display result search
- 3374
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 52 - 55 سوره ذاریات
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره ذاریات- آیه 52 - 55
کَذَلِکَ مَآ أَتَى الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُواْ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ
أَتَوَاصَوْاْ بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَآ أَنتَ بِمَلُومٍ
وَذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِینَ
ترجمه
(اى پیامبر!) بدین گونه (که تو را تکذیب کردند) پیشینیان اینان نیز هیچ پیامبرى برایشان نیامد مگر آنکه گفتند: جادوگر یا جنزده است.
(آیا مخالفان در طول تاریخ) به یکدیگر سفارش کرده اند (که با انبیا این گونه برخورد کنند؟) نه، بلکه آنان مردمى طغیانگرند.
پس، از آنان روى بگردان که تو مورد سرزنش نیستى.
و (به مردم) تذکّر بده که قطعاً تذکّر براى مؤمنان مفید است.
آیه 52، به مانند نتیجه گیرى از آیات گذشته و به عنوان دلدارى پیامبراکرم است که اگر مشرکان مکّه با تو چنین برخوردهایى مى کنند، بدان که پیش از اینان نیز با پیامبران پیش از تو چنین برخوردهایى را داشته اند.
از آنجا که پیامبر در دعوت مردم کوتاهى نکرده و حجّت خدا را بر آنان تمام کرده است، لذا روى گردانى پیامبر از آنان و ترک مجادله با آنان، سرزنش و ملامتى را به دنبال ندارد.
این آیات در کنار فرمان به اعراض از کافران طغیانگر، به تذکّر دادن به مؤمنان سفارش مىکند تا گمان نشود که تنها کافران نیاز به هشدار و تذکّر دارند. «فتولّ... و ذکّر»
در شنیدن اثرى است که در دانستن نیست. سوز و اخلاص و شیوه بیان گوینده مىتواند اثرى برتر در انسان بگذارد. لذا پیامبر مأمور مىشود تا پیوسته مؤمنان را تذکّر دهد.
پیام ها
1- همه انبیا مخالف داشتند و مورد تهمت قرار مى گرفتند. پس، از تهمت مخالفان نگران مباش. «کذلک... قالوا ساحر أو مجنون»
2- بر خلاف قرآن که پیامبران را انسانهایى همچون دیگر انسانها معرّفى مىکند، «قل انّما أنا بشر مثلکم» مخالفان سعى داشتند کارها و سخنان پیامبران را ناشى از ارتباط آنها با جن بدانند. «ساحر أو مجنون»
3- هماهنگى رفتار و گفتار مخالفان انبیا در طول تاریخ به گونه اى است که گویا همه به یکدیگر سفارش موضع گیرى علیه حق و تهمت سحر و جنون را مى دادند. «أتواصَوا...»
4- ریشه تهمت به انبیا، طغیان است. «قوم طاغون»
5 - انسان در برابر افراد لجوج مسئولیّتى ندارد. «فتولّ»
6- پس ازاتمام حجّت، اعراض از حق ستیزان جایز است. «فتولّ عنهم فماانت بملوم»
7- همه جا، متارکه و رها کردن دیگران کار بدى نیست. «فتولّ عنهم فما انت بملوم»
8 - مبلّغ، باید روحیه مخاطبان را بشناسد، نسبت به گروهى اعراض نماید، «فتول» و نسبت به گروهى تذکّر دهنده باشد. «و ذکّر»
9- اگر روحیه پندپذیرى نداریم، در ایمان خود شک کنیم، زیرا مؤمن پندپذیر است. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
10- اگر ایمان باشد، انسان تذکّر را از هر کس مىپذیرد. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین» و نفرمود: «فانّ تذکّرک»
11- مبلّغان دینى خسته نشوند که کارشان مفید است. «فانّ الذکرى تنفع...»
12- مؤمنان نیز به تذکّر نیازمند هستند. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
13- تعالیم ادیان آسمانى، در فطرت انسانها ریشه دارد. وظیفه انبیا، بیدار کردن و یادآورى امور فطرى بشر است. «ذکّر فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کَذَلِکَ مَآ أَتَى الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُواْ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ
أَتَوَاصَوْاْ بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَآ أَنتَ بِمَلُومٍ
وَذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِینَ
ترجمه
(اى پیامبر!) بدین گونه (که تو را تکذیب کردند) پیشینیان اینان نیز هیچ پیامبرى برایشان نیامد مگر آنکه گفتند: جادوگر یا جنزده است.
(آیا مخالفان در طول تاریخ) به یکدیگر سفارش کرده اند (که با انبیا این گونه برخورد کنند؟) نه، بلکه آنان مردمى طغیانگرند.
پس، از آنان روى بگردان که تو مورد سرزنش نیستى.
و (به مردم) تذکّر بده که قطعاً تذکّر براى مؤمنان مفید است.
آیه 52، به مانند نتیجه گیرى از آیات گذشته و به عنوان دلدارى پیامبراکرم است که اگر مشرکان مکّه با تو چنین برخوردهایى مى کنند، بدان که پیش از اینان نیز با پیامبران پیش از تو چنین برخوردهایى را داشته اند.
از آنجا که پیامبر در دعوت مردم کوتاهى نکرده و حجّت خدا را بر آنان تمام کرده است، لذا روى گردانى پیامبر از آنان و ترک مجادله با آنان، سرزنش و ملامتى را به دنبال ندارد.
این آیات در کنار فرمان به اعراض از کافران طغیانگر، به تذکّر دادن به مؤمنان سفارش مىکند تا گمان نشود که تنها کافران نیاز به هشدار و تذکّر دارند. «فتولّ... و ذکّر»
در شنیدن اثرى است که در دانستن نیست. سوز و اخلاص و شیوه بیان گوینده مىتواند اثرى برتر در انسان بگذارد. لذا پیامبر مأمور مىشود تا پیوسته مؤمنان را تذکّر دهد.
پیام ها
1- همه انبیا مخالف داشتند و مورد تهمت قرار مى گرفتند. پس، از تهمت مخالفان نگران مباش. «کذلک... قالوا ساحر أو مجنون»
2- بر خلاف قرآن که پیامبران را انسانهایى همچون دیگر انسانها معرّفى مىکند، «قل انّما أنا بشر مثلکم» مخالفان سعى داشتند کارها و سخنان پیامبران را ناشى از ارتباط آنها با جن بدانند. «ساحر أو مجنون»
3- هماهنگى رفتار و گفتار مخالفان انبیا در طول تاریخ به گونه اى است که گویا همه به یکدیگر سفارش موضع گیرى علیه حق و تهمت سحر و جنون را مى دادند. «أتواصَوا...»
4- ریشه تهمت به انبیا، طغیان است. «قوم طاغون»
5 - انسان در برابر افراد لجوج مسئولیّتى ندارد. «فتولّ»
6- پس ازاتمام حجّت، اعراض از حق ستیزان جایز است. «فتولّ عنهم فماانت بملوم»
7- همه جا، متارکه و رها کردن دیگران کار بدى نیست. «فتولّ عنهم فما انت بملوم»
8 - مبلّغ، باید روحیه مخاطبان را بشناسد، نسبت به گروهى اعراض نماید، «فتول» و نسبت به گروهى تذکّر دهنده باشد. «و ذکّر»
9- اگر روحیه پندپذیرى نداریم، در ایمان خود شک کنیم، زیرا مؤمن پندپذیر است. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
10- اگر ایمان باشد، انسان تذکّر را از هر کس مىپذیرد. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین» و نفرمود: «فانّ تذکّرک»
11- مبلّغان دینى خسته نشوند که کارشان مفید است. «فانّ الذکرى تنفع...»
12- مؤمنان نیز به تذکّر نیازمند هستند. «فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
13- تعالیم ادیان آسمانى، در فطرت انسانها ریشه دارد. وظیفه انبیا، بیدار کردن و یادآورى امور فطرى بشر است. «ذکّر فانّ الذکرى تنفع المؤمنین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است