display result search
- 47
- 1000
- 1000
- 1000
شرح روان زندگانی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، 5
سخنرانی حجت الاسلام محمدرضا رنجبر با موضوع «شرح روان زندگانی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله»، جلسه پنجم: استعداد رشد و کمال، سال 1404
اگر این ماهی‌ها سال‌های سال در یک بلور باشند امکان ندارد قد بکشند و رشد چندانی داشته باشند. اما همین ماهی‌ها وقتی که در دل دریا باشند به قدر استعدادی که دارند رشد می‌کنند و قد می‌کشند. نظامی هم می‌گفت "نهنگان به که در دریا ستیزد کذاب خرد ماهی خرد خیزد". می‌گفت نهنگ اگر بخواهد نهنگ بشود. یک قامت و هیبتی پیدا کند، فقط در دل دریا امکان پذیر است. یعنی آب‌های وسیع و پردامن. وگرنه اگر شرایطش محدود باشد درست مثل ماهی که در یک آبگاه محدودی باشد خرد و کوچک می‌ماند. حالا قصه آدمی هم یک چنین قصه‌ای است. یعنی در شرایط محدود رشد چندان و چشمگیری نخواهد داشت. بر همین اساس عرب بخصوص در منطقه حجاز و مکه یک رسمی داشت و ان هم این بود که وقتی نوزادی به دنیا می‌آمد ان نوزاد را به زنان شیرده صحرانشین می‌سپردند. یک زنانی بودند که در صحرا و بادیه زندگی می‌کردند و از طریق شیردهی به اطفال امرار معاش داشتند. این‌ها دسته دسته وارد شهر مثلاً مکه می شدند. اشراف ثروتمندان نوزادهای خودشان را به این‌ها می‌سپردند برای یک سال، دو سال کمتر بیشتر که ان‌ها را با خودشان به صحرا ببرند و به ان‌ها شیر بدهند. معتقد بودند که بچه‌ها وقتی که در صحرا رشد و نمو داشته باشند اولاً از هوش بسیار سرشاری برخوردار میشوند. دوم هم اینکه استخون‌بندی ان‌ها خوبتر و محکم‌تر شکل می‌گیرد.
اگر این ماهی‌ها سال‌های سال در یک بلور باشند امکان ندارد قد بکشند و رشد چندانی داشته باشند. اما همین ماهی‌ها وقتی که در دل دریا باشند به قدر استعدادی که دارند رشد می‌کنند و قد می‌کشند. نظامی هم می‌گفت "نهنگان به که در دریا ستیزد کذاب خرد ماهی خرد خیزد". می‌گفت نهنگ اگر بخواهد نهنگ بشود. یک قامت و هیبتی پیدا کند، فقط در دل دریا امکان پذیر است. یعنی آب‌های وسیع و پردامن. وگرنه اگر شرایطش محدود باشد درست مثل ماهی که در یک آبگاه محدودی باشد خرد و کوچک می‌ماند. حالا قصه آدمی هم یک چنین قصه‌ای است. یعنی در شرایط محدود رشد چندان و چشمگیری نخواهد داشت. بر همین اساس عرب بخصوص در منطقه حجاز و مکه یک رسمی داشت و ان هم این بود که وقتی نوزادی به دنیا می‌آمد ان نوزاد را به زنان شیرده صحرانشین می‌سپردند. یک زنانی بودند که در صحرا و بادیه زندگی می‌کردند و از طریق شیردهی به اطفال امرار معاش داشتند. این‌ها دسته دسته وارد شهر مثلاً مکه می شدند. اشراف ثروتمندان نوزادهای خودشان را به این‌ها می‌سپردند برای یک سال، دو سال کمتر بیشتر که ان‌ها را با خودشان به صحرا ببرند و به ان‌ها شیر بدهند. معتقد بودند که بچه‌ها وقتی که در صحرا رشد و نمو داشته باشند اولاً از هوش بسیار سرشاری برخوردار میشوند. دوم هم اینکه استخون‌بندی ان‌ها خوبتر و محکم‌تر شکل می‌گیرد.
تاکنون نظری ثبت نشده است