display result search
- 3423
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 106 سوره نحل
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره نحل - آیه 106
مَن کَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِیمَنِهِ إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَنِ وَ لَکِن مَّن شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْراً فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ
ترجمه
کسى که بعد از ایمان به خدا کافر (و مرتد) شود، نه آنکه او را به زور وادار کردهاند (که با زبان اظهار کفر کند) در حالى که قلبش به ایمان خویش مطمئن است، بلکه کسى که سینه به روى کفر بگشاید (و بعد از ایمان با شادى به استقبال کفر برود) پس بر آنان از طرف خداوند غضبى است و برایشان عذابى بزرگ است.
در آغاز اسلام کفار مکّه، پدر و مادر عمّار یاسر را به خاطر اسلام آوردن با شکنجه شهید کردند، همین که نوبت شکنجه به عمّار رسید او کلماتى که کفار مىخواستند به زبان جارى کرد و جان خود را نجات داد، عمّار مورد سرزنش بعضى قرار گرفت که او از اسلام دست برداشته است، عمّار گریهکنان نزد پیامبر اکرم آمد و حضرت دست نوازش بر سر او کشید و فرمود: اگر باز هم جانت در خطر افتاد این کلمات را بگو و خودت را نجات بده، تو سر تا پا ایمان هستى.
این عمل را در اصطلاح تقیه مى گویند که در اسلام احکامى را به دنبال دارد، لکن باید بدانیم که موارد تقیه مختلف است؛ گاهى تقیه واجب است و گاهى باید تا پاى جان ایستاد و حرف حق خود را زد و تقیه نکرد، نظیر کارى که ساحران فرعون انجام دادند، آنها همین که معجزهى حضرت موسى را دیدند، یکسره ایمان آوردند و در برابر تهدیدات فرعون ترسى به خود راه نداده و به او گفتند: هر کارى مىخواهى بکن، ما دست از ایمان خود برنمى داریم. فرعون آنان را شهید کرد و این مقاومت مورد ستایش قرآن قرار گرفته است.
البته تقیّه نشانه ارتداد، ضعف و ترس و عقب نشینى و خودباختگى و تسلیم نیست، بلکه یک نوع استتار و تاکتیک براى حفظ نیروها و برنامه هاست. ودر روایات تقیه به سپر و حرز تشبیه شده است.
پیام ها
1- کیفر مرتّد قهر، الهى در دنیا و آخرت است. «من کفر باللَّه من بعد ایمانه ... غضب من اللَّه و لهم عذاب عظیم»
2- انسان در معرض خطر و بدعاقبت شدن است. «کفر باللَّه من بعد ایمانه»
3- اسلام براى موارد استثنایى و ضرورتها، حساب جداگانه اى باز نموده است. «الاّ مَن اُکره»
4- وظیفه انسان در حال اکراه تغییر مى کند. «الا من اُکره»
5- اقرار و اعتراف، در حال اکراه (و زیر شکنجه و فشار) ارزش ندارد. «من اُکره و قلبه...»
6- روح اسلام ایمان قلبى است. «و قلبه مطمئن»
7- اکراه پذیرى مربوط به جسم است نه قلب. «اُکره و قلبه مطمئن»
8- بدترین نوع کفر جدا شدن از مسلمانان و باز کردن آغوش براى کفر است. «شرح بالکفر صدرا»
9- ایمان دو نوع است؛ نوعى که روح انسان با آن گِره مى خورد و پایدار است، «قلبه مطمئن بالایمان» و نوعى که عارضى است. «کفر ... بعد ایمانه»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
مَن کَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِیمَنِهِ إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَنِ وَ لَکِن مَّن شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْراً فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ
ترجمه
کسى که بعد از ایمان به خدا کافر (و مرتد) شود، نه آنکه او را به زور وادار کردهاند (که با زبان اظهار کفر کند) در حالى که قلبش به ایمان خویش مطمئن است، بلکه کسى که سینه به روى کفر بگشاید (و بعد از ایمان با شادى به استقبال کفر برود) پس بر آنان از طرف خداوند غضبى است و برایشان عذابى بزرگ است.
در آغاز اسلام کفار مکّه، پدر و مادر عمّار یاسر را به خاطر اسلام آوردن با شکنجه شهید کردند، همین که نوبت شکنجه به عمّار رسید او کلماتى که کفار مىخواستند به زبان جارى کرد و جان خود را نجات داد، عمّار مورد سرزنش بعضى قرار گرفت که او از اسلام دست برداشته است، عمّار گریهکنان نزد پیامبر اکرم آمد و حضرت دست نوازش بر سر او کشید و فرمود: اگر باز هم جانت در خطر افتاد این کلمات را بگو و خودت را نجات بده، تو سر تا پا ایمان هستى.
این عمل را در اصطلاح تقیه مى گویند که در اسلام احکامى را به دنبال دارد، لکن باید بدانیم که موارد تقیه مختلف است؛ گاهى تقیه واجب است و گاهى باید تا پاى جان ایستاد و حرف حق خود را زد و تقیه نکرد، نظیر کارى که ساحران فرعون انجام دادند، آنها همین که معجزهى حضرت موسى را دیدند، یکسره ایمان آوردند و در برابر تهدیدات فرعون ترسى به خود راه نداده و به او گفتند: هر کارى مىخواهى بکن، ما دست از ایمان خود برنمى داریم. فرعون آنان را شهید کرد و این مقاومت مورد ستایش قرآن قرار گرفته است.
البته تقیّه نشانه ارتداد، ضعف و ترس و عقب نشینى و خودباختگى و تسلیم نیست، بلکه یک نوع استتار و تاکتیک براى حفظ نیروها و برنامه هاست. ودر روایات تقیه به سپر و حرز تشبیه شده است.
پیام ها
1- کیفر مرتّد قهر، الهى در دنیا و آخرت است. «من کفر باللَّه من بعد ایمانه ... غضب من اللَّه و لهم عذاب عظیم»
2- انسان در معرض خطر و بدعاقبت شدن است. «کفر باللَّه من بعد ایمانه»
3- اسلام براى موارد استثنایى و ضرورتها، حساب جداگانه اى باز نموده است. «الاّ مَن اُکره»
4- وظیفه انسان در حال اکراه تغییر مى کند. «الا من اُکره»
5- اقرار و اعتراف، در حال اکراه (و زیر شکنجه و فشار) ارزش ندارد. «من اُکره و قلبه...»
6- روح اسلام ایمان قلبى است. «و قلبه مطمئن»
7- اکراه پذیرى مربوط به جسم است نه قلب. «اُکره و قلبه مطمئن»
8- بدترین نوع کفر جدا شدن از مسلمانان و باز کردن آغوش براى کفر است. «شرح بالکفر صدرا»
9- ایمان دو نوع است؛ نوعى که روح انسان با آن گِره مى خورد و پایدار است، «قلبه مطمئن بالایمان» و نوعى که عارضى است. «کفر ... بعد ایمانه»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است