display result search
- 9931
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 176 سوره اعراف
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره اعراف- آیه 176
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَهُ بِهَا وَلکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَیهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَث ذَّ لِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بَِایَتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ
ترجمه
و اگر مى خواستیم، (قدر وارزش) او را به وسیله آیات (و علومى که به او داده بودیم) بالا مى بردیم، ولى او به زمین (و مادّیات) چسبید و از هوس خود پیروى کرد. پس مَثَل او مَثَل سگ است که اگر به آن حمله کنى دهان باز کرده و پارس مى کند و زبان بیرون مى آورد و اگر او را واگذارى، باز چنین مى کند (همیشه دهان دنیاپرستان باز است،) این، مَثَل کسانى است که آیات مارا تکذیب کردند. پس این داستان را (برایشان) بازگو، باشد که بیندیشند.
در این آیه، چون کلمه «أرض» در برابر رفعت معنوى قرار گرفته، مراد از آن مسائل حقیر، مادّى و دنیوى است.
پیامبر فرمودند: کسى که علم و معلوماتش زیاد شود، امّا هدایت یابى او بیشتر نشود، آن علم سبب دورى بیشتر او از خداوند شده است.
قصّه هاى قرآن بر پایه حقّ و حقیقت استوار است و براى دلدارى و ثبات قدم پیامبر و اهل ایمان، نا امیدى دشمنان و وسیله موعظه و تذکّر مؤمنان بوده و مایه عبرتى براى خردمندان است.
پیام ها
1- پایبندى به آیات الهى، سبب تقرّب به خداوند و مقامات والاست. «لرفعناه بها»
2- در عین حاکمیّت اراده و خواست خداوند بر جهان، انسان مختار و آزاد است. «و لو شئنا لرفعناه بها ولکنّه اخلد الى الارض...»
3- خواست خداوند، بر پایه عملکرد خودماست. «و لو شئنا لرفعناه بها ولکنّه اخلد الى الارض و اتّبع الهوى» آرى، رسیدن به مقام قرب، مشروط به پرهیز از دنیاگرایى و هوس است.
4- مردم غافل، به چهار پایان مى مانند، ولى دانشمند دنیاپرست، مثل سگ حریص است. «کمثل الکلب»
5 - دانشمند بى عمل، منفور است. «کمثل الکلب ان تحمل علیه یلهث...»
6- اسیر دنیا، هرگز آرامش ندارد. «ان تحمل علیه یلهث أو تترکه یلهث» انسان حریص هر چه داشته باشد، باز هم زبان طمعش بیرون است، زیرا دنیاپرستى و حرص، نهایت ندارد.
7- علاقه به دنیا و هواپرستى، انسان را نسبت به امور دیگر بى تفاوت مى کند. «ان تحمل ... أو تترکه...»
8 - علماى دین اگر دنیاگرا شدند، در معرض تکذیب آیات الهى و گرایش به کفر قرار مى گیرند. «اخلد الى الارض... کذّبوا بآیاتنا»
9- سرنوشت علما و دانشمندان فریب خورده، باید مایه عبرت و اندیشه مردم باشد. (در آیه قبل آمد: «وَاتلُ»، در اینجا مى خوانیم: «فاقصص»).
10- داستان نویسى و داستانسرایى باید در مسیر رشد فکرى انسان باشد، نه تخدیر و سرگرمى. قصّه گویى جهت دار، کار انبیاست. «فاقصص القصص لعلّهم یتفکّرون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَهُ بِهَا وَلکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَیهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَث ذَّ لِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بَِایَتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ
ترجمه
و اگر مى خواستیم، (قدر وارزش) او را به وسیله آیات (و علومى که به او داده بودیم) بالا مى بردیم، ولى او به زمین (و مادّیات) چسبید و از هوس خود پیروى کرد. پس مَثَل او مَثَل سگ است که اگر به آن حمله کنى دهان باز کرده و پارس مى کند و زبان بیرون مى آورد و اگر او را واگذارى، باز چنین مى کند (همیشه دهان دنیاپرستان باز است،) این، مَثَل کسانى است که آیات مارا تکذیب کردند. پس این داستان را (برایشان) بازگو، باشد که بیندیشند.
در این آیه، چون کلمه «أرض» در برابر رفعت معنوى قرار گرفته، مراد از آن مسائل حقیر، مادّى و دنیوى است.
پیامبر فرمودند: کسى که علم و معلوماتش زیاد شود، امّا هدایت یابى او بیشتر نشود، آن علم سبب دورى بیشتر او از خداوند شده است.
قصّه هاى قرآن بر پایه حقّ و حقیقت استوار است و براى دلدارى و ثبات قدم پیامبر و اهل ایمان، نا امیدى دشمنان و وسیله موعظه و تذکّر مؤمنان بوده و مایه عبرتى براى خردمندان است.
پیام ها
1- پایبندى به آیات الهى، سبب تقرّب به خداوند و مقامات والاست. «لرفعناه بها»
2- در عین حاکمیّت اراده و خواست خداوند بر جهان، انسان مختار و آزاد است. «و لو شئنا لرفعناه بها ولکنّه اخلد الى الارض...»
3- خواست خداوند، بر پایه عملکرد خودماست. «و لو شئنا لرفعناه بها ولکنّه اخلد الى الارض و اتّبع الهوى» آرى، رسیدن به مقام قرب، مشروط به پرهیز از دنیاگرایى و هوس است.
4- مردم غافل، به چهار پایان مى مانند، ولى دانشمند دنیاپرست، مثل سگ حریص است. «کمثل الکلب»
5 - دانشمند بى عمل، منفور است. «کمثل الکلب ان تحمل علیه یلهث...»
6- اسیر دنیا، هرگز آرامش ندارد. «ان تحمل علیه یلهث أو تترکه یلهث» انسان حریص هر چه داشته باشد، باز هم زبان طمعش بیرون است، زیرا دنیاپرستى و حرص، نهایت ندارد.
7- علاقه به دنیا و هواپرستى، انسان را نسبت به امور دیگر بى تفاوت مى کند. «ان تحمل ... أو تترکه...»
8 - علماى دین اگر دنیاگرا شدند، در معرض تکذیب آیات الهى و گرایش به کفر قرار مى گیرند. «اخلد الى الارض... کذّبوا بآیاتنا»
9- سرنوشت علما و دانشمندان فریب خورده، باید مایه عبرت و اندیشه مردم باشد. (در آیه قبل آمد: «وَاتلُ»، در اینجا مى خوانیم: «فاقصص»).
10- داستان نویسى و داستانسرایى باید در مسیر رشد فکرى انسان باشد، نه تخدیر و سرگرمى. قصّه گویى جهت دار، کار انبیاست. «فاقصص القصص لعلّهم یتفکّرون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان
کاربر مهمان