display result search
- 9050
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 23 سوره حدید
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره حدید - آیه 23
لِکَیْلَا تَأْسَوْاْ عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُواْ بِمَآ آتَاکُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ
ترجمه
تا بر آنچه از دست دادید، تأسف نخورید و به آنچه به شما داده شد، (سرمستانه) شادمانى نکنید و خداوند هیچ متکبر فخرفروشى را دوست ندارد.
«مختال» به معناى تکبرى است که بر اساس توهّم و تخیل بزرگى باشد.
این آیه دلیل آیه قبل است. یعنى این که به شما خبر دادیم که حوادث را پیش از آنکه حادث شوند مقرر کرده و نوشته ایم، براى آن است که دیگر به خاطر نعمتى که از دست مى دهید اندوه مخورید و به خاطر نعمتى که خدا به شما مى دهد، خوشحالى نکنید و بدانید که نعمتها امانت الهى است که به شما سپرده شده است، نه اینکه به مواهب الهى پشت پا بزنیم و از آنها بهره نگیریم، بلکه اسیر آن نشده و آن را هدف و مقصد خود ندانیم.
تمام حوادث تلخ و شیرین، همچون پلّه هایى از سنگهاى سیاه و سفید، براى بالا رفتن و به کمال رسیدن است و باید بدون توجّه به رنگِ پلّه ها، به سرعت از آن گذشت.
کارمند بانک، یک روز مسئول گرفتن پول از مردم و روز دیگر مسئول پرداخت است. نه روز اول خود را مىبازد و نه روز دوم خوشحالى مى کند، زیرا مى داند او کارمندى امین بیش نیست. خداوند با مقرّر کردن حوادث و فراز و نشیبها مى خواهد روح انسان را به قدرى بالا ببرد که تلخىها و شیرینى ها در آن اثر نکند، چنانکه حضرت زینب بعد از حوادث کربلا فرمود: من به جز زیبایى چیزى ندیدم، «و ما رأیتُ الا جمیلا» و امام حسین (ع) در گودال قتلگاه و در آخرین لحظات زندگى اش فرمود: خداوندا! راضى هستم به حکم تو و بردبارم بر بلا و امتحان تو، «رضاً بقضائک، صبراً على بلائک» و امام على (ع) اشتیاق و انس خود را به شهادت از انس کودک به سینه مادر بیشتر مى داند. «و اللّه لابن ابى طالب آنس بالموت من الطفل بثدى امّه»
اگر حوادث را براساس علم و حکمت خدا بدانیم نه اتفاقى و بىدلیل و اگر حکمت بروز حوادث را بدانیم، حسد نمى ورزیم، حرص نمىزنیم، دشمنى نمى کنیم و عصبانى نمىشویم زیرا مىدانیم که صحنه ها از قبل طراحى حکیمانه شده است. اگر بدانیم عطاى نعمت، مسئولیّت و وظیفه به دنبال مىآورد، از داشتن آن شاد نمىشویم و اگر بدانیم گرفتن نعمت، جبرانش در قیامت است، از فوت شده ها غمناک نمى شویم.
حضرت على (ع) فرمودند: تمام زهد در دو کلمه قرآن است، سپس این آیه را تلاوت کرده و فرمودند: و آنچه از دست دادید تأسف نخورید و بر آنچه به شما داده مىشود، دلخوش نباشید وکسى که چنین باشد، زاهدى جامع الاطراف است.
پیام ها
1- حوادث، هدفدار است. «ما أصاب من مصیبة... لکیلا تأسوا على ما فاتکم...»
2- نعمتها از خداوند است، «آتاکم» ولى سلب نعمت به خداوند نسبت داده نشده است. «ما فاتکم»
3- علم به آثار و اهداف حوادث، سبب آرامش است. «فى کتاب من قبل ان نبرءها... لکیلا تأسوا»
4- خداوند از ثبت حوادث در لوح محفوظ خبر داده تا بندگان غصّه نخورند و مغرور نشوند. «لکیلا تأسوا... و لاتفرحوا»
5 - غم و شادى طبیعى بد نیست، اندوه خوردن بر گذشته ها و یا سرمست شدن به داشته ها مذموم است. «لکیلا تأسوا... و لاتفرحوا»
6- کسى که از مقدّرات الهى غافل است، گمان مىکند فضیلتى دارد که خداوند به خاطر آن به او نعمت داده و لذا بر دیگران فخر مى فروشد. «مختال فخور»
7- خیالهاى درونى، مقدّمه فخر فروشى هاى بیرونى است. «مختال فخور»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
لِکَیْلَا تَأْسَوْاْ عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُواْ بِمَآ آتَاکُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ
ترجمه
تا بر آنچه از دست دادید، تأسف نخورید و به آنچه به شما داده شد، (سرمستانه) شادمانى نکنید و خداوند هیچ متکبر فخرفروشى را دوست ندارد.
«مختال» به معناى تکبرى است که بر اساس توهّم و تخیل بزرگى باشد.
این آیه دلیل آیه قبل است. یعنى این که به شما خبر دادیم که حوادث را پیش از آنکه حادث شوند مقرر کرده و نوشته ایم، براى آن است که دیگر به خاطر نعمتى که از دست مى دهید اندوه مخورید و به خاطر نعمتى که خدا به شما مى دهد، خوشحالى نکنید و بدانید که نعمتها امانت الهى است که به شما سپرده شده است، نه اینکه به مواهب الهى پشت پا بزنیم و از آنها بهره نگیریم، بلکه اسیر آن نشده و آن را هدف و مقصد خود ندانیم.
تمام حوادث تلخ و شیرین، همچون پلّه هایى از سنگهاى سیاه و سفید، براى بالا رفتن و به کمال رسیدن است و باید بدون توجّه به رنگِ پلّه ها، به سرعت از آن گذشت.
کارمند بانک، یک روز مسئول گرفتن پول از مردم و روز دیگر مسئول پرداخت است. نه روز اول خود را مىبازد و نه روز دوم خوشحالى مى کند، زیرا مى داند او کارمندى امین بیش نیست. خداوند با مقرّر کردن حوادث و فراز و نشیبها مى خواهد روح انسان را به قدرى بالا ببرد که تلخىها و شیرینى ها در آن اثر نکند، چنانکه حضرت زینب بعد از حوادث کربلا فرمود: من به جز زیبایى چیزى ندیدم، «و ما رأیتُ الا جمیلا» و امام حسین (ع) در گودال قتلگاه و در آخرین لحظات زندگى اش فرمود: خداوندا! راضى هستم به حکم تو و بردبارم بر بلا و امتحان تو، «رضاً بقضائک، صبراً على بلائک» و امام على (ع) اشتیاق و انس خود را به شهادت از انس کودک به سینه مادر بیشتر مى داند. «و اللّه لابن ابى طالب آنس بالموت من الطفل بثدى امّه»
اگر حوادث را براساس علم و حکمت خدا بدانیم نه اتفاقى و بىدلیل و اگر حکمت بروز حوادث را بدانیم، حسد نمى ورزیم، حرص نمىزنیم، دشمنى نمى کنیم و عصبانى نمىشویم زیرا مىدانیم که صحنه ها از قبل طراحى حکیمانه شده است. اگر بدانیم عطاى نعمت، مسئولیّت و وظیفه به دنبال مىآورد، از داشتن آن شاد نمىشویم و اگر بدانیم گرفتن نعمت، جبرانش در قیامت است، از فوت شده ها غمناک نمى شویم.
حضرت على (ع) فرمودند: تمام زهد در دو کلمه قرآن است، سپس این آیه را تلاوت کرده و فرمودند: و آنچه از دست دادید تأسف نخورید و بر آنچه به شما داده مىشود، دلخوش نباشید وکسى که چنین باشد، زاهدى جامع الاطراف است.
پیام ها
1- حوادث، هدفدار است. «ما أصاب من مصیبة... لکیلا تأسوا على ما فاتکم...»
2- نعمتها از خداوند است، «آتاکم» ولى سلب نعمت به خداوند نسبت داده نشده است. «ما فاتکم»
3- علم به آثار و اهداف حوادث، سبب آرامش است. «فى کتاب من قبل ان نبرءها... لکیلا تأسوا»
4- خداوند از ثبت حوادث در لوح محفوظ خبر داده تا بندگان غصّه نخورند و مغرور نشوند. «لکیلا تأسوا... و لاتفرحوا»
5 - غم و شادى طبیعى بد نیست، اندوه خوردن بر گذشته ها و یا سرمست شدن به داشته ها مذموم است. «لکیلا تأسوا... و لاتفرحوا»
6- کسى که از مقدّرات الهى غافل است، گمان مىکند فضیلتى دارد که خداوند به خاطر آن به او نعمت داده و لذا بر دیگران فخر مى فروشد. «مختال فخور»
7- خیالهاى درونى، مقدّمه فخر فروشى هاى بیرونى است. «مختال فخور»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است