display result search
- 3185
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 110 سوره یوسف
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره یوسف- آیه 110
حَتَّى إِذَا اسْتَیْئَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُواْ جَآءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّىَ مَن نَّشَآءُ وَلَا یُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمینَ
ترجمه
(دعوت پیامبران و مخالفت دشمنان همچنان ادامه داشت) تا هنگامى که پیامبران (از هدایت مردم) به آستانه نومیدى رسیدند و کفار گمان کردند که (وعده عذاب) به دروغ به آنان داده شده است. آنگاه یارى ما به آنان رسید، پس کسانى را که مىخ واستیم نجات یافتند و(لى) عذاب ما از گروه مجرمان باز گردانده نمى شود.
در طول تاریخ، پیامبران در دعوت خود مستمر و مصرّ بودند، تا آنکه از هدایت مردم مأیوس مى شدند، چنانکه مخالفانِ لجوج نیز دست از مقاومت برنمى داشتند. نمونه هایى از آن را در قرآن مى خوانیم:
الف: نمونه یأس انبیا:
بعد از آنکه نوح سالیان متمادى مردم را دعوت کرد، جز گروه اندکى کسى ایمان نیاورد، خداوند به او فرمود: «لن یؤمن من قومک الاّ من قد آمن» جز کسانى که ایمان آورده اند، کس دیگرى از قوم تو ایمان نخواهد آورد. نوح در نفرین خود که نشان از یأس او نیز دارد، مى گوید: «و لایلدوا الاّ فاجراً کفّاراً» یعنى از اینان جز کافر فاجر نیز متولد نخواهد شد.
در داستان زندگى و دعوت هود، صالح، شعیب، موسى، و عیسى (ع) نیز این یأس از ایمان آوردن کفار به چشم مى خورد.
ب: نمونه سوءظن مردم به انبیا:
کفّار تهدید انبیا را توخالى و دروغ مى پنداشتند. در سوره هود آیه 27 مى خوانیم «بل نظنّکم کاذبین» گمان مى کنیم شما دروغگویید. یا اینکه فرعون به موسى (ع) گفت: «انّى لاظنّک یا موسى مسحوراً» به راستى که گمان مىکنم که تو افسون زده اى.
ج: نمونه نصرت خداوند:
قرآن نصرت الهى را حقّى مى داند که خداوند بر خود لازم کرده است «و کان حقّاً علینا نصر المؤمنین» یعنى یارى مؤمنان بر ما لازم است. یا در جاى دیگر مى فرماید: «نجّینا هوداً و الّذین آمنوا معه» ما هود و مؤمنان را نجات دادیم.
امّا درباره قهر خداوند که از مجرمان برنمى گردد، در سوره رعد آیه 11 مى فرماید: «اذا اراد اللَّه بقوم سوءً فلامردّ له» هرگاه خداوند بر قومى قهر بگیرد، برگشت ندارد.
پیام ها
1- قساوت و لجاجت در انسان، تا آنجا اوج مى گیرد که انبیاى بردبار را نیز مأیوس مى کند. «اذا اسْتیئَس الرسل»
2- خوش بینى و حسننیّت و حوصله اندازه دارد. «حتّى»
3- نیروى خود را صرف زمینه هاى غیرقابل نفوذ نکنید. باید از برخى مردم صرف نظر کرد. «استیئس الرُّسل»
4- مهلت دادن به مجرمان و تاخیر عذاب آنان، از سنت هاى الهى است. «حتّى اذا استیئس» یعنى به قدرى ما به مجرمان مهلت دادیم که انبیا مأیوس شدند.
5 - تاخیر عذاب الهى سبب جرأت و تکذیب مجرمین مى گردد. «حتّى اذا... وظنّوا انّهم قد کذبوا»
6- ناامیدى انبیا از هدایت مردم، شرط نزول قهر خداست. «اذا استیئس... لایرد بأسنا...»
7- امدادهاى الهى نسبت به پیامبران هم زمان خاصى دارد. «اذا استیئس... جاءهم»
8 - قهر الهى شامل انبیا و مومنان واقعى نمى شود. «فنُجّى»
9- هم قهر و عذاب و هم لطف و امداد به دست خداست. «نصرنا ... بأسنا»
10- سرنوشت قهر یا نجات انسان به دست خود اوست. «من نشاء، مجرمین»
11- اراده و خواست خدا قانونمند است. «من نشاء ولایردّ بأسنا عن القوم المجرمین»
12- راه خدا بن بست ندارد. «اذا استیئس الرسل...جاءهم نصرنا» (هر کجا مردم کار را به بنبست کشاندند قدرت خدا جلوه مى کند.)
13- هیچ قدرتى مانع قهر خدا نمى شود. «لایردّ بأسنا»
14- سنت خداوند در حمایت انبیا و هلاکت مجرمان است. «جاءهم نصرنا ، لایُرّد بأسنا»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
حَتَّى إِذَا اسْتَیْئَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُواْ جَآءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّىَ مَن نَّشَآءُ وَلَا یُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمینَ
ترجمه
(دعوت پیامبران و مخالفت دشمنان همچنان ادامه داشت) تا هنگامى که پیامبران (از هدایت مردم) به آستانه نومیدى رسیدند و کفار گمان کردند که (وعده عذاب) به دروغ به آنان داده شده است. آنگاه یارى ما به آنان رسید، پس کسانى را که مىخ واستیم نجات یافتند و(لى) عذاب ما از گروه مجرمان باز گردانده نمى شود.
در طول تاریخ، پیامبران در دعوت خود مستمر و مصرّ بودند، تا آنکه از هدایت مردم مأیوس مى شدند، چنانکه مخالفانِ لجوج نیز دست از مقاومت برنمى داشتند. نمونه هایى از آن را در قرآن مى خوانیم:
الف: نمونه یأس انبیا:
بعد از آنکه نوح سالیان متمادى مردم را دعوت کرد، جز گروه اندکى کسى ایمان نیاورد، خداوند به او فرمود: «لن یؤمن من قومک الاّ من قد آمن» جز کسانى که ایمان آورده اند، کس دیگرى از قوم تو ایمان نخواهد آورد. نوح در نفرین خود که نشان از یأس او نیز دارد، مى گوید: «و لایلدوا الاّ فاجراً کفّاراً» یعنى از اینان جز کافر فاجر نیز متولد نخواهد شد.
در داستان زندگى و دعوت هود، صالح، شعیب، موسى، و عیسى (ع) نیز این یأس از ایمان آوردن کفار به چشم مى خورد.
ب: نمونه سوءظن مردم به انبیا:
کفّار تهدید انبیا را توخالى و دروغ مى پنداشتند. در سوره هود آیه 27 مى خوانیم «بل نظنّکم کاذبین» گمان مى کنیم شما دروغگویید. یا اینکه فرعون به موسى (ع) گفت: «انّى لاظنّک یا موسى مسحوراً» به راستى که گمان مىکنم که تو افسون زده اى.
ج: نمونه نصرت خداوند:
قرآن نصرت الهى را حقّى مى داند که خداوند بر خود لازم کرده است «و کان حقّاً علینا نصر المؤمنین» یعنى یارى مؤمنان بر ما لازم است. یا در جاى دیگر مى فرماید: «نجّینا هوداً و الّذین آمنوا معه» ما هود و مؤمنان را نجات دادیم.
امّا درباره قهر خداوند که از مجرمان برنمى گردد، در سوره رعد آیه 11 مى فرماید: «اذا اراد اللَّه بقوم سوءً فلامردّ له» هرگاه خداوند بر قومى قهر بگیرد، برگشت ندارد.
پیام ها
1- قساوت و لجاجت در انسان، تا آنجا اوج مى گیرد که انبیاى بردبار را نیز مأیوس مى کند. «اذا اسْتیئَس الرسل»
2- خوش بینى و حسننیّت و حوصله اندازه دارد. «حتّى»
3- نیروى خود را صرف زمینه هاى غیرقابل نفوذ نکنید. باید از برخى مردم صرف نظر کرد. «استیئس الرُّسل»
4- مهلت دادن به مجرمان و تاخیر عذاب آنان، از سنت هاى الهى است. «حتّى اذا استیئس» یعنى به قدرى ما به مجرمان مهلت دادیم که انبیا مأیوس شدند.
5 - تاخیر عذاب الهى سبب جرأت و تکذیب مجرمین مى گردد. «حتّى اذا... وظنّوا انّهم قد کذبوا»
6- ناامیدى انبیا از هدایت مردم، شرط نزول قهر خداست. «اذا استیئس... لایرد بأسنا...»
7- امدادهاى الهى نسبت به پیامبران هم زمان خاصى دارد. «اذا استیئس... جاءهم»
8 - قهر الهى شامل انبیا و مومنان واقعى نمى شود. «فنُجّى»
9- هم قهر و عذاب و هم لطف و امداد به دست خداست. «نصرنا ... بأسنا»
10- سرنوشت قهر یا نجات انسان به دست خود اوست. «من نشاء، مجرمین»
11- اراده و خواست خدا قانونمند است. «من نشاء ولایردّ بأسنا عن القوم المجرمین»
12- راه خدا بن بست ندارد. «اذا استیئس الرسل...جاءهم نصرنا» (هر کجا مردم کار را به بنبست کشاندند قدرت خدا جلوه مى کند.)
13- هیچ قدرتى مانع قهر خدا نمى شود. «لایردّ بأسنا»
14- سنت خداوند در حمایت انبیا و هلاکت مجرمان است. «جاءهم نصرنا ، لایُرّد بأسنا»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است