display result search
- 580
- 1000
- 1000
- 1000
اقامه فرهنگ ولایت اهل بیت و تحقق جلوه ای از عصر ظهور با زیارت اربعین، جلسه سوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "اقامه فرهنگ ولایت اهل بیت و تحقق جلوه ای از عصر ظهور با زیارت اربعین"، جلسه دوم، سال 1392
حقیقت شفاعت نبی اکرم و اهل بیت ایشان، یک حقیقت جاری در عالم است و اختصاص به زمان خروج از این دنیا و یا عالم آخرت ندارد. این شفاعت برای رفع حجب و موانع بندگی ما، کار ساز است و سیر در توحید را برای ما ممکن می سازد. حقیقت این شفاعت و دستگیری، از طریق عبادت نبی اکرم و اهل بیت علیهم السلام واقع می شود. یعنی اگر عبادت ایشان نبود؛ درک برخی از مقامات توحیدی برای ما و حتی انبیای بزرگ الهی ممکن نبود.
این حدیث نورانی که «لولا نا ما عرف الله» چند معنا می تواند داشته باشد. یک معنای آن که در برخی از روایات هم بدان اشاره شده؛ این است که تنها این ذوات مقدس به معرفت حقیقی نائل شده اند. چنان که رسول خدا خطاب به امیر مؤمنان فرمودند: «جز من و تو کسی خدا را نشناخت.»
اما معنای دیگری که این حدیث می تواند داشته باشد این است که عبادت آن ها موانع بندگی را برداشته و راه را برای عبادت سایر مخلوقات گشوده است. این معنا، همان حقیقت «عسی ان یبعثک ربک مقاما محمودا»(اسراء/79) است. اگر انسان در مقامی قرار گرفت که شفاعت ایشان، شامل حال او شد؛ در حقیقت، نور عبادت امام و آثار این عبادت در او ظاهر شده است و با این نور، حقیقت ایمان به انسان منتقل شده است. چنان که در قرآن کریم نیز کلمه ایمان، به امام تفسیر شده است. آن چه از ایمان در قلوب مؤمنین محقق می شود؛ شعاعی از آن وجودات مقدس است که در قلب مؤمن تنزل پیدا کرده است و از همین رو امام، عروه وثقی است، یعنی رشته بی پایان متصلی است که انفصال ندارد. مشکات حقیقی، قلب مقدس نبی مکرم اسلام است که کانون نور است و آن چه بیرون از این مشکات است؛ ظلمانی است، مگر آن که از این مرکز نور، نورانیتی را دریافت کرده باشد. اگر در روایات گفته شده مؤمن، با نور خدا می بیند و یا تحول حال او در پنج نور است به این دلیل است که خلقت مؤمن از شعاع نور معصوم است و امام با حقیقت خودش در قلب مؤمن می تابد و او را نورانی می کند. اگر امام در قلب مؤمن طلوع کرد؛ قلب مؤمن سرچشمه طهارت، حیات و نورانیت می شود. معنای دوم شفاعت نیز، ناظر به همین حقیقت است.
تنها ظرف پیامبر خدا است که می تواند این انوار را بی حجاب دریافت کند؛ اما غیر معصوم، این انوار را با وساطت معصوم دریافت می کند. اگر کسی عبد شد؛ این انوار در او تجلی می کند و تجلی این انوار، همان تحقق معرفت، محبت و ایمان است. عبادات ما تنها آمادگی ظهور این نور را ایجاد می کند. حقیقت عبادت، قائم به عبادت امام است؛ یعنی بدون نماز امام، نمازی نیست. کسی که بدون عاشورا، نماز می خواند؛ آن چه می خواند نماز نیست. از این جنس نماز ها را شیطان نیز خوانده است . دو رکعت نماز او چهار هزار سال طول کشید.
عبادت همه مخلوقات، انوار عبادت امام است که در سایرین پرتو افشانی می کند. هر سالکی که در راه خدا قدم بر می دارد؛ امام از خودش برای او سرمایه گذاری می کند. امام برای تک تک افراد به گونه ای برنامه دارد که گویا غیر از آن فرد، در عالم مؤمنی دیگری نیست. احدی از افق مشاهده امام خارج نیست. امام شاهد ظاهر و باطن همه افراد است و وقتی عیبی می بیند تلاش می کند تا آن را برطرف نماید. ما همان طور که مستغنی از خدای متعال نیستیم؛ مستغنی از امام و شفاعت او نیز نمی شویم. کسی که گمان کند به جایی می رسد که بی نیاز از شفاعت امام می شود؛ دچار توهم است. انبیای اولوالعزم هم، بی نیاز از شفاعت این ذوات مقدس نیستند. چنان که در مورد جناب ابراهیم خلیل نقل شده، علت مقام خلت ایشان کثرت صلو ات بر پیامبر و آل ایشان می باشد. یعنی جناب ابراهیم با تواضع و خشوع در مقابل حقیقت مقامات معصوم علیهم السلام، به خلت نائل شده است. باطن مقام شفاعت امام، رأفت و رحمت است. چنان که امام جامع همه رحمت های عالم است. و این رحمت ها و رأفت های او، نسبت به آحاد افراد، جاری است.
سوره هل أتی بیان شفاعت نبی اکرم، نسبت به همه ابرار است. عباد الله (که در این سوره به ائمه اطهار علیهم السلام تفسیر می شود) از مسکنت، یتیمی و اسیری شیعیان دستگیری می نمایند. ابرار کسانی اند که هدایت امام را پذیرفته اند. عباد الله، چشمه های رزق های بهشتی را می جوشانند و از این نعمتها به ابرار می خورانند. این نعمت ها هرچند ظاهرش نعمت های خوردنی و نوشیدنی است؛ اما لذات نعمت های بهشتی فراتر از این است. باطن این نعمت ها همان معارف و درجات معصومین است و امام، خود متکفل سیر ابرار، در درجات بهشت می شود.
حقیقت شفاعت نبی اکرم و اهل بیت ایشان، یک حقیقت جاری در عالم است و اختصاص به زمان خروج از این دنیا و یا عالم آخرت ندارد. این شفاعت برای رفع حجب و موانع بندگی ما، کار ساز است و سیر در توحید را برای ما ممکن می سازد. حقیقت این شفاعت و دستگیری، از طریق عبادت نبی اکرم و اهل بیت علیهم السلام واقع می شود. یعنی اگر عبادت ایشان نبود؛ درک برخی از مقامات توحیدی برای ما و حتی انبیای بزرگ الهی ممکن نبود.
این حدیث نورانی که «لولا نا ما عرف الله» چند معنا می تواند داشته باشد. یک معنای آن که در برخی از روایات هم بدان اشاره شده؛ این است که تنها این ذوات مقدس به معرفت حقیقی نائل شده اند. چنان که رسول خدا خطاب به امیر مؤمنان فرمودند: «جز من و تو کسی خدا را نشناخت.»
اما معنای دیگری که این حدیث می تواند داشته باشد این است که عبادت آن ها موانع بندگی را برداشته و راه را برای عبادت سایر مخلوقات گشوده است. این معنا، همان حقیقت «عسی ان یبعثک ربک مقاما محمودا»(اسراء/79) است. اگر انسان در مقامی قرار گرفت که شفاعت ایشان، شامل حال او شد؛ در حقیقت، نور عبادت امام و آثار این عبادت در او ظاهر شده است و با این نور، حقیقت ایمان به انسان منتقل شده است. چنان که در قرآن کریم نیز کلمه ایمان، به امام تفسیر شده است. آن چه از ایمان در قلوب مؤمنین محقق می شود؛ شعاعی از آن وجودات مقدس است که در قلب مؤمن تنزل پیدا کرده است و از همین رو امام، عروه وثقی است، یعنی رشته بی پایان متصلی است که انفصال ندارد. مشکات حقیقی، قلب مقدس نبی مکرم اسلام است که کانون نور است و آن چه بیرون از این مشکات است؛ ظلمانی است، مگر آن که از این مرکز نور، نورانیتی را دریافت کرده باشد. اگر در روایات گفته شده مؤمن، با نور خدا می بیند و یا تحول حال او در پنج نور است به این دلیل است که خلقت مؤمن از شعاع نور معصوم است و امام با حقیقت خودش در قلب مؤمن می تابد و او را نورانی می کند. اگر امام در قلب مؤمن طلوع کرد؛ قلب مؤمن سرچشمه طهارت، حیات و نورانیت می شود. معنای دوم شفاعت نیز، ناظر به همین حقیقت است.
تنها ظرف پیامبر خدا است که می تواند این انوار را بی حجاب دریافت کند؛ اما غیر معصوم، این انوار را با وساطت معصوم دریافت می کند. اگر کسی عبد شد؛ این انوار در او تجلی می کند و تجلی این انوار، همان تحقق معرفت، محبت و ایمان است. عبادات ما تنها آمادگی ظهور این نور را ایجاد می کند. حقیقت عبادت، قائم به عبادت امام است؛ یعنی بدون نماز امام، نمازی نیست. کسی که بدون عاشورا، نماز می خواند؛ آن چه می خواند نماز نیست. از این جنس نماز ها را شیطان نیز خوانده است . دو رکعت نماز او چهار هزار سال طول کشید.
عبادت همه مخلوقات، انوار عبادت امام است که در سایرین پرتو افشانی می کند. هر سالکی که در راه خدا قدم بر می دارد؛ امام از خودش برای او سرمایه گذاری می کند. امام برای تک تک افراد به گونه ای برنامه دارد که گویا غیر از آن فرد، در عالم مؤمنی دیگری نیست. احدی از افق مشاهده امام خارج نیست. امام شاهد ظاهر و باطن همه افراد است و وقتی عیبی می بیند تلاش می کند تا آن را برطرف نماید. ما همان طور که مستغنی از خدای متعال نیستیم؛ مستغنی از امام و شفاعت او نیز نمی شویم. کسی که گمان کند به جایی می رسد که بی نیاز از شفاعت امام می شود؛ دچار توهم است. انبیای اولوالعزم هم، بی نیاز از شفاعت این ذوات مقدس نیستند. چنان که در مورد جناب ابراهیم خلیل نقل شده، علت مقام خلت ایشان کثرت صلو ات بر پیامبر و آل ایشان می باشد. یعنی جناب ابراهیم با تواضع و خشوع در مقابل حقیقت مقامات معصوم علیهم السلام، به خلت نائل شده است. باطن مقام شفاعت امام، رأفت و رحمت است. چنان که امام جامع همه رحمت های عالم است. و این رحمت ها و رأفت های او، نسبت به آحاد افراد، جاری است.
سوره هل أتی بیان شفاعت نبی اکرم، نسبت به همه ابرار است. عباد الله (که در این سوره به ائمه اطهار علیهم السلام تفسیر می شود) از مسکنت، یتیمی و اسیری شیعیان دستگیری می نمایند. ابرار کسانی اند که هدایت امام را پذیرفته اند. عباد الله، چشمه های رزق های بهشتی را می جوشانند و از این نعمتها به ابرار می خورانند. این نعمت ها هرچند ظاهرش نعمت های خوردنی و نوشیدنی است؛ اما لذات نعمت های بهشتی فراتر از این است. باطن این نعمت ها همان معارف و درجات معصومین است و امام، خود متکفل سیر ابرار، در درجات بهشت می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است