه های حضرت را غارت می کنند و خودشان را این طور نشان می دهند. خدای متعال این نوع فرصت ها را برای نشان دادن نیت های درونی قرار می دهد.
در مواقع سخت است که صف ها جدا می شوند. اگر کوره احد داغ نشود و پیروزی در همان اول نصیب مؤمنین بشود، دیگر مشخص نمی شود که چه کسی چه کاره است و همه مدعی اسلام می شوند. اگر این صف ها جدا نشود، آن فتنه گران هم در روز قیامت می گویند که من می خواهم کنار امیرالمؤمنین باشم. آخر این می شود؟ این هایی که وقتی صحنه سخت می شود جانشان را بر می دارند و می روند و حاضر نیستند از رسول خدا حراست بکنند که نمی شود در روز قیامت کنار حضرت حمزه و حضرت امیر باشند. نکته عجیب تر ماجرای احد این است که حضرت فردای شکست، دستور دادند که راه بیفتید برویم لشکر دشمن را تعقیب کنیم، چون ممکن است آن ها دوباره قصد حمله داشته باشند و همین طور هم بود؛ لشکر کفار تصمیم گرفته بود برگردد و کار را یک سره کند و وقتی فهمید حضرت آن ها را تعقیب می کند برگشت.
در پی حوادث سخت است که مشخص می شود چه کسی در صف حق قرار دارد. کسی که در جبهه حق بماند و در این صحنه ها از صف خارج نشود، هیچ بدی و سوئی به او نمی رسد. به امام حسین هم بدی نرسید. الان نام امام حسین بالاتر از هم نام دیگری قرار دارد و این نشان دهنده فضل الهی است.
در کتاب ارشاد شیخ مفید آمده که حضرت داستان درگیری خودشان با بنی امیه را با آیاتی از سوره مبارکه آل عمران که ذیل جنگ احد و حمراء الاسد نازل شده تطبیق فرمودند. ضحاک بن عبدالله وقتی به یاری امام آمد، عرض کرد من تا وقتی که احتمال پیروزی شما باشد هستم و اگر شکست شما قطعی شد می روم و حضرت هم قبول کردند، نقل می کند که در شب عاشورا، در حالی که ما در محاصره لشکر دشمن بودیم، سیدالشهداء این آیات را می خواندند «وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ * ما کانَ اللَّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنینَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَیْهِ حَتَّى یَمیزَ الْخَبیثَ مِنَ الطَّیِّبِ»(آل عمران/178-179) خدای متعال پاکان را از ناپاکان در قیامت جدا می کند. بنابراین باید صف های این ها هم در عالم دنیا کاملا از هم جدا بشوند. این امتحانات سنگین عالم دنیا و حتی ماجرای عاشورا راه تفکیک مؤمنین از غیر مؤمنین است. حضرت این آیات را در شب عاشورا که دیگر صف آرایی ها مشخص و روشن می شود که تعداد یاران حضرت اندک هستند، در مقابل جمعیت چند ده هزار نفره دشمن تلاوت می کردند. بعد از تلاوت حضرت، یکی از لشکریان ابن زیاد گفت به خدای کعبه قسم که ما آن پاکیزگانی هستیم که خدا می گوید. نمی دانم داشت شوخی می کرد یا واقعا برایش امر مشتبه شده بود. بریر که یک قاری سرشناس در کوفه بود و مردم کوفه او را کاملا می شناختند و به طهارت و پاکی معروف بود جواب آن شخص را داد و گفت «یَا فَاسِقُ أَنْتَ یَجْعَلُکَ اللَّهُ مِنَ الطَّیِّبِینَ» خدای متعال تو را جزء پاکان قرار داده و العیاذ بالله امام حسین را جزء ناپاکان؟ و با هم بحث هایی کردند.
مفاد این آیه این است که کفار خیال نکنند این فرصتی که خدای متعال در این عالم به آنها می دهد به نفع آن هاست. اگر خدای متعال به دستگاه بنی امیه فرصت حکومت می دهد و به ظاهر همه دنیای اسلام زیر دست آن ها قرار می گیرد، خیال نکنند که به نفعشان است. الان هم خدای متعال به کفار مهلت داده و بساط شیطنت شان در عالم پهن شده است. نکته این است که این مهلت بدون اذن خدای متعال نیست. ما باید از دریچه سنت های الهی به این عالم نگاه کنیم و الا شکست می خوریم و زمین گیر می شویم. بنابراین خدای متعال به این ها مشرف است و با اذن او، این مهلت داده می شود و آن ها نباید خیال کنند که این مهلت به نفع آنان است. این مهلتی که خدا می دهد موجب می شود آن ها خودشان را بیشتر اظهار کنند و آلودگی هایشان بیشتر آشکار بشود. در طی این داستان و مواجهه این ها با مؤمنین، ایمان مؤمنین هم صیقل می خورد و ناب می شود.
پس صحنه عاشورا، مهلتی است که به دستگاه بنی امیه داده شده، یا به عبارتی به دستگاه سقیفه داده شده تا بتواند کار خود را تا مرز عاشورا جلو ببرد، ولی این فرصت و این امکاناتی که به آن ها داده شده، به نفعشان تمام نمی شود. این ها این فرصت را علیه خودشان استفاده می کنند و ناپاک تر و خبیث تر می شوند. عاشورا هم یکی از این امتحان ها بود. حبیب و زهیر خون خودشان را پیش روی امام حسین می دهند و خودشان را سپر امام می کنند و آن طرف هم آن ها فرصت پیدا می کنند و خیمه های حضرت را غارت می کنند و خودشان را این طور نشان می دهند. خدای متعال این نوع فرصت ها را برای نشان دادن نیت های درونی قرار می دهد.
در مواقع سخت است که صف ها جدا می شوند. اگر کوره احد داغ نشود و پیروزی در همان اول نصیب مؤمنین بشود، دیگر مشخص نمی شود که چه کسی چه کاره است و همه مدعی اسلام می شوند. اگر این صف ها جدا نشود، آن فتنه گران هم در روز قیامت می گویند که من می خواهم کنار امیرالمؤمنین باشم. آخر این می شود؟ این هایی که وقتی صحنه سخت می شود جانشان را بر می دارند و می روند و حاضر نیستند از رسول خدا حراست بکنند که نمی شود در روز قیامت کنار حضرت حمزه و حضرت امیر باشند. نکته عجیب تر ماجرای احد این است که حضرت فردای شکست، دستور دادند که راه بیفتید برویم لشکر دشمن را تعقیب کنیم، چون ممکن است آن ها دوباره قصد حمله داشته باشند و همین طور هم بود؛ لشکر کفار تصمیم گرفته بود برگردد و کار را یک سره کند و وقتی فهمید حضرت آن ها را تعقیب می کند برگشت.
در پی حوادث سخت است که مشخص می شود چه کسی در صف حق قرار دارد. کسی که در جبهه حق بماند و در این صحنه ها از صف خارج نشود، هیچ بدی و سوئی به او نمی رسد. به امام حسین هم بدی نرسید. الان نام امام حسین بالاتر از هم نام دیگری قرار دارد و این نشان دهنده فضل الهی است.
تاکنون نظری ثبت نشده است