display result search
سخنرانی آیت الله سید روح الله خاتمی پیرامون خودبینی و تکبر
امام سجاد (ع) می فرمایند: وَ لَا تَرْفَعْنِی فِی النَّاسِ دَرَجَةً إِلَّا حَطَطْتَنِی عِنْدَ نَفْسِی مِثْلَهَا، وَ لَا تُحْدِثْ لِی عِزّاً ظَاهِراً إِلَّا أَحْدَثْتَ لِی ذِلَّةً بَاطِنَةً عِنْدَ نَفْسِی بِقَدَرِهَا.
امام سجاد (ع) در فرازهای مکارم الاخلاق پنج دعا فرمودند، غنا و در مقابل آن دوری از طغیان و سرکشی، عزت و دوری از کبر، توفیق عبادت و نیایش و دوری از عُجب، من را منشاء خیر و نیکویی قرار بده و نیکی و کار خیر مرا مقرون به منت مکن، و اخلاق حسنه به من بده ولی موجب این نشود که مبتلا به فخر بشوم.
از دعاهای حضرت (ع) باید درس گرفته و متوجه شویم که حالت هایی که برای انسان به وجود می آید ممکن است آثار سوئی بر انسان داشته باشد و باید از خدا بخواهیم ما را از شر این آثار منفی دور نگه دارد.
کبر یعنی خود بزرگ بینی و عُجب یعنی خود پسندی، که عُجب عامل به وجود آمدن کبر است. کبر امری است باطنی که در ظاهر رفتار انسان نمود پیدا نکرده است و تکبر امری است ظاهری عبارت است از رفتاری که انسان از خود بروز می دهد. تکبر از کبر بر می خیزد.
خدا در سوره ی لقمان می فرماید: "فرزند من صورتت را برای مردم عبوث نکن و هنگامی که راه می روی، مانند کسی که تکبر می کند و فخر می فروشد نباش، تو هر چه با تکبر و بزرگنمایی راه بروی هرگز نمی توانی زمین زیر پایت را بشکافی و هرگز نمی توانی به بزرگی کوه ها برسی."
این آیه بیانگر این نکته است که انسانی که در برابر دیگر مخلوقات خداوند کوچک است، نباید با تکبر باشد. در راه رفتن، راه اعتدال و میانه روی پیش بگیرد، وقار داشته باشد ولی تکبر نداشته باشد، روش و پایه ی زندگی را بر میانه روی و اعتدال قرار بدهد.
بندگان خاص خداوند کسانی هستند که با آرامش و ملایمت بر روی زمین راه می روند و تواضع دارند.
تکبر و تواضع در تمام اعمال انسان بروز پیدا می کند، مانند راه رفتن، حرف زدن و نگاه کردن.
امام سجاد (ع) می فرمایند: وَ لَا تَرْفَعْنِی فِی النَّاسِ دَرَجَةً إِلَّا حَطَطْتَنِی عِنْدَ نَفْسِی مِثْلَهَا، وَ لَا تُحْدِثْ لِی عِزّاً ظَاهِراً إِلَّا أَحْدَثْتَ لِی ذِلَّةً بَاطِنَةً عِنْدَ نَفْسِی بِقَدَرِهَا.
امام سجاد (ع) در فرازهای مکارم الاخلاق پنج دعا فرمودند، غنا و در مقابل آن دوری از طغیان و سرکشی، عزت و دوری از کبر، توفیق عبادت و نیایش و دوری از عُجب، من را منشاء خیر و نیکویی قرار بده و نیکی و کار خیر مرا مقرون به منت مکن، و اخلاق حسنه به من بده ولی موجب این نشود که مبتلا به فخر بشوم.
از دعاهای حضرت (ع) باید درس گرفته و متوجه شویم که حالت هایی که برای انسان به وجود می آید ممکن است آثار سوئی بر انسان داشته باشد و باید از خدا بخواهیم ما را از شر این آثار منفی دور نگه دارد.
کبر یعنی خود بزرگ بینی و عُجب یعنی خود پسندی، که عُجب عامل به وجود آمدن کبر است. کبر امری است باطنی که در ظاهر رفتار انسان نمود پیدا نکرده است و تکبر امری است ظاهری عبارت است از رفتاری که انسان از خود بروز می دهد. تکبر از کبر بر می خیزد.
خدا در سوره ی لقمان می فرماید: "فرزند من صورتت را برای مردم عبوث نکن و هنگامی که راه می روی، مانند کسی که تکبر می کند و فخر می فروشد نباش، تو هر چه با تکبر و بزرگنمایی راه بروی هرگز نمی توانی زمین زیر پایت را بشکافی و هرگز نمی توانی به بزرگی کوه ها برسی."
این آیه بیانگر این نکته است که انسانی که در برابر دیگر مخلوقات خداوند کوچک است، نباید با تکبر باشد. در راه رفتن، راه اعتدال و میانه روی پیش بگیرد، وقار داشته باشد ولی تکبر نداشته باشد، روش و پایه ی زندگی را بر میانه روی و اعتدال قرار بدهد.
بندگان خاص خداوند کسانی هستند که با آرامش و ملایمت بر روی زمین راه می روند و تواضع دارند.
تکبر و تواضع در تمام اعمال انسان بروز پیدا می کند، مانند راه رفتن، حرف زدن و نگاه کردن.
تاکنون نظری ثبت نشده است