display result search
- 2172
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 17 - 20 سوره بلد
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره بلد- آیه 17-20
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَوَاصَوْاْ بِالصَّبْرِ وَتَواصَوْاْ بِالْمَرْحَمَةِ
أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ
وَالَّذِینَ کَفَرُواْ بَآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْئَمَةِ
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ
ترجمه
سپس از کسانى باشد که ایمان آورده و همدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کرده اند.
آنان اصحاب یمین هستند.
و کسانى که به آیات ما کفر ورزیدند اصحاب شومى و شقاوت هستند.
بر آنان آتشى سرپوشیده و فراگیر احاطه دارد.
عبارت «ثمّ کان من الّذین آمنوا» دو گونه معنا شده است:
الف: کارهاى خیر مثل آزاد کردن برده و سیر کردن گرسنه، بسترى براى گرایش به ایمان و سفارش دیگران به کارهاى نیک است.
ب: مقام و ارزش ایمان، بالاتر از سیر کردن گرسنه و آزادى برده است، لذا با کلمه «ثمّ» فاصله شده است.
«میمنة» از یمن و یمین به معناى میمنت و مبارکى است و اصحاب میمنة یعنى کسانى که برکت دائمى، ملازم و مصاحب آنان است. گویا اصحاب میمنه همان کسانى باشند که نامه عملشان به دست راستشان داده مىشود.
«مشئمة» از شوم به معناى نامبارک است و کلمه «مؤصدة» از «ایصاد» به معناى بستن درب و محکم کردن آن است.
در قرآن، چهار بار کلمه «تواصوا» به کار رفته است: یک بار «تواصوا بالحق»، دو بار «تواصوا بالصبر» ویک بار «تواصوا بالمرحمة».
تکرار کلمه «تواصوا» در یک آیه، یا براى تأکید است و یا براى آنکه هر یک از صبر و مرحمت، یک تکلیف مستقل هستند و با ترک یکى زمینه دیگرى از بین نمى رود.
هیچکس بىنیاز از سفارش و تشویق نیست. کلمه «تواصوا» که در قالب باب تفاعل آمده، به معناى آن است که سفارش به نیکىها باید طرفینى و به صورت یک جریان عمومى باشد نه یک طرفه.
در آیات قبل سفارش شد که به یتیم و مسکین رسیدگى کنیم، در این آیه مىفرماید: دیگران را هم به رسیدگى و رحم کردن سفارش کنیم. «تواصوا بالمرحمة»
با اینکه معمولاً در کنار «آمنوا»، «عملوا الصالحات» به کار مىرود، ولى در اینجا به جاى «عملوا الصالحات»، «تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة» آمده است گویى این دو سفارش، خود عمل صالح است.
اسلام، علاوه بر کار نیک، به عقائد و انگیزه هاى افراد نیز توجه کامل دارد یعنى فرد علاوه بر آزاد کردن برده و اطعام بینوایان باید اهل ایمان نیز باشد. چه بسیارند کسانى که حاضرند کمکهاى مالى و خدمات انسان دوستانه ارائه دهند ولى حاضر نیستند مکتب و راه و استدلال حق را بپذیرند! اینگونه افراد نیز واماندگانند و از عقبهها و گردنهها عبور نکرده اند، لذا قرآن مىفرماید: شرط عبور از گردنه، خدمات و کمکهاى مالى به اسیر و مسکین و یتیم است به شرط آنکه همراه با روحیه حق پذیرى و ایمان باشد. «ثم کان من الّذین آمنوا»
شاید مراد از دوزخ سرپوشیده، همان باشد که در آیهاى دیگر مىفرماید: «لهم من جهنّم مهاد و من فوقهم غواش»
پیام ها
1- ایمان، شرط پذیرش کارهاى نیک است. «ثم کان من الّذین آمنوا»
2- همه مسلمانان باید یکدیگر را به صبر و رحمت سفارش کنند. «آمنوا و تواصوا»
3- دانستن کافى نیست، گفتن و شنیدن نیز مؤثر است. «تواصوا»
4- بهترین معروفها که باید به آن سفارش شود، صبر و رحمت است. «تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة»
5 - بعد از خودسازى باید دیگران را به کار خیر دعوت کرد. «تواصوا بالمرحمة»
6- تشکر از نعمت چشم، دیدن آیات الهى و تشکر از نعمت زبان، سفارش به دیگران است. «تواصوا»
7- ایمان و صبر و محبّت، مایه برکت است. «اولئک اصحاب المیمنة»
8 - کسى که با کفر و بخل، روى حق و رحمت را بپوشاند در قیامت در آتشى سرپوشیده قرار خواهد گرفت. «علیهم نار مؤصدة»
9- مؤمنانى که به سیر کردن گرسنه و آزادى برده موفق شوند، هم براى جامعه، مایه خیر و برکت هستند و هم آخرت خود را آباد کرده اند و چه میمنت و برکتى بالاتر از این؟ «اصحاب المیمنة»
10- هرکارى با بردبارى و پایدار به نتیجه مى رسد و لذا سفارش به صبر، مقدّم بر هر امرى است. «تواصوا بالصبر»
11- منشأ هرگونه شوى و پلیدى، به کفر و حق پوشى بازمى گردد. «والّذین کفروا... هم اصحاب المشئمة»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَوَاصَوْاْ بِالصَّبْرِ وَتَواصَوْاْ بِالْمَرْحَمَةِ
أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ
وَالَّذِینَ کَفَرُواْ بَآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْئَمَةِ
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ
ترجمه
سپس از کسانى باشد که ایمان آورده و همدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کرده اند.
آنان اصحاب یمین هستند.
و کسانى که به آیات ما کفر ورزیدند اصحاب شومى و شقاوت هستند.
بر آنان آتشى سرپوشیده و فراگیر احاطه دارد.
عبارت «ثمّ کان من الّذین آمنوا» دو گونه معنا شده است:
الف: کارهاى خیر مثل آزاد کردن برده و سیر کردن گرسنه، بسترى براى گرایش به ایمان و سفارش دیگران به کارهاى نیک است.
ب: مقام و ارزش ایمان، بالاتر از سیر کردن گرسنه و آزادى برده است، لذا با کلمه «ثمّ» فاصله شده است.
«میمنة» از یمن و یمین به معناى میمنت و مبارکى است و اصحاب میمنة یعنى کسانى که برکت دائمى، ملازم و مصاحب آنان است. گویا اصحاب میمنه همان کسانى باشند که نامه عملشان به دست راستشان داده مىشود.
«مشئمة» از شوم به معناى نامبارک است و کلمه «مؤصدة» از «ایصاد» به معناى بستن درب و محکم کردن آن است.
در قرآن، چهار بار کلمه «تواصوا» به کار رفته است: یک بار «تواصوا بالحق»، دو بار «تواصوا بالصبر» ویک بار «تواصوا بالمرحمة».
تکرار کلمه «تواصوا» در یک آیه، یا براى تأکید است و یا براى آنکه هر یک از صبر و مرحمت، یک تکلیف مستقل هستند و با ترک یکى زمینه دیگرى از بین نمى رود.
هیچکس بىنیاز از سفارش و تشویق نیست. کلمه «تواصوا» که در قالب باب تفاعل آمده، به معناى آن است که سفارش به نیکىها باید طرفینى و به صورت یک جریان عمومى باشد نه یک طرفه.
در آیات قبل سفارش شد که به یتیم و مسکین رسیدگى کنیم، در این آیه مىفرماید: دیگران را هم به رسیدگى و رحم کردن سفارش کنیم. «تواصوا بالمرحمة»
با اینکه معمولاً در کنار «آمنوا»، «عملوا الصالحات» به کار مىرود، ولى در اینجا به جاى «عملوا الصالحات»، «تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة» آمده است گویى این دو سفارش، خود عمل صالح است.
اسلام، علاوه بر کار نیک، به عقائد و انگیزه هاى افراد نیز توجه کامل دارد یعنى فرد علاوه بر آزاد کردن برده و اطعام بینوایان باید اهل ایمان نیز باشد. چه بسیارند کسانى که حاضرند کمکهاى مالى و خدمات انسان دوستانه ارائه دهند ولى حاضر نیستند مکتب و راه و استدلال حق را بپذیرند! اینگونه افراد نیز واماندگانند و از عقبهها و گردنهها عبور نکرده اند، لذا قرآن مىفرماید: شرط عبور از گردنه، خدمات و کمکهاى مالى به اسیر و مسکین و یتیم است به شرط آنکه همراه با روحیه حق پذیرى و ایمان باشد. «ثم کان من الّذین آمنوا»
شاید مراد از دوزخ سرپوشیده، همان باشد که در آیهاى دیگر مىفرماید: «لهم من جهنّم مهاد و من فوقهم غواش»
پیام ها
1- ایمان، شرط پذیرش کارهاى نیک است. «ثم کان من الّذین آمنوا»
2- همه مسلمانان باید یکدیگر را به صبر و رحمت سفارش کنند. «آمنوا و تواصوا»
3- دانستن کافى نیست، گفتن و شنیدن نیز مؤثر است. «تواصوا»
4- بهترین معروفها که باید به آن سفارش شود، صبر و رحمت است. «تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة»
5 - بعد از خودسازى باید دیگران را به کار خیر دعوت کرد. «تواصوا بالمرحمة»
6- تشکر از نعمت چشم، دیدن آیات الهى و تشکر از نعمت زبان، سفارش به دیگران است. «تواصوا»
7- ایمان و صبر و محبّت، مایه برکت است. «اولئک اصحاب المیمنة»
8 - کسى که با کفر و بخل، روى حق و رحمت را بپوشاند در قیامت در آتشى سرپوشیده قرار خواهد گرفت. «علیهم نار مؤصدة»
9- مؤمنانى که به سیر کردن گرسنه و آزادى برده موفق شوند، هم براى جامعه، مایه خیر و برکت هستند و هم آخرت خود را آباد کرده اند و چه میمنت و برکتى بالاتر از این؟ «اصحاب المیمنة»
10- هرکارى با بردبارى و پایدار به نتیجه مى رسد و لذا سفارش به صبر، مقدّم بر هر امرى است. «تواصوا بالصبر»
11- منشأ هرگونه شوى و پلیدى، به کفر و حق پوشى بازمى گردد. «والّذین کفروا... هم اصحاب المشئمة»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است