display result search
- 6787
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 22 سوره حشر
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره حشر- آیه 22
هُوَ اللَّهُ الَّذِى لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ
ترجمه
او خدایى است که معبودى جز او نیست، به غیب و شهود آگاه است. او مهربان و بخشنده است.
در روایات، براى تلاوت آیات آخر سوره حشر، سفارش بسیار شده و برکات گوناگونى براى آن بیان گردیده که از جمله آن، بخشیده شدن گناهان و رسیدن به مرز مقام شهید است.
احتمال مىرود که انسان در میان اسمایى که در این آیات (22-24) آمده است، به اسم اعظم دست پیدا کند، زیرا در این آیات، حدود پانزده و یا با عنایتى، هجده صفت از صفات الهى آمده است که هر کدام نشانگر کمالات بى انتهاى اوست.
معبود واقعى، وجودى است که علم و رحمت و قداست و عزّت و قدرت و عظمت و احاطه کامل را داشته باشد و چون این صفات مخصوص خداوند است، پس معبودى جز او نیست.
در قرآن هر کجا غیب و شهود کنار هم آمده، ابتدا غیب آمده و سپس شهود و این اشاره است یا به اهمیّت آن یا به کثرت موارد آن.
امام صادق (ع) فرمود: «الغیب ما لم یکن و الشهادة ما قد کان» غیب آن است که واقع نشده و شهود آن است که وجود یافته است.
پیام ها
1- یکتایى و یگانگى، اولین و مهمترین اصل در صفات الهى است. «هو اللّه الّذى لا اله الاّ هو»
2- او که همه به دنبال اویند، خداست. «هو اللّه»
3- علم خداوند به غیب و شهود یکسان است. «عالم الغیب و الشّهادة»
4- با اینکه خداوند همه چیز را مىداند، «عالم الغیب و الشّهادة» ولى با رحمت با بندگان برخورد مى کند. اگر علم او بیم آور است، رحمت او امیدبخش است و در تربیت، انسان باید بین بیم و امید باشد. «الرّحمن الرّحیم»
5 - هر موجودى جز خداى یکتا، فاقد علم و رحمت گسترده است. «هو... عالم الغیب... هو الرحمن الرحیم»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
هُوَ اللَّهُ الَّذِى لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ
ترجمه
او خدایى است که معبودى جز او نیست، به غیب و شهود آگاه است. او مهربان و بخشنده است.
در روایات، براى تلاوت آیات آخر سوره حشر، سفارش بسیار شده و برکات گوناگونى براى آن بیان گردیده که از جمله آن، بخشیده شدن گناهان و رسیدن به مرز مقام شهید است.
احتمال مىرود که انسان در میان اسمایى که در این آیات (22-24) آمده است، به اسم اعظم دست پیدا کند، زیرا در این آیات، حدود پانزده و یا با عنایتى، هجده صفت از صفات الهى آمده است که هر کدام نشانگر کمالات بى انتهاى اوست.
معبود واقعى، وجودى است که علم و رحمت و قداست و عزّت و قدرت و عظمت و احاطه کامل را داشته باشد و چون این صفات مخصوص خداوند است، پس معبودى جز او نیست.
در قرآن هر کجا غیب و شهود کنار هم آمده، ابتدا غیب آمده و سپس شهود و این اشاره است یا به اهمیّت آن یا به کثرت موارد آن.
امام صادق (ع) فرمود: «الغیب ما لم یکن و الشهادة ما قد کان» غیب آن است که واقع نشده و شهود آن است که وجود یافته است.
پیام ها
1- یکتایى و یگانگى، اولین و مهمترین اصل در صفات الهى است. «هو اللّه الّذى لا اله الاّ هو»
2- او که همه به دنبال اویند، خداست. «هو اللّه»
3- علم خداوند به غیب و شهود یکسان است. «عالم الغیب و الشّهادة»
4- با اینکه خداوند همه چیز را مىداند، «عالم الغیب و الشّهادة» ولى با رحمت با بندگان برخورد مى کند. اگر علم او بیم آور است، رحمت او امیدبخش است و در تربیت، انسان باید بین بیم و امید باشد. «الرّحمن الرّحیم»
5 - هر موجودى جز خداى یکتا، فاقد علم و رحمت گسترده است. «هو... عالم الغیب... هو الرحمن الرحیم»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است