display result search
- 594
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه چهارم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "بررسی ربوبیت خداوند نسبت به اولیائش "، جلسه چهارم، سال 1397
سخن ما در دو جلسه گذشته، در باب عزاداری سیدالشهداء علیه السلام و راجعِ بابِ حزنی بود که از عاشورا در عالم نشأت گرفت و مبدأ اصلاح و تهذیب انسان ها و تمام عالم شده است و می شود. در دعای ندبه جایگاه امام زمان علیه السلام در این مسیر، به خوبی بیان شده است. این دعا فرازهای متعددی دارد. یکی از این فرازها که آغاز و تقریبا خلاصه همه دعاست، این دو جمله است که می فرماید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً» و تقریبا تمام عبادت ما در همین دو کلمه حمد و صلوات خلاصه می شود. حمد و صلوات، اجمال تمام عبادتی است که در عوالم اتفاق می افتد. به این صورت که، انسان جایگاه ربوبیت خداوند متعال را در این ربوبیت ببیند و سپس جایگاه اولیاء معصوم (ع) در آن را درک کند و خدای متعال را بر ربوبیتش نسبت به تمام عوالم به گونه ای حمد کند که سراسر زندگی اش آهنگ حمد خداوند را داشته باشد. پس از حمد، جایگاه اولیاء معصوم در این ربوبیت را درک کند و به صلوات برسد. یعنی منزلت شفاعت نبی اکرم صلی الله علیه وآله و اهل بیت ایشان (ع) را نسبت به عوالم خلقت ببیند و به صلوات نسبت به حضرت برسد که مبدا طهارت نفس، تزکیه و رشد انسان است.
آنان که موحد نشده اند و تدبیر خداوند متعال را ندیده اند، دائما مخلوقات را حمد و ستایش می کنند و از زیبایی ماه و خورشید و غیره سخن می گویند. اما حمد خدای متعال، روزی موحدین است که می فهمند تدبیر حکیمانه خداوند می باشد که این زیبایی ها را تدبیر کرده است و همانگونه که بهار و جوانی زیباست، پاییز و پیری نیز زیباست چرا که هر دو تدبیر خداوند متعال است و در تمام احوال خداوند را شکر می کنند. این حمد ارزشمند و روزی موحدین است. اما اینکه بتواند رشد کند و آن افق رفیع را ببیند و ربوبیت خداوند متعال با اولیائش و سیر و جمال صنع الهی را در آن را ببیند، کار بسیار دشواری است. به ویژه که این ربوبیت با عهدهای محکم و ابتلائات سنگینی همراه است. خیلی سخت است که انسان عاشورا را ببیند و خدا را حمد کند. البته همانطور که مکررا تذکر داده ام، دقت کنید مبادا حمد خدای متعال با ستایش دشمنان خلط شود. نه تنها آنان، بلکه هرکس در طول تاریخ به فعل آنان راضی است باید لعن شوند. ولی اینکه انسان بتواند عاشورا را درک کند و در متن آن، زیبایی کار خدا را ببیند، کار حضرت زینب(سلام الله علیها) است و تا زمانی که انسان به این مقام نرسد، به مقام رضا نمی رسد. کسی که نمی تواند صنع الهی را در پسِ پرده عوالم ببیند، نمی تواند جمال کار را درک کند.
خداوند متعال در این ربویتش نسبت به نبی اکرم (ص) با ایشان چه کرد؟ در ادامه به امکاناتی که خداوند متعال به نبی اکرم عطاء فرمودن اشاره می کند و می فرماید: « تو او را فرستادی و ملائکه مسومین را با او همراه نمودی. آن خانه ای که برای مردم قرار دادی تا مردم از طریق آن به تو نزدیک شوند، در اختیار او گذاشتی.» خداوند متعال به پیامبری که قرار است عالم را اداره کند، امکاناتی داده است و یکی از آن امکانات، کعبه است تا پیامبر مردم را به وسیله آن هدایت کند. اگر این کعبه در اختیار پیامبر اکرم نبود، مردم نمی توانستند از آن منتفع گردند. اما در اختیار حضرت قرار گرفت تا با آن مردم را تا بیت المعمور سیر دهد که مقدمه طواف عرش شود و عرش قلب وجود مقدس نبی اکرم (ص) است. این اخلاق الهی است که خداوند به ما امکاناتی می دهد سپس با محبت می فرماید: «مَنْ ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً کَثیرَة»(بقره/245). آیا خداوند به امکانات ما نیازی دارد که امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «اسْتَقْرَضَکُمْ وَ لَهُ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض» این خدایی که می گوید به من قرض دهید، محتاج نیست و خزائن آسمان ها و زمین دست اوست. پیامبرش هم اینگونه است و از باب بزرگواریش است که می گوید به من مزد بدهید چرا که از این راه می خواهد ما به سوی خدا راهی پیدا کنیم و این مزد به خودمان بر می گردد.
با توجه به دعای ندبه، گریه بر این ظلم و مصائب اهل بیت، ورودی ما به مسیر ربوبیت نبی اکرم است. گریه بر مصائب اهل بیت، باعث می شود در وجود ما طلب های درست و لازمی ایجاد شود که نهایت این طلب ها به امام زمان ختم می شود. بنابراین اگر انسان ها ربوبیت خداوند متعال نسبت به اولیائش را ببینند و بر مطائب آنان گریه و خدا را بر این مصائب حمد کنند، از این ربوبیت بهره مند می گردند.
سخن ما در دو جلسه گذشته، در باب عزاداری سیدالشهداء علیه السلام و راجعِ بابِ حزنی بود که از عاشورا در عالم نشأت گرفت و مبدأ اصلاح و تهذیب انسان ها و تمام عالم شده است و می شود. در دعای ندبه جایگاه امام زمان علیه السلام در این مسیر، به خوبی بیان شده است. این دعا فرازهای متعددی دارد. یکی از این فرازها که آغاز و تقریبا خلاصه همه دعاست، این دو جمله است که می فرماید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً» و تقریبا تمام عبادت ما در همین دو کلمه حمد و صلوات خلاصه می شود. حمد و صلوات، اجمال تمام عبادتی است که در عوالم اتفاق می افتد. به این صورت که، انسان جایگاه ربوبیت خداوند متعال را در این ربوبیت ببیند و سپس جایگاه اولیاء معصوم (ع) در آن را درک کند و خدای متعال را بر ربوبیتش نسبت به تمام عوالم به گونه ای حمد کند که سراسر زندگی اش آهنگ حمد خداوند را داشته باشد. پس از حمد، جایگاه اولیاء معصوم در این ربوبیت را درک کند و به صلوات برسد. یعنی منزلت شفاعت نبی اکرم صلی الله علیه وآله و اهل بیت ایشان (ع) را نسبت به عوالم خلقت ببیند و به صلوات نسبت به حضرت برسد که مبدا طهارت نفس، تزکیه و رشد انسان است.
آنان که موحد نشده اند و تدبیر خداوند متعال را ندیده اند، دائما مخلوقات را حمد و ستایش می کنند و از زیبایی ماه و خورشید و غیره سخن می گویند. اما حمد خدای متعال، روزی موحدین است که می فهمند تدبیر حکیمانه خداوند می باشد که این زیبایی ها را تدبیر کرده است و همانگونه که بهار و جوانی زیباست، پاییز و پیری نیز زیباست چرا که هر دو تدبیر خداوند متعال است و در تمام احوال خداوند را شکر می کنند. این حمد ارزشمند و روزی موحدین است. اما اینکه بتواند رشد کند و آن افق رفیع را ببیند و ربوبیت خداوند متعال با اولیائش و سیر و جمال صنع الهی را در آن را ببیند، کار بسیار دشواری است. به ویژه که این ربوبیت با عهدهای محکم و ابتلائات سنگینی همراه است. خیلی سخت است که انسان عاشورا را ببیند و خدا را حمد کند. البته همانطور که مکررا تذکر داده ام، دقت کنید مبادا حمد خدای متعال با ستایش دشمنان خلط شود. نه تنها آنان، بلکه هرکس در طول تاریخ به فعل آنان راضی است باید لعن شوند. ولی اینکه انسان بتواند عاشورا را درک کند و در متن آن، زیبایی کار خدا را ببیند، کار حضرت زینب(سلام الله علیها) است و تا زمانی که انسان به این مقام نرسد، به مقام رضا نمی رسد. کسی که نمی تواند صنع الهی را در پسِ پرده عوالم ببیند، نمی تواند جمال کار را درک کند.
خداوند متعال در این ربویتش نسبت به نبی اکرم (ص) با ایشان چه کرد؟ در ادامه به امکاناتی که خداوند متعال به نبی اکرم عطاء فرمودن اشاره می کند و می فرماید: « تو او را فرستادی و ملائکه مسومین را با او همراه نمودی. آن خانه ای که برای مردم قرار دادی تا مردم از طریق آن به تو نزدیک شوند، در اختیار او گذاشتی.» خداوند متعال به پیامبری که قرار است عالم را اداره کند، امکاناتی داده است و یکی از آن امکانات، کعبه است تا پیامبر مردم را به وسیله آن هدایت کند. اگر این کعبه در اختیار پیامبر اکرم نبود، مردم نمی توانستند از آن منتفع گردند. اما در اختیار حضرت قرار گرفت تا با آن مردم را تا بیت المعمور سیر دهد که مقدمه طواف عرش شود و عرش قلب وجود مقدس نبی اکرم (ص) است. این اخلاق الهی است که خداوند به ما امکاناتی می دهد سپس با محبت می فرماید: «مَنْ ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً کَثیرَة»(بقره/245). آیا خداوند به امکانات ما نیازی دارد که امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «اسْتَقْرَضَکُمْ وَ لَهُ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض» این خدایی که می گوید به من قرض دهید، محتاج نیست و خزائن آسمان ها و زمین دست اوست. پیامبرش هم اینگونه است و از باب بزرگواریش است که می گوید به من مزد بدهید چرا که از این راه می خواهد ما به سوی خدا راهی پیدا کنیم و این مزد به خودمان بر می گردد.
با توجه به دعای ندبه، گریه بر این ظلم و مصائب اهل بیت، ورودی ما به مسیر ربوبیت نبی اکرم است. گریه بر مصائب اهل بیت، باعث می شود در وجود ما طلب های درست و لازمی ایجاد شود که نهایت این طلب ها به امام زمان ختم می شود. بنابراین اگر انسان ها ربوبیت خداوند متعال نسبت به اولیائش را ببینند و بر مطائب آنان گریه و خدا را بر این مصائب حمد کنند، از این ربوبیت بهره مند می گردند.
تاکنون نظری ثبت نشده است