display result search
- 3799
- 1000
- 1000
- 1000
سیری در روایات اخلاقی و معرفتی اهل بیت (ع) - جلسه دوم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین فاطمی نیا با موضوع "سیری در روایات اخلاقی و معرفتی اهل بیت (ع) "، جلسه دوم، سال 1397
احادیث اخلاقی و معنوی که از اهل بیت (ع) نقل می شود همه به معنای این است که ما چیزی از این ها بیاموزیم. مقصود از قلب در احادیث، باطن و درون ماست. در پشت بسیاری از کارهایی که ما انجام می دهیم تعقّل وجود ندارد. امام جواد (ع) فرمودند: این آهنگ کردن به سوی خدا با قلب ها ( که در احادیث بصورت "القَصدُ إلَى اللّه تعالی بِالقُلُوبِ" آمده است) زودتر انسان را به خدا می رساند تا اینکه بخواهید اعضا و جوارح را به زحمت بیندازید. اگر قلبت کار کند زودتر به قرب الهی می رسی. اما بدون قلب، نمازِ با هزار حمد و سوره هم بخوانی، به قرب حضرت حق نمی رسی. امام علی (ع) در حدیثی می فرماید: «چه قدر روزه دار داریم که از روزه اش چیزی جز گرسنگی و تشنگی حاصل نمی شود». بنابراین روزه چنین شخصی بی فائده است. در روایت دیگری از امام علی (ع) داریم که فرمودند: «شب بیداری جز برای این سه مورد از سفاهت است: 1. عبادت کردن در شب 2. مطالعه کردن در شب 3. عروس آوردن» و همچنین فرمودند: «خیلی از افراد هم هستند که در شب قیام دارند، اما چیزی جز خستگی برایشان نمی ماند». در جایی دیگر فرمودند: «زیباست خواب زیرکان و افطارشان».
از مصادیق «القصد الی الله بالقلوب» تفکر در جلال و جمال و اسماء الحسنی حضرت حق است. خداوند سفره رحمت و مغفرتش را گسترده و فرموده است: «من اسماء حسنی دارم؛ مرا با این نام ها بخوانید تا اجابتتان کنم».
از مصادیق دیگر «القصد الی الله بالقلوب» این است که به عیوب و نواقص درونی مان توجه کنیم و آن ها را اصلاح کنیم و محاسبه نفس داشته باشیم.
یک مصداق دیگر از «القصد الی الله بالقلوب» از بیان امام صادق پیداست که می فرمایند: «کسی است که حقّاً ذاکر خدا باشد (یعنی همیشه به یاد او باشد) انسان مطیعی است». کسی که غافل از یاد خداست و تسبیحی هم بدون حضور قلب می گوید، کار عبثی انجام داده است. اگر دیدید کسی طاعت خدا را انجام می دهد، بدانید این انسان هدایت شده است و معصیت علامت گمراهی است.
امام علی (ع) می فرماید: «ریشه هدایت ذکر و ریشه ضلالت غفلت است». وقتی که انسان مقیّد شد تا با قلبش به پیشگاه خداوند برود هدایت می شود. در حدیثی دیگر، امام صادق (ع) می فرماید: «قلبت را قبله زبانت قرار بده و زبانت را حرکت نده مگر با اشاره قلب».
احادیث اخلاقی و معنوی که از اهل بیت (ع) نقل می شود همه به معنای این است که ما چیزی از این ها بیاموزیم. مقصود از قلب در احادیث، باطن و درون ماست. در پشت بسیاری از کارهایی که ما انجام می دهیم تعقّل وجود ندارد. امام جواد (ع) فرمودند: این آهنگ کردن به سوی خدا با قلب ها ( که در احادیث بصورت "القَصدُ إلَى اللّه تعالی بِالقُلُوبِ" آمده است) زودتر انسان را به خدا می رساند تا اینکه بخواهید اعضا و جوارح را به زحمت بیندازید. اگر قلبت کار کند زودتر به قرب الهی می رسی. اما بدون قلب، نمازِ با هزار حمد و سوره هم بخوانی، به قرب حضرت حق نمی رسی. امام علی (ع) در حدیثی می فرماید: «چه قدر روزه دار داریم که از روزه اش چیزی جز گرسنگی و تشنگی حاصل نمی شود». بنابراین روزه چنین شخصی بی فائده است. در روایت دیگری از امام علی (ع) داریم که فرمودند: «شب بیداری جز برای این سه مورد از سفاهت است: 1. عبادت کردن در شب 2. مطالعه کردن در شب 3. عروس آوردن» و همچنین فرمودند: «خیلی از افراد هم هستند که در شب قیام دارند، اما چیزی جز خستگی برایشان نمی ماند». در جایی دیگر فرمودند: «زیباست خواب زیرکان و افطارشان».
از مصادیق «القصد الی الله بالقلوب» تفکر در جلال و جمال و اسماء الحسنی حضرت حق است. خداوند سفره رحمت و مغفرتش را گسترده و فرموده است: «من اسماء حسنی دارم؛ مرا با این نام ها بخوانید تا اجابتتان کنم».
از مصادیق دیگر «القصد الی الله بالقلوب» این است که به عیوب و نواقص درونی مان توجه کنیم و آن ها را اصلاح کنیم و محاسبه نفس داشته باشیم.
یک مصداق دیگر از «القصد الی الله بالقلوب» از بیان امام صادق پیداست که می فرمایند: «کسی است که حقّاً ذاکر خدا باشد (یعنی همیشه به یاد او باشد) انسان مطیعی است». کسی که غافل از یاد خداست و تسبیحی هم بدون حضور قلب می گوید، کار عبثی انجام داده است. اگر دیدید کسی طاعت خدا را انجام می دهد، بدانید این انسان هدایت شده است و معصیت علامت گمراهی است.
امام علی (ع) می فرماید: «ریشه هدایت ذکر و ریشه ضلالت غفلت است». وقتی که انسان مقیّد شد تا با قلبش به پیشگاه خداوند برود هدایت می شود. در حدیثی دیگر، امام صادق (ع) می فرماید: «قلبت را قبله زبانت قرار بده و زبانت را حرکت نده مگر با اشاره قلب».
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان