display result search
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره هود - آیه 34
وَلَا یَنْفَعُکُمْ نُصْحِى إِنْ أَرَدتُّ أَنْ أَنْصَحَ لَکُمْ إِن کَانَ اللَّهُ یُرِیدُ أَن یُغْوِیَکُمْ هُوَ رَبُّکُمْ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ
ترجمه
و اگر خداوند بخواهد شما را (به خاطر عدم لیاقت) گمراه سازد، (دیگر) نصیحت من به حال شما سودى نخواهد داشت، هر چند بخواهم براى شما خیرخواهى کنم. او پروردگار شماست و (شما) بسوى او بازخواهید گشت.
کلمه «نُصح» به کار یا کلامى گفته مى شود که به قصد اصلاح و از روى اخلاص باشد و کلمه «غَىّ» به جهلى گفته مى شود که ناشى از اعتقاد فاسد باشد. فرق میان «اضلال» و «اغواء»، آن است که ضالّ هدف را مى داند، ولى راه را گم کرده، امّا در اغواء، مقصد و هدف، هر دو را گم کرده است.
نسبت اضلال و اغواء به خداوند، از باب کیفر لجاجت و فساد اخلاق گمراهان است، نه آنکه خداوند از ابتدا و بدون مقدّمه کسى را گمراه کند. «و ما یضلّ به الاّ الفاسقین»
پیام ها
انبیا دلسوز مردمند. «نصحى»
اراده خداوند، غالب بر تمام اراده هاست. «و لاینفعکم نصحى ... ان کان اللّه یرید ان یغویکم» (حتّى تأثیر سوز و سخن و نصیحت پیامبر، به خواست اوست)
هدایت یا گمراهى مردم، از مدار اراده الهى خارج نیست. «یرید ان یغویکم»
اغواى گمراهان پس از لجاجت و درخواست عذاب، «فأتنا بما تعدنا» پرتوى از ربوبیّت الهى است. «ان یغویکم هو ربّکم»
نپذیرفتن نصایح انبیا، قهر الهى است. «لاینفعکم نصحى... الیه ترجعون»
بر فرض در دنیا مجازات نشویم، سر و کار ما در قیامت با خداوند است. «هو ربّکم و الیه ترجعون»
بازگشت به سوى خداوند اجبارى است. «الیه تُرجعون» نه «تَرجعون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَلَا یَنْفَعُکُمْ نُصْحِى إِنْ أَرَدتُّ أَنْ أَنْصَحَ لَکُمْ إِن کَانَ اللَّهُ یُرِیدُ أَن یُغْوِیَکُمْ هُوَ رَبُّکُمْ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ
ترجمه
و اگر خداوند بخواهد شما را (به خاطر عدم لیاقت) گمراه سازد، (دیگر) نصیحت من به حال شما سودى نخواهد داشت، هر چند بخواهم براى شما خیرخواهى کنم. او پروردگار شماست و (شما) بسوى او بازخواهید گشت.
کلمه «نُصح» به کار یا کلامى گفته مى شود که به قصد اصلاح و از روى اخلاص باشد و کلمه «غَىّ» به جهلى گفته مى شود که ناشى از اعتقاد فاسد باشد. فرق میان «اضلال» و «اغواء»، آن است که ضالّ هدف را مى داند، ولى راه را گم کرده، امّا در اغواء، مقصد و هدف، هر دو را گم کرده است.
نسبت اضلال و اغواء به خداوند، از باب کیفر لجاجت و فساد اخلاق گمراهان است، نه آنکه خداوند از ابتدا و بدون مقدّمه کسى را گمراه کند. «و ما یضلّ به الاّ الفاسقین»
پیام ها
انبیا دلسوز مردمند. «نصحى»
اراده خداوند، غالب بر تمام اراده هاست. «و لاینفعکم نصحى ... ان کان اللّه یرید ان یغویکم» (حتّى تأثیر سوز و سخن و نصیحت پیامبر، به خواست اوست)
هدایت یا گمراهى مردم، از مدار اراده الهى خارج نیست. «یرید ان یغویکم»
اغواى گمراهان پس از لجاجت و درخواست عذاب، «فأتنا بما تعدنا» پرتوى از ربوبیّت الهى است. «ان یغویکم هو ربّکم»
نپذیرفتن نصایح انبیا، قهر الهى است. «لاینفعکم نصحى... الیه ترجعون»
بر فرض در دنیا مجازات نشویم، سر و کار ما در قیامت با خداوند است. «هو ربّکم و الیه ترجعون»
بازگشت به سوى خداوند اجبارى است. «الیه تُرجعون» نه «تَرجعون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است