display result search
- 530
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه دوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "حزن سیدالشهداء مهمترین راه برای نجات از شیطان"، جلسه دوم، سال 1397
همانگونه که انسان های مومن دارای حزن و شادی هستند، اولیاء شیطان و اهل دنیا هم متناسب با خودشان دارای غصه و شادی اند. ریشه این حزن و نشاط هم در تعلقات و روابط انسان هاست که روابط آنان بسیار پیچیده است. کسانی که نهایت خواسته ها و تعلقات شان دنیاست و تمام روابطشان برای تامین همین دنیاست، به تبع، تمام شادی ها و غصه هایشان هم برای دنیاست. اولیاء الهی و خوبان هم دارای حزن ها و شادی هایی هستند که این حزن و شادی آنان هم به روابط، تعلقات و خواسته هایشان بر می گردد. هر چند انسان مومن در ظاهرش انبساط و نشاط هست اما در دلش یک حزن راه بَرنده ای دارد. در روایت داریم آنان که به مقام ذکر می رسند، غصه های طولانی دل های آنان و اشک های طولانی چشم هایشان را مجروح کرده است.
پس هرکدام از اهل دنیا و اهل آخرت برای خود حزن و شادی خاصی دارند. حال این سوال به وجود می آید که تفاوت بین آنها در چه چیزی است؟ ابتداءا به نظر می آید که این تفاوت در خواسته ها، تعلقات و روابطی که دارند می باشد. اهل دنیا تمام خواسته ایشان در رسیدن به دنیا خلاصه می شود. اما اهل خدا و اولیاء الهی خواسته های دیگری و مطلوب بزرگی دارند که غصه هایشان در مسیر رسیدن به آن مطلوب است. برای آنان روابط دیگری برقرار است.
نسبت مؤمنین با امام، نسبت شعاع خورشید با خورشید است. به همین خاطر می باشد در روایتی آمده است همانگونه که نور خورشید به اصل خودش بر می گردد، مؤمنین هم به ما بازگشتی دارند. به همین خاطر مؤمن کسی است که با حزن امام، محزون و با شادی او شاد می گردد. این روابط قابل اصلاح و تهذیب و تربیت است. به همین خاطر می شود غصه ها و شادی ها انسان ها را تربیت کرد و پرورش و سیر داد. دستگاه شیطان کارش این است که روابطی را قطع می کند و ارتباطات دیگری را جایش می گذارد. یکی از این روابط که خداوند امر به آن کرده است و شیطان آن را قطع می کند، رشته ارتباط مؤمنین با یکدیگر است. شیطان ارتباطاتی که بر محور ایمان به خدای متعال است و مؤمنین را به هم پیوند می دهد قطع می کند. دستگاه شیطان ارتباط ارحام را قطع می کنند که این رشته، رشته بسیار مهمی است. رشته ارحام، رشته ای را از رشته رحمت خدای متعال و ولایت امام بین مؤمنین است. لذا در روایت است اگر ارتباط تان را با مؤمنی قطع کنید، رشته ارتباطتان با ولایت خدا و امام قطع می شود. اگر مؤمنی را بدون دلیل رد کنید، رابطه شما با خدای متعال قطع می شود و از ولایت خدا بیرون می روید. قطع رحم نیز همینطور است و مستوجب قطع رشته رحمت الهی می گردد. ریشه این غصه ها و شادی های انسان در روابط، تعلقات و عالمی است که در آن زندگی می کند. هنگامی که عالم و آدم عوض شد، شادی ها و غصه ها نیز عوض می شود چرا که انسان تربیت پذیر است. انسان می تواند در شرایط مختلف قرار بگیرد و آدم متفاوتی شود.
انبیاء الهی و معصوم (ع) می خواهند ما را وارد عالم دیگری کنند و آن تعلقات که در فطرت ما است را رشد دهند. آن محبت و تعلقی که نسبت به خدای متعال داریم را رشد دهند و آن را شکوفا کنند. میخواهند ما را رشد دهند که لحظه به لحظه، محبت و ارتباط بیشتری نسبت به خدای متعال پیدا کنیم و انسانی شویم که تعلقات مان از دنیا بزرگتر گردد و وارد عوالم بزرگتری گردیم و شادی ها و غصه های دیگری داشته باشیم.
بنابراین انبیاء انسان را تربیت می کنند و به آرزوها، تعلقات و روابط انسان شکل می دهند و رابطه قلب انسان با دنیا را قطع می کنند و کاری می کنند که آمد و شد دنیا در قلب انسان مورد تربیت شان اثری نکند و سپس او را وارد عالم ملکوت می نمایند و برای او با حضرت حق ارتباط و انس ایجاد می کنند. طبیعی است چنین انسانی که بر دنیا غصه نمی خورد، عالم شادی ها و غصه های او، عالم دیگری است. غصه و شادی دارد اما از جنس دیگری است و این حزن او باعث رشد و قرب او می گردد.
مهمترین تصرفی که برای عبور دادن از این عالم دنیا انجام شده تا ما در تعلقات دنیا غرق نشویم و این انبساط ها و شادی های کودکانه ما را به خودش مشغول نکند و این دام شیطان و تعلقات او در ما اثر نکند؛ حزنی است که وجود مقدس سیدالشهداء در عالم ایجاد کرده اند که این عالم حزن مقاماتی دارد و از جمادات تا اولیاء اولی العزم در آن حضور دارند. در معارف ما وارد شده است که جمادات، نباتات، انبیاء عظام، جن و انس، عالم ملائکه و بالاتر از آن، عالم مقربین و انبیاء خاص همگی بر سیدالشهداء گریستند.
شیطان تلاش می کند که انسان ها را وارد وادی لهو و لعب کند، اما این وادی حزن قلوب را جذب و از آن وادی خارج می کند که در روایات به صورت مکرر آمده است اشک بر سیدالشهداء هم مُطهّر است و هم محیّ و زنده کنند قلب.
همانگونه که انسان های مومن دارای حزن و شادی هستند، اولیاء شیطان و اهل دنیا هم متناسب با خودشان دارای غصه و شادی اند. ریشه این حزن و نشاط هم در تعلقات و روابط انسان هاست که روابط آنان بسیار پیچیده است. کسانی که نهایت خواسته ها و تعلقات شان دنیاست و تمام روابطشان برای تامین همین دنیاست، به تبع، تمام شادی ها و غصه هایشان هم برای دنیاست. اولیاء الهی و خوبان هم دارای حزن ها و شادی هایی هستند که این حزن و شادی آنان هم به روابط، تعلقات و خواسته هایشان بر می گردد. هر چند انسان مومن در ظاهرش انبساط و نشاط هست اما در دلش یک حزن راه بَرنده ای دارد. در روایت داریم آنان که به مقام ذکر می رسند، غصه های طولانی دل های آنان و اشک های طولانی چشم هایشان را مجروح کرده است.
پس هرکدام از اهل دنیا و اهل آخرت برای خود حزن و شادی خاصی دارند. حال این سوال به وجود می آید که تفاوت بین آنها در چه چیزی است؟ ابتداءا به نظر می آید که این تفاوت در خواسته ها، تعلقات و روابطی که دارند می باشد. اهل دنیا تمام خواسته ایشان در رسیدن به دنیا خلاصه می شود. اما اهل خدا و اولیاء الهی خواسته های دیگری و مطلوب بزرگی دارند که غصه هایشان در مسیر رسیدن به آن مطلوب است. برای آنان روابط دیگری برقرار است.
نسبت مؤمنین با امام، نسبت شعاع خورشید با خورشید است. به همین خاطر می باشد در روایتی آمده است همانگونه که نور خورشید به اصل خودش بر می گردد، مؤمنین هم به ما بازگشتی دارند. به همین خاطر مؤمن کسی است که با حزن امام، محزون و با شادی او شاد می گردد. این روابط قابل اصلاح و تهذیب و تربیت است. به همین خاطر می شود غصه ها و شادی ها انسان ها را تربیت کرد و پرورش و سیر داد. دستگاه شیطان کارش این است که روابطی را قطع می کند و ارتباطات دیگری را جایش می گذارد. یکی از این روابط که خداوند امر به آن کرده است و شیطان آن را قطع می کند، رشته ارتباط مؤمنین با یکدیگر است. شیطان ارتباطاتی که بر محور ایمان به خدای متعال است و مؤمنین را به هم پیوند می دهد قطع می کند. دستگاه شیطان ارتباط ارحام را قطع می کنند که این رشته، رشته بسیار مهمی است. رشته ارحام، رشته ای را از رشته رحمت خدای متعال و ولایت امام بین مؤمنین است. لذا در روایت است اگر ارتباط تان را با مؤمنی قطع کنید، رشته ارتباطتان با ولایت خدا و امام قطع می شود. اگر مؤمنی را بدون دلیل رد کنید، رابطه شما با خدای متعال قطع می شود و از ولایت خدا بیرون می روید. قطع رحم نیز همینطور است و مستوجب قطع رشته رحمت الهی می گردد. ریشه این غصه ها و شادی های انسان در روابط، تعلقات و عالمی است که در آن زندگی می کند. هنگامی که عالم و آدم عوض شد، شادی ها و غصه ها نیز عوض می شود چرا که انسان تربیت پذیر است. انسان می تواند در شرایط مختلف قرار بگیرد و آدم متفاوتی شود.
انبیاء الهی و معصوم (ع) می خواهند ما را وارد عالم دیگری کنند و آن تعلقات که در فطرت ما است را رشد دهند. آن محبت و تعلقی که نسبت به خدای متعال داریم را رشد دهند و آن را شکوفا کنند. میخواهند ما را رشد دهند که لحظه به لحظه، محبت و ارتباط بیشتری نسبت به خدای متعال پیدا کنیم و انسانی شویم که تعلقات مان از دنیا بزرگتر گردد و وارد عوالم بزرگتری گردیم و شادی ها و غصه های دیگری داشته باشیم.
بنابراین انبیاء انسان را تربیت می کنند و به آرزوها، تعلقات و روابط انسان شکل می دهند و رابطه قلب انسان با دنیا را قطع می کنند و کاری می کنند که آمد و شد دنیا در قلب انسان مورد تربیت شان اثری نکند و سپس او را وارد عالم ملکوت می نمایند و برای او با حضرت حق ارتباط و انس ایجاد می کنند. طبیعی است چنین انسانی که بر دنیا غصه نمی خورد، عالم شادی ها و غصه های او، عالم دیگری است. غصه و شادی دارد اما از جنس دیگری است و این حزن او باعث رشد و قرب او می گردد.
مهمترین تصرفی که برای عبور دادن از این عالم دنیا انجام شده تا ما در تعلقات دنیا غرق نشویم و این انبساط ها و شادی های کودکانه ما را به خودش مشغول نکند و این دام شیطان و تعلقات او در ما اثر نکند؛ حزنی است که وجود مقدس سیدالشهداء در عالم ایجاد کرده اند که این عالم حزن مقاماتی دارد و از جمادات تا اولیاء اولی العزم در آن حضور دارند. در معارف ما وارد شده است که جمادات، نباتات، انبیاء عظام، جن و انس، عالم ملائکه و بالاتر از آن، عالم مقربین و انبیاء خاص همگی بر سیدالشهداء گریستند.
شیطان تلاش می کند که انسان ها را وارد وادی لهو و لعب کند، اما این وادی حزن قلوب را جذب و از آن وادی خارج می کند که در روایات به صورت مکرر آمده است اشک بر سیدالشهداء هم مُطهّر است و هم محیّ و زنده کنند قلب.
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان