display result search
- 6114
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 82 سوره نمل
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره نمل - آیه 82
وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَیْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَآبَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُکَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ کَانُواْ بَِایَتِنَا لَا یُوقِنُونَ
ترجمه
و هرگاه سخن (و وعده عذاب الهى) بر مردم حتمى شود، جنبنده اى را براى آنان از زمین بیرون آوریم تا با مردم سخن گوید، که همانا مردم آیات ما را باور نمى کردند.
این آیه ظاهراً به جریان قبل از قیامت مربوط است که هرگاه قهر خداوند بر مردم حتمى شد، خداى متعال، با قدرت خود موجود زنده اى را از زمین بیرون مى آورد، تا با مردم سخن گوید، و سخنش این است که: مردم ایمان نمى آورند.
گرچه کلمهى دابّة به غیر انسان گفته مى شود ولى بارها در قرآن، این کلمه در جایى به کار رفته که شامل انسان نیز مى شود و از آن جا که دابّه باید در موقعیّتى باشد که حرفش نسبت به همهى کفّار یک سند باشد، باید گفت: مراد از دابّه یک شخصیّت مهم است که در روایات، به علىّ بن ابىطالب (ع) تفسیر شده است.
شاید هر یک از اولیاى خدا که در آخرالزّمان قیام و حرکت فوق العاده اى انجام دهند و حقّ و باطل و مؤمن و کافر را از هم جدا سازند، نیز مشمول این آیه باشند. «واللّه العالم»
دابّة کیست و چیست؟
در آیه، قرائنى است که نشان مىدهد این دابّة موجود بسیار مهمى است، زیرا:
1. در آستانه قهر الهى ظاهر مىشود. «اذا وقع القول علیهم» اقتضاى سخنان مهم آن است که از سرچشمههاى مهم صادر شود.
2. به نحو استثنایى پیدا مىشود. «اخرجنا... منالارض»
3. حرف مى زند، «تکلّمهم» قضاوت مى کند و از آینده مردم خبر مى دهد. «انّ الناس کانوا...»
4. حرف او همچون صوراسرافیل، آخرین سخن است. «اذا وقع القول»
5. کلمه دابّة، با تنوین، نشانه عظمت و بزرگى این موجود است.
6. آیه بعد، مربوط به رجعت است که اولیاى خدا قبل از قیامت زنده مى شوند.
7. آیه نمىگوید: «بآیات اللّه» بلکه مى گوید: «بآیاتنا» گویا نشانه هاى او همان نشانه هاى خداوند است.
جمعبندى میان این قرائن که در ظاهر آیه است و روایات متعدّدى که در تفاسیر آمده است، ما را به این حقیقت مى رساند که بگوییم: مراد از «دابّة من الارض»، حضرت علىّ (ع) است. اوست که لایق است حرف آخر را بگوید و بر پیشانى بعضى، مهر عدم ایمان بزند و از آینده شوم گمراهان خبر دهد.
دو سؤال:
1. آیا کلمه دابّه، مخصوص جنبنده هاى غیر انسانى نیست؟
پاسخ: خیر، در قرآن بارها کلمهى دابّه به کار رفته که شامل انسان نیز مىشود، نظیر «و ما من دابّة فى الارض الاّ على اللّه رزقها»
2. آیا اطلاق کلمهى جنبنده بر حضرت على (ع) توهین به آن حضرت نیست؟
پاسخ: هرگز؛ همان گونه که اطلاق کلمه «بَشر» بر پیامبر توهین نیست، و اطلاق کلمات «شىء، عالم، نور و وجود» بر خداوند جایز است، لکن فرق است میان علم، نور و وجود خداوند با سایرین.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَیْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَآبَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُکَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ کَانُواْ بَِایَتِنَا لَا یُوقِنُونَ
ترجمه
و هرگاه سخن (و وعده عذاب الهى) بر مردم حتمى شود، جنبنده اى را براى آنان از زمین بیرون آوریم تا با مردم سخن گوید، که همانا مردم آیات ما را باور نمى کردند.
این آیه ظاهراً به جریان قبل از قیامت مربوط است که هرگاه قهر خداوند بر مردم حتمى شد، خداى متعال، با قدرت خود موجود زنده اى را از زمین بیرون مى آورد، تا با مردم سخن گوید، و سخنش این است که: مردم ایمان نمى آورند.
گرچه کلمهى دابّة به غیر انسان گفته مى شود ولى بارها در قرآن، این کلمه در جایى به کار رفته که شامل انسان نیز مى شود و از آن جا که دابّه باید در موقعیّتى باشد که حرفش نسبت به همهى کفّار یک سند باشد، باید گفت: مراد از دابّه یک شخصیّت مهم است که در روایات، به علىّ بن ابىطالب (ع) تفسیر شده است.
شاید هر یک از اولیاى خدا که در آخرالزّمان قیام و حرکت فوق العاده اى انجام دهند و حقّ و باطل و مؤمن و کافر را از هم جدا سازند، نیز مشمول این آیه باشند. «واللّه العالم»
دابّة کیست و چیست؟
در آیه، قرائنى است که نشان مىدهد این دابّة موجود بسیار مهمى است، زیرا:
1. در آستانه قهر الهى ظاهر مىشود. «اذا وقع القول علیهم» اقتضاى سخنان مهم آن است که از سرچشمههاى مهم صادر شود.
2. به نحو استثنایى پیدا مىشود. «اخرجنا... منالارض»
3. حرف مى زند، «تکلّمهم» قضاوت مى کند و از آینده مردم خبر مى دهد. «انّ الناس کانوا...»
4. حرف او همچون صوراسرافیل، آخرین سخن است. «اذا وقع القول»
5. کلمه دابّة، با تنوین، نشانه عظمت و بزرگى این موجود است.
6. آیه بعد، مربوط به رجعت است که اولیاى خدا قبل از قیامت زنده مى شوند.
7. آیه نمىگوید: «بآیات اللّه» بلکه مى گوید: «بآیاتنا» گویا نشانه هاى او همان نشانه هاى خداوند است.
جمعبندى میان این قرائن که در ظاهر آیه است و روایات متعدّدى که در تفاسیر آمده است، ما را به این حقیقت مى رساند که بگوییم: مراد از «دابّة من الارض»، حضرت علىّ (ع) است. اوست که لایق است حرف آخر را بگوید و بر پیشانى بعضى، مهر عدم ایمان بزند و از آینده شوم گمراهان خبر دهد.
دو سؤال:
1. آیا کلمه دابّه، مخصوص جنبنده هاى غیر انسانى نیست؟
پاسخ: خیر، در قرآن بارها کلمهى دابّه به کار رفته که شامل انسان نیز مىشود، نظیر «و ما من دابّة فى الارض الاّ على اللّه رزقها»
2. آیا اطلاق کلمهى جنبنده بر حضرت على (ع) توهین به آن حضرت نیست؟
پاسخ: هرگز؛ همان گونه که اطلاق کلمه «بَشر» بر پیامبر توهین نیست، و اطلاق کلمات «شىء، عالم، نور و وجود» بر خداوند جایز است، لکن فرق است میان علم، نور و وجود خداوند با سایرین.
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
کاربر مهمان
کاربر مهمان