display result search
- 7352
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 114 سوره توبه
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره توبه - آیه 114
وَمَا کَانَ اسْتِغْفارُ إِبْرَ هِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَآ إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَ هِیمَ لَأَوَّهٌ حَلِیمٌ
ترجمه
و آمرزش خواهى ابراهیم براى پدرش (عموى مشرکش که سرپرستى او را به عهده داشت)، فقط به خاطر وعده اى بود که به او داده بود، (آن هنگام که از هدایتش ناامید نبود،) پس هنگامى که برایش روشن شد، او دشمن خداست، از او بیزارى جست. همانا ابراهیم، اهل آه و ناله (از ترس خدا) و بردبار بود.
در آیه قبل، سخن از این بود که پیامبر و مؤمنان حقّ دعا کردن براى مشرکان را ندارند، هرچند از خویشاوندانشان باشند. این آیه، پاسخ شبه هاى را مى دهد که پس چرا حضرت ابراهیم، به عموى مشرک خود دعا کرد و به او وعده استغفار داد؛ «سأستغفر لک ربّى» ، این آیه مى فرماید، وعده ابراهیم به امید هدایت او بود. امّا چون عمو در حال شرک مرد، ابراهیم هم استغفار را رها کرد.
سؤال: چرا حضرت ابراهیم پس از مرگ عمو هم براى او دعا مى کرد؟ «ربّنا اغفر لى ولوالدىّ»؟
پاسخ: والد به پدر واقعى گفته مى شود، ولى اَب، به پدر، معلّم، عمو، پدر زن، و جدّ هم گفته مى شود. دعاى ابراهیم براى پدر واقعى اش بوده، نه عموى مشرکش.
قرآن در یازده آیه، از عموى ابراهیم تعبیر به «أب» کرده است، تا بفهماند ابراهیم (ع) تحت سرپرستى چه کسى بوده، ولى تحت تأثیر قرار نگرفته است.
امام صادق (ع) فرمود: ابراهیم (ع) اهل دعا و گریه هاى بسیار و «اوّاه» بود.
پیام ها
1- آنچه سبب بدگمانى به اولیاى خداست، باید برطرف شود و توجیه صحیح ارائه گردد. «موعدةٍ وعدها»
2- وفاى به عهد، حتّى نسبت به کافر هم لازم است.«موعدة وعدها»
3- علم انبیا محدود است. «فلمّا تبیّن له...»
4- در برابر رفتار تند کافران، حلم خود را از دست ندهیم. «تبرأ منه ...اوّاه حلیم»
5 - برائت از عمو به خاطر خدا، نشانه عشق و خشوع ابراهیم نسبت به خداوند است. «اوّاه»
عموى ابراهیم او را تهدید مى کرد که سنگسارت خواهم کرد؛ «لئنلمتنته لأرجمّنک» (مریم، 46) ولى ابراهیم همچنان بردبار بود.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَمَا کَانَ اسْتِغْفارُ إِبْرَ هِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَآ إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَ هِیمَ لَأَوَّهٌ حَلِیمٌ
ترجمه
و آمرزش خواهى ابراهیم براى پدرش (عموى مشرکش که سرپرستى او را به عهده داشت)، فقط به خاطر وعده اى بود که به او داده بود، (آن هنگام که از هدایتش ناامید نبود،) پس هنگامى که برایش روشن شد، او دشمن خداست، از او بیزارى جست. همانا ابراهیم، اهل آه و ناله (از ترس خدا) و بردبار بود.
در آیه قبل، سخن از این بود که پیامبر و مؤمنان حقّ دعا کردن براى مشرکان را ندارند، هرچند از خویشاوندانشان باشند. این آیه، پاسخ شبه هاى را مى دهد که پس چرا حضرت ابراهیم، به عموى مشرک خود دعا کرد و به او وعده استغفار داد؛ «سأستغفر لک ربّى» ، این آیه مى فرماید، وعده ابراهیم به امید هدایت او بود. امّا چون عمو در حال شرک مرد، ابراهیم هم استغفار را رها کرد.
سؤال: چرا حضرت ابراهیم پس از مرگ عمو هم براى او دعا مى کرد؟ «ربّنا اغفر لى ولوالدىّ»؟
پاسخ: والد به پدر واقعى گفته مى شود، ولى اَب، به پدر، معلّم، عمو، پدر زن، و جدّ هم گفته مى شود. دعاى ابراهیم براى پدر واقعى اش بوده، نه عموى مشرکش.
قرآن در یازده آیه، از عموى ابراهیم تعبیر به «أب» کرده است، تا بفهماند ابراهیم (ع) تحت سرپرستى چه کسى بوده، ولى تحت تأثیر قرار نگرفته است.
امام صادق (ع) فرمود: ابراهیم (ع) اهل دعا و گریه هاى بسیار و «اوّاه» بود.
پیام ها
1- آنچه سبب بدگمانى به اولیاى خداست، باید برطرف شود و توجیه صحیح ارائه گردد. «موعدةٍ وعدها»
2- وفاى به عهد، حتّى نسبت به کافر هم لازم است.«موعدة وعدها»
3- علم انبیا محدود است. «فلمّا تبیّن له...»
4- در برابر رفتار تند کافران، حلم خود را از دست ندهیم. «تبرأ منه ...اوّاه حلیم»
5 - برائت از عمو به خاطر خدا، نشانه عشق و خشوع ابراهیم نسبت به خداوند است. «اوّاه»
عموى ابراهیم او را تهدید مى کرد که سنگسارت خواهم کرد؛ «لئنلمتنته لأرجمّنک» (مریم، 46) ولى ابراهیم همچنان بردبار بود.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است