display result search
- 714
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه هشتم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "بررسی ارکان چهارگانه ایمان و رکن توکل اولین رکن ایمان"، جلسه هشتم، سال 1397
ایمان دارای چهار رکن است که عبارتند از: توکل بر خداوند متعال، تفویض امور به او، رضای به قضاء الهی و تسلیم امر او بودن. البته در روایات، هنگامی که ایمان توضیح داده شده است، بیانات مختلفی وجود دارد که نیاز دارد یک به یک توضیح داده و بین آنها جمع شود. اما در این حدیث شریف حضرت فرموده اند که ایمان دارای چهار رکن است. ایمان نیز خللی دارد که اگر به آن خللی وارد شد، ایمان انسان مقبول نیست و باید تلاش کرد تا این ارکان ایمان کامل گردند. در واقع، ایمان شجره ای است که دارای اصل و فرع و شاخ و برگ است. هم اصل ایمان اینگونه است که دارای شاخ و برگ می باشد و کلمه ایمان امام (ع) است، و هم ایمانی که در درون مؤمن قرار دارد. کلمه توحید و شجره ایمان نیز اصل و فرع دارد که در قرآن به عنوان شجره طیبه از آن یاد می شود. اگر اصل ایمان در وجود انسان راسخ شد، به تدریج فروع آن در وجودش محقق می گردد و قوای انسان به نور ایمان نورانی می گردد. حتی چشم و گوش و زبان انسان نیز مؤمن می گردد که در روایت است ایمان از قلب ناشی می شود اما در اعضا و جوارح منتشر می گردد. اگر ایمان در اعضاء و جوارح منتشر شد، چشم مؤمن، مؤمنانه نگاه می کند و گوش او مؤمنانه می شنود و زبانش مؤمنانه سخن می گوید. اصل ایمان در قلب است اما اگر ایمان صحیحی بود و به کمال رسید، شاخ و برگ و آثار آن در اعضاء و جوارح انسان و افعال و افکار او ظاهر می گردد. افعال و شئونات مؤمن با غیر مؤمن متفاوت است و در تمام شئون او، خضوع و خشوع در برابر خداوند متعال وجود دارد.
قلب مؤمن مشکات نور الهی است، و تمام تقلبات روحی او و تحولات و گشت و گذار هایش همگی در وادی نور است. ورود و خروج مؤمن به تاریکی ها بر اساس نور ایمان است و در حیرت و تاریکی، به هیچ وادی داخل یا از هیچ وادی خارج نمی شود. بنابراین، جدا شدن ایمان از مؤمن در موقع گناه، به این معناست که در این فعل ایمان وجود ندارد و این قوه ای که در این گناه عمل می کند، ناشی از ایمان عمل نمی کند و از وادی ایمان بیرون رفته است.
اگر انسان بد بدی کرد، اصل روح الایمان از او سلب می گردد و کارش به تکذیب آیات یعنی تکذیب الامام می رسد. اما اگر بدی کرد ولی بدی کردن او بد نبود و خودش از آن ناراحت و پشیمان بود -که مؤمن اینگونه است و لا ابالی نیست - روح الایمان از او جدا نمی شود.
پس ایمان دارای اصل و فرع است. ایمان در مؤمن مستقر می باشد اما باید شاخ و برگ این ایمان، در جوارح و جوانح انسان جاری گردد و شاخ و برگ آن قوای انسان را بگیرد و آن را به نور ایمان نورانی کند. باید همانگونه که اصل ایمان در قلب مؤمن است، فروع و شاخ و برگ ایمان در عمل و قوای او جاری گردد. پس اصل ایمان در قلب است و فرع آن، عمل ناشی از ایمان می باشد. البته ممکن است شخصی غفلت کند و این فروع از او گرفته شود که اگر کارش به «أَساؤُا السُّواى» رسید، علاوه بر فرع ایمان، اصل روح الایمان نیز از او سلب می شود. پس کسی که به توکل رسید، صاحب یقین است و انسان به اندازه یقینش می تواند صاحب توکل باشد. حد یقین نیز این است که با خدای متعال از چیزی نترسی.
اولین رکن ایمان توکل بر خداوند متعال است و یکی از معانی توکل، یقین است. به هر اندازه که انسان اهل یقین باشد، اهل توکل می گردد. حد و مرز یقین نیز این است که شخص با وجود خداوند، از هیچ چیزی نترسد و بداند که جز خداوند کسی نفع و ضرر نمی رساند و عطاء یا منعی ندارد. اگر توکل در جوامع بشری نهادینه شود، مردم با تهدید دشمنان نمی ترسند.
ایمان دارای چهار رکن است که عبارتند از: توکل بر خداوند متعال، تفویض امور به او، رضای به قضاء الهی و تسلیم امر او بودن. البته در روایات، هنگامی که ایمان توضیح داده شده است، بیانات مختلفی وجود دارد که نیاز دارد یک به یک توضیح داده و بین آنها جمع شود. اما در این حدیث شریف حضرت فرموده اند که ایمان دارای چهار رکن است. ایمان نیز خللی دارد که اگر به آن خللی وارد شد، ایمان انسان مقبول نیست و باید تلاش کرد تا این ارکان ایمان کامل گردند. در واقع، ایمان شجره ای است که دارای اصل و فرع و شاخ و برگ است. هم اصل ایمان اینگونه است که دارای شاخ و برگ می باشد و کلمه ایمان امام (ع) است، و هم ایمانی که در درون مؤمن قرار دارد. کلمه توحید و شجره ایمان نیز اصل و فرع دارد که در قرآن به عنوان شجره طیبه از آن یاد می شود. اگر اصل ایمان در وجود انسان راسخ شد، به تدریج فروع آن در وجودش محقق می گردد و قوای انسان به نور ایمان نورانی می گردد. حتی چشم و گوش و زبان انسان نیز مؤمن می گردد که در روایت است ایمان از قلب ناشی می شود اما در اعضا و جوارح منتشر می گردد. اگر ایمان در اعضاء و جوارح منتشر شد، چشم مؤمن، مؤمنانه نگاه می کند و گوش او مؤمنانه می شنود و زبانش مؤمنانه سخن می گوید. اصل ایمان در قلب است اما اگر ایمان صحیحی بود و به کمال رسید، شاخ و برگ و آثار آن در اعضاء و جوارح انسان و افعال و افکار او ظاهر می گردد. افعال و شئونات مؤمن با غیر مؤمن متفاوت است و در تمام شئون او، خضوع و خشوع در برابر خداوند متعال وجود دارد.
قلب مؤمن مشکات نور الهی است، و تمام تقلبات روحی او و تحولات و گشت و گذار هایش همگی در وادی نور است. ورود و خروج مؤمن به تاریکی ها بر اساس نور ایمان است و در حیرت و تاریکی، به هیچ وادی داخل یا از هیچ وادی خارج نمی شود. بنابراین، جدا شدن ایمان از مؤمن در موقع گناه، به این معناست که در این فعل ایمان وجود ندارد و این قوه ای که در این گناه عمل می کند، ناشی از ایمان عمل نمی کند و از وادی ایمان بیرون رفته است.
اگر انسان بد بدی کرد، اصل روح الایمان از او سلب می گردد و کارش به تکذیب آیات یعنی تکذیب الامام می رسد. اما اگر بدی کرد ولی بدی کردن او بد نبود و خودش از آن ناراحت و پشیمان بود -که مؤمن اینگونه است و لا ابالی نیست - روح الایمان از او جدا نمی شود.
پس ایمان دارای اصل و فرع است. ایمان در مؤمن مستقر می باشد اما باید شاخ و برگ این ایمان، در جوارح و جوانح انسان جاری گردد و شاخ و برگ آن قوای انسان را بگیرد و آن را به نور ایمان نورانی کند. باید همانگونه که اصل ایمان در قلب مؤمن است، فروع و شاخ و برگ ایمان در عمل و قوای او جاری گردد. پس اصل ایمان در قلب است و فرع آن، عمل ناشی از ایمان می باشد. البته ممکن است شخصی غفلت کند و این فروع از او گرفته شود که اگر کارش به «أَساؤُا السُّواى» رسید، علاوه بر فرع ایمان، اصل روح الایمان نیز از او سلب می شود. پس کسی که به توکل رسید، صاحب یقین است و انسان به اندازه یقینش می تواند صاحب توکل باشد. حد یقین نیز این است که با خدای متعال از چیزی نترسی.
اولین رکن ایمان توکل بر خداوند متعال است و یکی از معانی توکل، یقین است. به هر اندازه که انسان اهل یقین باشد، اهل توکل می گردد. حد و مرز یقین نیز این است که شخص با وجود خداوند، از هیچ چیزی نترسد و بداند که جز خداوند کسی نفع و ضرر نمی رساند و عطاء یا منعی ندارد. اگر توکل در جوامع بشری نهادینه شود، مردم با تهدید دشمنان نمی ترسند.
تاکنون نظری ثبت نشده است