display result search
سخنرانی آیت الله سید روح الله خاتمی درباره ی تکبر
امام سجاد (ع) در فرازهای مکارم الاخلاق پنج دعا فرمودند که در ادامه ی هر دعا از خدا می خواهند از تبعات بد ناشی از آن نعمت محفوظ بمانند، غنا و در مقابل آن دوری از طغیان و سرکشی، عزت و دوری از کبر، توفیق عبادت و نیایش و دوری از عُجب، من را منشاء خیر و نیکویی قرار بده و نیکی و کار خیر مرا مقرون به منت گذاردن مکن، و اخلاق حسنه به من بده ولی موجب این نشود که مبتلا به فخر بشوم.
کبر یعنی خود بزرگ بینی، عُجب به معنای خود پسندی است که باعث کبر می شود. کبر امری است باطنی و تکبر امری است ظاهری و در اعمال و افعال انسان بروز پیدا می کند، مانند راه رفتن، صحبت کردن و نگاه کردن و غیره.
خداوند در مورد کسانی که با تکبر رفتار نمی کنند، می فرماید: وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً، بندگان خاص خدای رحمان آن کسانی هستند که بر روی زمین به تواضع و فروتنی راه روند و هرگاه مردم جاهل به آن ها خطاب (و عتابی) کنند با سلامت نفس (و زبان خوش) جواب دهند.
امیر المومنین علیه السلام در صفات متقین می فرمایند: لباس پوشیدن آن ها از روی میانه روی و اقتصاد است و آرام صحبت می کنند، در حرف زدن طوری نیستند که طرف مقابل احساس کوچکی کند.
ریشه ی اولیه ی تمام اخلاق رذیله، نفس است.
در این جا انگیزه های ایجاد تکبر را ذکر می کنیم.
دشمنی، کینه و رشک با دیگران، حسد بردن بر کسی و بدخواهی برای آن فرد، ریا و خودنمایی که ممکن است باعث شود فرد حرف حقیقت را نپزیرد، از عوامل ایجاد تکبر هستند.
اخلاق فاسده در انسان مانند بیماری بدن است. اخلاق فاسده که در اعمال نمود پیدا می کند آثار بیرونی بیماری است که ریشه ی آن در روح انسان است. منشاء اصلی تکبر عُجب و خود پسندی است و انسان خود را در باطن بزرگ تر می بیند و در رفتار و اعمالش نمایان می شود.
گاهی ممکن است یک مقام و منزلت موجب عُجب شود، که امام (ع) می فرمایند: درجه ی مرا در میان مردم بالا نیار مگر این که، به همان مقدار پیش خود، خود را کوچک ببینم.
در روایات ما نقل شده است: هیچ چیز زیان بارتر برای مرد و دین مرد از این که پشت سرش راه بروند و به او احترام بگذارند، نیست.
انسان باید پناه ببرد به خدا از عُجبی که در پس مقام و منزلت وجود دارد.
امام سجاد (ع) در فرازهای مکارم الاخلاق پنج دعا فرمودند که در ادامه ی هر دعا از خدا می خواهند از تبعات بد ناشی از آن نعمت محفوظ بمانند، غنا و در مقابل آن دوری از طغیان و سرکشی، عزت و دوری از کبر، توفیق عبادت و نیایش و دوری از عُجب، من را منشاء خیر و نیکویی قرار بده و نیکی و کار خیر مرا مقرون به منت گذاردن مکن، و اخلاق حسنه به من بده ولی موجب این نشود که مبتلا به فخر بشوم.
کبر یعنی خود بزرگ بینی، عُجب به معنای خود پسندی است که باعث کبر می شود. کبر امری است باطنی و تکبر امری است ظاهری و در اعمال و افعال انسان بروز پیدا می کند، مانند راه رفتن، صحبت کردن و نگاه کردن و غیره.
خداوند در مورد کسانی که با تکبر رفتار نمی کنند، می فرماید: وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً، بندگان خاص خدای رحمان آن کسانی هستند که بر روی زمین به تواضع و فروتنی راه روند و هرگاه مردم جاهل به آن ها خطاب (و عتابی) کنند با سلامت نفس (و زبان خوش) جواب دهند.
امیر المومنین علیه السلام در صفات متقین می فرمایند: لباس پوشیدن آن ها از روی میانه روی و اقتصاد است و آرام صحبت می کنند، در حرف زدن طوری نیستند که طرف مقابل احساس کوچکی کند.
ریشه ی اولیه ی تمام اخلاق رذیله، نفس است.
در این جا انگیزه های ایجاد تکبر را ذکر می کنیم.
دشمنی، کینه و رشک با دیگران، حسد بردن بر کسی و بدخواهی برای آن فرد، ریا و خودنمایی که ممکن است باعث شود فرد حرف حقیقت را نپزیرد، از عوامل ایجاد تکبر هستند.
اخلاق فاسده در انسان مانند بیماری بدن است. اخلاق فاسده که در اعمال نمود پیدا می کند آثار بیرونی بیماری است که ریشه ی آن در روح انسان است. منشاء اصلی تکبر عُجب و خود پسندی است و انسان خود را در باطن بزرگ تر می بیند و در رفتار و اعمالش نمایان می شود.
گاهی ممکن است یک مقام و منزلت موجب عُجب شود، که امام (ع) می فرمایند: درجه ی مرا در میان مردم بالا نیار مگر این که، به همان مقدار پیش خود، خود را کوچک ببینم.
در روایات ما نقل شده است: هیچ چیز زیان بارتر برای مرد و دین مرد از این که پشت سرش راه بروند و به او احترام بگذارند، نیست.
انسان باید پناه ببرد به خدا از عُجبی که در پس مقام و منزلت وجود دارد.
تاکنون نظری ثبت نشده است