display result search
- 3240
- 1000
- 1000
- 1000
سیری در صحیفه سجادیه - جلسه دوم
سخنرانی حجت الاسلام فاطمی نیا با موضوع "سیری در صحیفه سجادیه"، جلسه دوم
بحث ما در مورد دعای یازدهم صحیفه سجادیه با نام خواتیم الخیر است. شرح مرحوم سید علی خان مدنی بر صحیفه سجادیه بهترین و بزرگترین شرح است. ایشان در شرح خود در ذیل عبارت «یا من ذکره شرف للذاکرین» مطلبی دارد و می فرماید: می توان سه نوع ذکر را تصور کرد: 1. ذکر لسانی 2. ذکر قلبی 3. ذکر عملی.
اما ذکر لسان بسیار مهم است ولی به شرط اینکه اتصال به قلب داشته باشد. زیرا عملی که در آن نیت، اراده و تعقل وجود نداشته باشد صحیح نمی باشد. روایات زیادی در ذکر لسانی داریم. قرآن خواندن هم نوعی ذکر لسانی است.
یکی از بهترین منابع ذکر لسانی کتاب مفاتیح الجنان تالیف شیخ عباس قمی است که ادعیه را از ده ها کتب جمع آوری و گلچین کرده است. علمای ما اهتمام فراوانی به جمع آوری کتب ادعیه ورزیده اند. سید بن طاووس هم کتاب فلاح السائل را نوشته است.
ذکر قلبی (ذکر بالجنان) اصل کار است که انسان با باطن یاد خدا باشد. ذکر کردن در قدرت، جلال و جمال خدا و عظمت انبیاء و ائمه (ع) ذکر قلبی محسوب می شود.
ذکر عملی (ذکر بالارکان) این است که انسان با دست، بدن و قیام و قعود به نماز مشغول باشد.
امام حسین (ع) در ذکر لسانی، قلبی و عملی درسی به جهانیان داد که نظیر نداشت. امام حسین (ع) شب عاشورا را مهلت گرفت تا ذکر لسانی، قلبی و عملی انجام دهد؛ سپس فرمود: «من قرآن خواندن را دوست دارم.»
بحث ما در مورد دعای یازدهم صحیفه سجادیه با نام خواتیم الخیر است. شرح مرحوم سید علی خان مدنی بر صحیفه سجادیه بهترین و بزرگترین شرح است. ایشان در شرح خود در ذیل عبارت «یا من ذکره شرف للذاکرین» مطلبی دارد و می فرماید: می توان سه نوع ذکر را تصور کرد: 1. ذکر لسانی 2. ذکر قلبی 3. ذکر عملی.
اما ذکر لسان بسیار مهم است ولی به شرط اینکه اتصال به قلب داشته باشد. زیرا عملی که در آن نیت، اراده و تعقل وجود نداشته باشد صحیح نمی باشد. روایات زیادی در ذکر لسانی داریم. قرآن خواندن هم نوعی ذکر لسانی است.
یکی از بهترین منابع ذکر لسانی کتاب مفاتیح الجنان تالیف شیخ عباس قمی است که ادعیه را از ده ها کتب جمع آوری و گلچین کرده است. علمای ما اهتمام فراوانی به جمع آوری کتب ادعیه ورزیده اند. سید بن طاووس هم کتاب فلاح السائل را نوشته است.
ذکر قلبی (ذکر بالجنان) اصل کار است که انسان با باطن یاد خدا باشد. ذکر کردن در قدرت، جلال و جمال خدا و عظمت انبیاء و ائمه (ع) ذکر قلبی محسوب می شود.
ذکر عملی (ذکر بالارکان) این است که انسان با دست، بدن و قیام و قعود به نماز مشغول باشد.
امام حسین (ع) در ذکر لسانی، قلبی و عملی درسی به جهانیان داد که نظیر نداشت. امام حسین (ع) شب عاشورا را مهلت گرفت تا ذکر لسانی، قلبی و عملی انجام دهد؛ سپس فرمود: «من قرآن خواندن را دوست دارم.»
کاربر مهمان