display result search
- 878
- 1000
- 1000
- 1000
راه دستیابی به ارزش های انسانی و الهی، جلسه دوم
سخنرانی از آیت الله محمد امامی کاشانی با موضوع «راه دستیابی به ارزش های انسانی و الهی»، جلسه دوم، سال 1360
ریشه و اساس عبادات نیت است. بر اساس اینکه ریشه قلب است. انسان خودش را می شناسد و نیت خود را می داند ولو اینکه عذر بیاورد. اگر انسان به قلب خود مراجعه کند می فهمد که راه خدا را می رود یا راه هوا و هوس را.
خداوند در آیه 37 سوره ق می فرماید: «إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَذِکْرَىٰ لِمَنْ کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ» همانا در این (تحوّلات تاریخى و هلاک سرکشان) پندى هست براى کسى که دلى (بیدار) دارد و یا با حضور قلب، (به سخنانِ حقّ) گوش فرا دهد؟
اصطلاح قلب همین یک تکه گوشت نیست. قلب یعنی آن حقیقتی که همه اشیاء را درک می کند. چگونه می شود که فکر و نیت انسان به طرف باطل می رود؟ این است که انسان از روی چیزی لجاجت روی موضوعی انحرافی بایستد و راه هدایت را نبیند.
خدا در آیه 24 سوره طه می فرماید: «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَىٰ» (و هر کس از یاد من روى گرداند، پس همانا براى او زندگى تنگ و سختى خواهد بود و ما او را در قیامت نابینا محشور مى‌کنیم.)
وقتی انسان خدا را رها کرد و رفت به سمت هوی و هوس، و آنچه که باید ببیند را ندید. انسان حق را می بیند ولی به آن عمل نمی کند. اگر انسان توجه به خدا داشته باشد و ربط به حضرت حق پیدا کند، دیگر خودش را نمی بیند و وقتی خودش را ندید می تواند درست حرکت کند. انسان خودبین نمی تواند حضرت حق را مشاهده کند.
تعجب است که انسان اینقدر خود را تباه می کند.
ریشه و اساس عبادات نیت است. بر اساس اینکه ریشه قلب است. انسان خودش را می شناسد و نیت خود را می داند ولو اینکه عذر بیاورد. اگر انسان به قلب خود مراجعه کند می فهمد که راه خدا را می رود یا راه هوا و هوس را.
خداوند در آیه 37 سوره ق می فرماید: «إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَذِکْرَىٰ لِمَنْ کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ» همانا در این (تحوّلات تاریخى و هلاک سرکشان) پندى هست براى کسى که دلى (بیدار) دارد و یا با حضور قلب، (به سخنانِ حقّ) گوش فرا دهد؟
اصطلاح قلب همین یک تکه گوشت نیست. قلب یعنی آن حقیقتی که همه اشیاء را درک می کند. چگونه می شود که فکر و نیت انسان به طرف باطل می رود؟ این است که انسان از روی چیزی لجاجت روی موضوعی انحرافی بایستد و راه هدایت را نبیند.
خدا در آیه 24 سوره طه می فرماید: «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَىٰ» (و هر کس از یاد من روى گرداند، پس همانا براى او زندگى تنگ و سختى خواهد بود و ما او را در قیامت نابینا محشور مى‌کنیم.)
وقتی انسان خدا را رها کرد و رفت به سمت هوی و هوس، و آنچه که باید ببیند را ندید. انسان حق را می بیند ولی به آن عمل نمی کند. اگر انسان توجه به خدا داشته باشد و ربط به حضرت حق پیدا کند، دیگر خودش را نمی بیند و وقتی خودش را ندید می تواند درست حرکت کند. انسان خودبین نمی تواند حضرت حق را مشاهده کند.
تعجب است که انسان اینقدر خود را تباه می کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است