display result search
- 2397
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 8 و 9 سوره ابراهیم
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره ابراهیم - آیه 8 و 9
وَ قَالَ مُوسَى إِن تَکْفُرُواْ أَنتُمْ وَمَن فِى الْأَرْضِ جَمِیعاً فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِىٌّ حَمِیدٌ
أَلَمْ یَأْتِکُمْ نَبَؤُاْ الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَ الَّذِینَ مِن بَعْدِهِمْ لَا یَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَتِ فَرَدُّواْ أَیْدِیَهُمْ فِى أَفْوَ هِهِمْ وَقَالُواْ إِنَّا کَفَرْنَا بِمَآ أُرْسِلْتُم بِهِ وَإِنَّا لَفِى شَکٍّ مِّمَّا تَدْعُونَنَآ إِلَیْهِ مُرِیبٍ
ترجمه
و موسى (به بنى اسرائیل) گفت: اگر شما و ساکنان زمین همگى کفر ورزید (به خداوند زیانى نمى رسد) چرا که خداوند (ذاتاً) بىن یاز و شایسته ستایش است.(نه آنکه از طریق ایمان و شکر شما بخواهد براى خود بىن یازى و ستایش کسب کند.)
آیا خبر کسانى که قبل از شما بودند، (مثل خبر غرق شدن) قوم نوح و (طوفان قوم) عاد و (صاعقه قوم) ثمود و کسانى که بعد از آنها بودند، به شما نرسیده است؟ همان ها که جز خداوند از (آمار و تعداد تلفات) آنها آگاه نیست، پیامبرانشان همراه با معجزات به سراغشان آمدند، ولى آنها دست های شان را در دهانشان مى گذاشتند (یعنى ساکت شوید و ما را موعظه نکنید) و مى گفتند: ما به آنچه شما به آن فرستاده شده اید، کفر مى ورزیم و ما از آنچه شما ما را به آن دعوت مى کنید، در شکّ و تردید هستیم.
در آیه 8 پیام هایی وجود دارد:
1- در شیوه دعوت و تبلیغ، نباید کار به خواهش از مردم برسد. «ان تکفروا... فان اللَّه الغنى»
2- ایمان و کفر، یا شکر و کفرانِ ما در ذات او اثرى ندارد. «لغنّى حمید»
گر جمله کائنات کافر گردند بر دامن کبریائیش ننشیند گرد
3- با ایمان و عمل خود، بر خداوند هیچ منّتى نگذاریم که او نیازى به اعمال ما ندارد. «لغنّى حمید»
در آیه 9:
یکى از مصادیق تذکر و توجّه به «ایّام اللَّه» است که در آیه پنجم این سوره مطرح شد. «و ذکرهم بایام اللَّه»
به گفته شیخ طوسى در تفسیر تبیان، شک با ریب فرق دارد. شک، تردید طبیعى است ولى ریب، شکى است که با سوء ظنّ و تهمت همراه باشد.
شکى که زمینه تحقیق و قبول حقیقت شود، شکّ سازنده و مفید است، ولى شکّى که در برابر بیّنات و معجزات مطرح است، همان لجاجت و شکّ مخرّب و باز دارنده انسان از پذیرش حقّ است. «لفى شکّ ... الیه مُریب»
جمله «فردّوا ایدیهم فى افواههم» را مى توان به چند صورت معنا کرد:
الف: مخالفان با گذاشتن دست بر دهان حق‌گویان، صداى آنان را در گلو خفه مى کردند. ب: معجزات و دلایل انبیا به قدرى محکم بود که گویا دست مردم را گرفته بر دهان شان گذاشتند، کنایه از اینکه زبان مردم در برابر حق، بسته شد و حرفى براى گفتن نداشتند. ج: مخالفان انبیا از شدت خشم، انگشتان خود را گاز مى گرفتند.
د: مخالفان انبیا، در حضور پیامبر دستان خود را بر دهانشان قرار مى دادند. کنایه از اینکه ساکت شوند و موعظه اى نکنند.
پیام ها
1- از سوى خداوند سنت ها و قوانین ثابتى بر تاریخ و جامعه حاکم است، که آشنایى با قسمتى از تاریخ مى تواند درس عبرتى براى قسمت دیگر باشد. «الم یأتکم..»
2- قسمت هایى از تاریخ بشر مجهول و ناشناخته است. «لایعلمهم الااللَّه»
3- همه انبیا معجزه داشته اند. «جائتهم رسلهم بالبینات»
4- کفّار تنها مخالف شخص انبیا نبودند، بلکه با مکتب آنان مخالف بودند. «کفرنا بما اُرسلتم به»
5- شک کفار در حقانیت دین، ناشى از مقام تحقیق نیست، بلکه منشا آن بدبینى و لجبازى است. «شک... مریب»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَ قَالَ مُوسَى إِن تَکْفُرُواْ أَنتُمْ وَمَن فِى الْأَرْضِ جَمِیعاً فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِىٌّ حَمِیدٌ
أَلَمْ یَأْتِکُمْ نَبَؤُاْ الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَ الَّذِینَ مِن بَعْدِهِمْ لَا یَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَتِ فَرَدُّواْ أَیْدِیَهُمْ فِى أَفْوَ هِهِمْ وَقَالُواْ إِنَّا کَفَرْنَا بِمَآ أُرْسِلْتُم بِهِ وَإِنَّا لَفِى شَکٍّ مِّمَّا تَدْعُونَنَآ إِلَیْهِ مُرِیبٍ
ترجمه
و موسى (به بنى اسرائیل) گفت: اگر شما و ساکنان زمین همگى کفر ورزید (به خداوند زیانى نمى رسد) چرا که خداوند (ذاتاً) بىن یاز و شایسته ستایش است.(نه آنکه از طریق ایمان و شکر شما بخواهد براى خود بىن یازى و ستایش کسب کند.)
آیا خبر کسانى که قبل از شما بودند، (مثل خبر غرق شدن) قوم نوح و (طوفان قوم) عاد و (صاعقه قوم) ثمود و کسانى که بعد از آنها بودند، به شما نرسیده است؟ همان ها که جز خداوند از (آمار و تعداد تلفات) آنها آگاه نیست، پیامبرانشان همراه با معجزات به سراغشان آمدند، ولى آنها دست های شان را در دهانشان مى گذاشتند (یعنى ساکت شوید و ما را موعظه نکنید) و مى گفتند: ما به آنچه شما به آن فرستاده شده اید، کفر مى ورزیم و ما از آنچه شما ما را به آن دعوت مى کنید، در شکّ و تردید هستیم.
در آیه 8 پیام هایی وجود دارد:
1- در شیوه دعوت و تبلیغ، نباید کار به خواهش از مردم برسد. «ان تکفروا... فان اللَّه الغنى»
2- ایمان و کفر، یا شکر و کفرانِ ما در ذات او اثرى ندارد. «لغنّى حمید»
گر جمله کائنات کافر گردند بر دامن کبریائیش ننشیند گرد
3- با ایمان و عمل خود، بر خداوند هیچ منّتى نگذاریم که او نیازى به اعمال ما ندارد. «لغنّى حمید»
در آیه 9:
یکى از مصادیق تذکر و توجّه به «ایّام اللَّه» است که در آیه پنجم این سوره مطرح شد. «و ذکرهم بایام اللَّه»
به گفته شیخ طوسى در تفسیر تبیان، شک با ریب فرق دارد. شک، تردید طبیعى است ولى ریب، شکى است که با سوء ظنّ و تهمت همراه باشد.
شکى که زمینه تحقیق و قبول حقیقت شود، شکّ سازنده و مفید است، ولى شکّى که در برابر بیّنات و معجزات مطرح است، همان لجاجت و شکّ مخرّب و باز دارنده انسان از پذیرش حقّ است. «لفى شکّ ... الیه مُریب»
جمله «فردّوا ایدیهم فى افواههم» را مى توان به چند صورت معنا کرد:
الف: مخالفان با گذاشتن دست بر دهان حق‌گویان، صداى آنان را در گلو خفه مى کردند. ب: معجزات و دلایل انبیا به قدرى محکم بود که گویا دست مردم را گرفته بر دهان شان گذاشتند، کنایه از اینکه زبان مردم در برابر حق، بسته شد و حرفى براى گفتن نداشتند. ج: مخالفان انبیا از شدت خشم، انگشتان خود را گاز مى گرفتند.
د: مخالفان انبیا، در حضور پیامبر دستان خود را بر دهانشان قرار مى دادند. کنایه از اینکه ساکت شوند و موعظه اى نکنند.
پیام ها
1- از سوى خداوند سنت ها و قوانین ثابتى بر تاریخ و جامعه حاکم است، که آشنایى با قسمتى از تاریخ مى تواند درس عبرتى براى قسمت دیگر باشد. «الم یأتکم..»
2- قسمت هایى از تاریخ بشر مجهول و ناشناخته است. «لایعلمهم الااللَّه»
3- همه انبیا معجزه داشته اند. «جائتهم رسلهم بالبینات»
4- کفّار تنها مخالف شخص انبیا نبودند، بلکه با مکتب آنان مخالف بودند. «کفرنا بما اُرسلتم به»
5- شک کفار در حقانیت دین، ناشى از مقام تحقیق نیست، بلکه منشا آن بدبینى و لجبازى است. «شک... مریب»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است