display result search
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره هود- آیه 6
وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِى الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَیَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِى کِتَبٍ مُّبِینٍ
ترجمه
و هیچ جنبنده اى در زمین نیست، مگر آنکه روزى او بر خداست و او قرارگاه دائمى و جایگاه موقّت او را مىداند. همه در کتاب آشکارى ثبت است.
کلمه «دابّة» از «دَبیب» به معناى آهسته راه رفتن و قدم هاى کوچک برداشتن است، ولى به هر جنبنده اى اطلاق مى شود.
«رزق» به معناى بخشش مستمرّ است، چه مادّى و چه معنوى، و لذا در دعا مى خوانیم: «الّلهم ارزقنى... قلباً خاشعاً... و لساناً ذاکراً... وعلماً نافعا» رزقى که خداوند مى دهد از هر جهت مناسب با موجودات است، مثلاً غذاى کودک در شکم مادر به تناسب نیاز او تغییر مى کند تا آنکه پس از تولّد تبدیل به شیرى گوارا مى شود و الاّ انسان با چه قدرتى مى توانست به نوزاد در رحمِ مادر غذا برساند و یا نوزاد چگونه مى توانست غذاى خود را به دست آورد. «و کایّن من دابةٍ لاتحمل رزقها الله یرزقها»
«مستقرّ»، به معناى جایگاه ثابت و «مستودع» به معناى ودیعه گذاشتن و گرفتن آن است که کنایه از جایگاه موقّت است.
حضرت على (ع) در وصیّت به فرزندش امام حسن (ع) مى فرماید: رزق دوگونه است: نوعى از آن را باید با تلاش و کوشش بدست آورى و نوعى دیگر خود به سراغ تو مى آید. مثل نور، باران و هوا در طبیعت و هوش، حافظه و استعداد در انسان)
پس مراد آیه آن نیست که در گوشه اى بنشینیم و منتظر نزول غذاى آسمانى باشیم، بلکه منظور آن است که هم کار و تلاش داشته باشیم و هم آنچه را به دست مى آوریم رزقى از جانب خدا بدانیم، لذا همه پیشوایان دینى ما کار مى کرده اند.
لازمه رزقرسانى به همه موجودات، علم به مکان و نیاز آنهاست، باید یک سیستم بسیار دقیق وجود داشته باشد که آخرین آمار، آخرین نیازها و آخرین قرارگاه را بداند. تعداد انسان ها و حیوانات از دریایى، هوایى و صحرایى و همه موجودات ریز و درشت با ویژگى هاى گوناگون و نیازهاى بسیار متنوّع آنان را بداند. «یعلم مستقرها و مستودعها»
اگر همه امور در کتاب مبین است «کلٌ فى کتاب مبین»، پس کسى که علم کتاب را داشته باشد، همه چیز را مى داند. در آیه آخر سوره رعد مى خوانیم: به کفّار بگو: شاهد من خداوند است و کسى که علم کتاب را دارا است. روایات شیعه و سنّى مى گویند که مراد از این شخص حضرت على (ع) است.
خداوند دو سنّت دارد: یکى سنّت رزق رسانى و یکى سنّت اجراى امور از طریق اسباب و وسایل، بنابراین رسیدن به رزق منافاتى با قانون تلاش انسان ها ندارد.
پیام ها
1- موجود زنده، حقّ تغذیه دارد و خداوند این حقّ را بر خود واجب کرده است. «ما من دابّة فى الارض الاّ على اللّه رزقها»
2- رزق ما بدست خداست، در برابر دیگران گردن خم نکنیم. «ما من دابّة... الاّ على اللّه رزقها»
3- درباره روزى، نه حرص بورزیم و نه بترسیم. «و ما من دابّة ... الاّ على اللّه رزقها»
4- خداوند، هم منابع رزق را در اختیار ما قرار داده و هم عقل و وسیله استخراج، اکتشاف و تحصیل آن را به ما عطا کرده است.«الاّ على اللّه رزقها»
5 - هرکجا برویم، زیر نظر خدا هستیم. چه در سفر و چه در حضر. «یعلم مستقرّها و مستودعها»
6- همه اطلاعات و آمار این جهان به طور دقیق در مرکزى ثبت و ضبط مى شود. «کلٌ فى کتاب مبین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِى الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَیَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِى کِتَبٍ مُّبِینٍ
ترجمه
و هیچ جنبنده اى در زمین نیست، مگر آنکه روزى او بر خداست و او قرارگاه دائمى و جایگاه موقّت او را مىداند. همه در کتاب آشکارى ثبت است.
کلمه «دابّة» از «دَبیب» به معناى آهسته راه رفتن و قدم هاى کوچک برداشتن است، ولى به هر جنبنده اى اطلاق مى شود.
«رزق» به معناى بخشش مستمرّ است، چه مادّى و چه معنوى، و لذا در دعا مى خوانیم: «الّلهم ارزقنى... قلباً خاشعاً... و لساناً ذاکراً... وعلماً نافعا» رزقى که خداوند مى دهد از هر جهت مناسب با موجودات است، مثلاً غذاى کودک در شکم مادر به تناسب نیاز او تغییر مى کند تا آنکه پس از تولّد تبدیل به شیرى گوارا مى شود و الاّ انسان با چه قدرتى مى توانست به نوزاد در رحمِ مادر غذا برساند و یا نوزاد چگونه مى توانست غذاى خود را به دست آورد. «و کایّن من دابةٍ لاتحمل رزقها الله یرزقها»
«مستقرّ»، به معناى جایگاه ثابت و «مستودع» به معناى ودیعه گذاشتن و گرفتن آن است که کنایه از جایگاه موقّت است.
حضرت على (ع) در وصیّت به فرزندش امام حسن (ع) مى فرماید: رزق دوگونه است: نوعى از آن را باید با تلاش و کوشش بدست آورى و نوعى دیگر خود به سراغ تو مى آید. مثل نور، باران و هوا در طبیعت و هوش، حافظه و استعداد در انسان)
پس مراد آیه آن نیست که در گوشه اى بنشینیم و منتظر نزول غذاى آسمانى باشیم، بلکه منظور آن است که هم کار و تلاش داشته باشیم و هم آنچه را به دست مى آوریم رزقى از جانب خدا بدانیم، لذا همه پیشوایان دینى ما کار مى کرده اند.
لازمه رزقرسانى به همه موجودات، علم به مکان و نیاز آنهاست، باید یک سیستم بسیار دقیق وجود داشته باشد که آخرین آمار، آخرین نیازها و آخرین قرارگاه را بداند. تعداد انسان ها و حیوانات از دریایى، هوایى و صحرایى و همه موجودات ریز و درشت با ویژگى هاى گوناگون و نیازهاى بسیار متنوّع آنان را بداند. «یعلم مستقرها و مستودعها»
اگر همه امور در کتاب مبین است «کلٌ فى کتاب مبین»، پس کسى که علم کتاب را داشته باشد، همه چیز را مى داند. در آیه آخر سوره رعد مى خوانیم: به کفّار بگو: شاهد من خداوند است و کسى که علم کتاب را دارا است. روایات شیعه و سنّى مى گویند که مراد از این شخص حضرت على (ع) است.
خداوند دو سنّت دارد: یکى سنّت رزق رسانى و یکى سنّت اجراى امور از طریق اسباب و وسایل، بنابراین رسیدن به رزق منافاتى با قانون تلاش انسان ها ندارد.
پیام ها
1- موجود زنده، حقّ تغذیه دارد و خداوند این حقّ را بر خود واجب کرده است. «ما من دابّة فى الارض الاّ على اللّه رزقها»
2- رزق ما بدست خداست، در برابر دیگران گردن خم نکنیم. «ما من دابّة... الاّ على اللّه رزقها»
3- درباره روزى، نه حرص بورزیم و نه بترسیم. «و ما من دابّة ... الاّ على اللّه رزقها»
4- خداوند، هم منابع رزق را در اختیار ما قرار داده و هم عقل و وسیله استخراج، اکتشاف و تحصیل آن را به ما عطا کرده است.«الاّ على اللّه رزقها»
5 - هرکجا برویم، زیر نظر خدا هستیم. چه در سفر و چه در حضر. «یعلم مستقرّها و مستودعها»
6- همه اطلاعات و آمار این جهان به طور دقیق در مرکزى ثبت و ضبط مى شود. «کلٌ فى کتاب مبین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است