display result search
- 2212
- 1000
- 1000
- 1000
سیری در روایات اخلاقی و معرفتی اهل بیت (ع) - جلسه ششم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین فاطمی نیا با موضوع "سیری در روایات اخلاقی و معرفتی اهل بیت (ع) "، جلسه ششم، سال 1397
علوم دینیه از انبیاء و ائمه (ع) گرفته می شود و مانند ادویه است و علوم عقلی مانند غذاست. نماز و روزه دوای انسان است. شخص مریض وقتی که دیگر دوا نباشد، با خوردن غذای بیشتر متضرر می شود.
الشیخ زهام که یکی از روات حدیث است می گوید: امام باقر (ع) فرمودند: «انسان باید به طعامش نگاه کند». از ایشان پرسیدم طعام چیست که باید به آن نگاه کنیم. حضرت فرمودند: «طعام علم شخص است که باید بداند از چه فردی آن را می گیرد». منظور از طعام همان علم است. ما بایستی علم - که طعام روح انسان است - را از اهل بیت (ع) بگیریم یا از کسی بگیریم که به طور صحیح این طعام را از اهل بیت گرفته است – همانند علامه طباطبایی که صاحب بیست جلد تفسیر المیزان است. کسی که این علوم اهل بیت (ع) را ایشان می گیرد باید علاوه بر دانستن لغت، فقه لغت هم بداند و آشنایی با علوم رجال و درایه نیز داشته باشد.
انسان مرکّب از ظاهر و باطن است. این باطن را با عناوین گوناگونی یاد کرده اند. امتیاز ما از سایر موجودات همین نفس ناطقه است. برخی از حکما فرمودند که نفس ناطقه به لسان شرع «قلب» نامیده شده است. منظور ما از قلب، قلبی نیست که در سمت چپ سینه قرار دارد، بلکه منظور همان باطن است. غزالی در «احیاء العلوم» و فیض در «مهجه البیضاء» به بحث قلب که رسیدند اظهار عجز کردند و گفتند واقعا نمی دانیم این قلب چیست. ما که با دست ها و پاهایمان ترقی نمی کنیم. غذای جسم، جسم است ولی غذای باطن دیگر جسم نیست. برای رسیدن به مراتب عالی، انسان باید استاد پیدا کند.
یکی از عرفا گفته است: «آن کس که کشف ندارد، علم ندارد». خیلی هم بیراهه نگفته است. صاحبان کشفِ اتمّ رسول خدا (ص) و ائمه (ع) هستند؛ از این ها استفاده کنیم. تمام علمای اهل سنت نوشته اند که زمخشری گفت: «شک و شبهه زیاد شده و مردم فرقه فرقه شده اند و هرکس هم مدعی است که صراطش صراط مستقیم است. اول چنگِ من به توحید و دوم به محبت نسبت به پیامبر و علی است».
علوم دینیه از انبیاء و ائمه (ع) گرفته می شود و مانند ادویه است و علوم عقلی مانند غذاست. نماز و روزه دوای انسان است. شخص مریض وقتی که دیگر دوا نباشد، با خوردن غذای بیشتر متضرر می شود.
الشیخ زهام که یکی از روات حدیث است می گوید: امام باقر (ع) فرمودند: «انسان باید به طعامش نگاه کند». از ایشان پرسیدم طعام چیست که باید به آن نگاه کنیم. حضرت فرمودند: «طعام علم شخص است که باید بداند از چه فردی آن را می گیرد». منظور از طعام همان علم است. ما بایستی علم - که طعام روح انسان است - را از اهل بیت (ع) بگیریم یا از کسی بگیریم که به طور صحیح این طعام را از اهل بیت گرفته است – همانند علامه طباطبایی که صاحب بیست جلد تفسیر المیزان است. کسی که این علوم اهل بیت (ع) را ایشان می گیرد باید علاوه بر دانستن لغت، فقه لغت هم بداند و آشنایی با علوم رجال و درایه نیز داشته باشد.
انسان مرکّب از ظاهر و باطن است. این باطن را با عناوین گوناگونی یاد کرده اند. امتیاز ما از سایر موجودات همین نفس ناطقه است. برخی از حکما فرمودند که نفس ناطقه به لسان شرع «قلب» نامیده شده است. منظور ما از قلب، قلبی نیست که در سمت چپ سینه قرار دارد، بلکه منظور همان باطن است. غزالی در «احیاء العلوم» و فیض در «مهجه البیضاء» به بحث قلب که رسیدند اظهار عجز کردند و گفتند واقعا نمی دانیم این قلب چیست. ما که با دست ها و پاهایمان ترقی نمی کنیم. غذای جسم، جسم است ولی غذای باطن دیگر جسم نیست. برای رسیدن به مراتب عالی، انسان باید استاد پیدا کند.
یکی از عرفا گفته است: «آن کس که کشف ندارد، علم ندارد». خیلی هم بیراهه نگفته است. صاحبان کشفِ اتمّ رسول خدا (ص) و ائمه (ع) هستند؛ از این ها استفاده کنیم. تمام علمای اهل سنت نوشته اند که زمخشری گفت: «شک و شبهه زیاد شده و مردم فرقه فرقه شده اند و هرکس هم مدعی است که صراطش صراط مستقیم است. اول چنگِ من به توحید و دوم به محبت نسبت به پیامبر و علی است».
کاربر مهمان