display result search
- 844
- 1000
- 1000
- 1000
پایداری و استقامت در حرکت و قیام امام حسین (ع) - بخش هشتم
سخنرانی آیت الله آقا مجتبی تهرانی با موضوع پایداری و استقامت در حرکت و قیام امام حسین (ع)
در ادامه بحث پایداری در حق، به اینجا رسیدیم که چه اقدامی انجام دهیم که اعتراف به ربوبیت خدا جزء واردات قلبیه انسان بشود؟
این رذایل است که انسان را در راه اقامه حق و عمل کردن به احکام شرعیه باز می دارد. در بین رذایل دو رذیله را می توان نام برد: یکی بخل که به معنی این است که انسان آن نعمتی را که از ناحیه خدا در اختیار دارد، در جایی که مصلحت است، خرج و مصرف نکند. یکی دیگر سوء ظن به معنی اینکه آنچه ما در راه حق مصرف می کنیم از بین می رود و جایگزین ندارد. لیکن کسی که اعتراف قلبی به ربوبیت خدا داشته باشد هرگز دو رذیله بخل و سوء ظن در او وجود ندارد.
استقامت و پایداری در دین برای کسانی است که اعتراف به ربوبیت خدا نه در برهان و علماً بلکه جزء واردات قلبیه آنها شده است، این افراد نه حزنی دارند نه خوفی.
بحث دیگر در باب ربوبیت حق که موجب می شود استقامت و پایداری در دین سست بشود اصل اعتقاد به معاد و اصل اعتقاد به قیامت است.
انسان در وجودش دو فطرت است. یکی حب به بقاء و دیگری تنفر از زوال. هر چیزی که تشخیص بدهد که این موجب بقاء من است دوستش دارد، هر چیزی که در آن زوالش را ببیند فرار میکند. اینکه انسان از نظر زندگی و زیست، طالب زندگی جاودانه است معلوم می شود یک زندگی جاودانه ای وجود دارد. اما این زندگی جاودانه در این دنیا نیست. ولی انسان فکر می کند که این زندگی جاودانه در این دنیا است و آنچه که به تصور خودش به جاودانگی در این دنیا کمک کند؛ طالب او می شود و دوست دارد.
اگر ایمان به معاد و ایمان به وعده و عیدهای الهی باشد آنجا پایداری در دین به صورت قطعی وجود دارد. البته اولیاء خدا حساب جداگانه ای دارند. آنجا مسئله ربوبیت مطرح نیست. پایداری آنها در اقامه حق و حرکت در راه حق برای وصول به حق، بر محور دوست و عدم تعلق نه ترک تعلق به این دنیا است. اولیا خدا عاری از تعلق بودند. اصلا این اولیا خواسته ای ندارند و هر چه می خواهند خود دوست و خداوند است.
در ادامه بحث پایداری در حق، به اینجا رسیدیم که چه اقدامی انجام دهیم که اعتراف به ربوبیت خدا جزء واردات قلبیه انسان بشود؟
این رذایل است که انسان را در راه اقامه حق و عمل کردن به احکام شرعیه باز می دارد. در بین رذایل دو رذیله را می توان نام برد: یکی بخل که به معنی این است که انسان آن نعمتی را که از ناحیه خدا در اختیار دارد، در جایی که مصلحت است، خرج و مصرف نکند. یکی دیگر سوء ظن به معنی اینکه آنچه ما در راه حق مصرف می کنیم از بین می رود و جایگزین ندارد. لیکن کسی که اعتراف قلبی به ربوبیت خدا داشته باشد هرگز دو رذیله بخل و سوء ظن در او وجود ندارد.
استقامت و پایداری در دین برای کسانی است که اعتراف به ربوبیت خدا نه در برهان و علماً بلکه جزء واردات قلبیه آنها شده است، این افراد نه حزنی دارند نه خوفی.
بحث دیگر در باب ربوبیت حق که موجب می شود استقامت و پایداری در دین سست بشود اصل اعتقاد به معاد و اصل اعتقاد به قیامت است.
انسان در وجودش دو فطرت است. یکی حب به بقاء و دیگری تنفر از زوال. هر چیزی که تشخیص بدهد که این موجب بقاء من است دوستش دارد، هر چیزی که در آن زوالش را ببیند فرار میکند. اینکه انسان از نظر زندگی و زیست، طالب زندگی جاودانه است معلوم می شود یک زندگی جاودانه ای وجود دارد. اما این زندگی جاودانه در این دنیا نیست. ولی انسان فکر می کند که این زندگی جاودانه در این دنیا است و آنچه که به تصور خودش به جاودانگی در این دنیا کمک کند؛ طالب او می شود و دوست دارد.
اگر ایمان به معاد و ایمان به وعده و عیدهای الهی باشد آنجا پایداری در دین به صورت قطعی وجود دارد. البته اولیاء خدا حساب جداگانه ای دارند. آنجا مسئله ربوبیت مطرح نیست. پایداری آنها در اقامه حق و حرکت در راه حق برای وصول به حق، بر محور دوست و عدم تعلق نه ترک تعلق به این دنیا است. اولیا خدا عاری از تعلق بودند. اصلا این اولیا خواسته ای ندارند و هر چه می خواهند خود دوست و خداوند است.
تاکنون نظری ثبت نشده است