display result search
- 315
- 1000
- 1000
- 1000
امام«ره» مصداق عینی مؤمن به وعده‌های الهی
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «امام«ره» مصداق عینی مؤمن به وعده‌های الهی»، سال 1394
در این چند دقیقه‌ای که مزاحمتان هستم می‌خواهم راجع به یکی از ویژگی‌هایی که مقام معظم رهبری از مؤلفه‌های شخصیت امام رضوان الله علیه بیان فرموده اند در حد فهم و بضاعت خودم توضیحاتی عرض کنم.
ایشان فرمودند یکی از ویژگی‌های شخصیت حضرت امام رضوان‌‌الله‌‌علیه این بود که به وعده‌های خدا باور داشت و به دیگران اعتمادی نداشت. این یک عبارت ساده‌ای است و هرکسی می‌تواند کم‌یابیش ادعا کند که من هم همین‌گونه هستم؛ وعده‌هایی که خدا داده البته راست است، عالم قیامتی هست، بهشتی هست، دوزخی هست، هرکس کار خوب کرد بهشت می‌رود، هرکس کار بد کرد جهنم می‌رود؛ همه ما هم این را باور داریم، اعتمادی هم به مردم نداریم، خب می‌بینیم دنیا چقدر بی‌وفاست و به هیچ‌کس نمی‌شود اعتماد کرد، ما هم همین‌گونه هستیم، امام هم همین‌گونه بود؛ اما حقیقت این است که این جمله، گفتنش آسان است اما عمل کردن به آن و به فرمایش خود امام‌رضوان‌‌الله‌‌علیه، وارد کردنش در قلب یک مقدار مشکل است.
اینکه انسان به وعده‌های خدا ایمان داشته باشد، به غیر خدا اعتمادی نداشته باشد و به شخص و به چیز دیگری وابسته نباشد، یکی از مقامات اولیاء خداست که پس از سال‌ها سیر و سلوک و ریاضت‌های شرعی به آن نائل می‌شوند. انسان این‌ها را ابتدا خیلی ساده تصور می‌کند و همین‌طور می‌گوید باور دارم ولی موقع عمل که می‌رسد به‌کلی فراموش می‌کند.
یک مثل ساده‌ای عرض کنم که همه ما بدانیم که فرق این گفتن‌ها تا پایبند بودنِ در مقام عمل چقدر است؛ همه ما قبول داریم که خدا همیشه حاضر و ناظر است، کارهای ما را می‌بیند و می‌داند، اما در مقام عمل گاهی امثال بنده آن اندازه‌ای که برای یک بچه حساب باز می‌کنیم برای خدا حساب باز نمی‌کنیم! می‌گوییم خدا حاضر و ناظر است ولی یک کارهایی می‌کنیم که در حضور یک بچه خجالت می‌کشیم اما در حضور خدا خجالت نمی‌کشیم، بسیار هم با جدیت دنبال می‌کنیم! اگر واقعاً این فرمایش امام را باورمان بود که عالَم محضر خداست یعنی خدا همه جا حضور دارد، گناهی در عالم تحقق پیدا نمی‌کرد. آدم در حضور یک بچه کار زشت انجام نمی‌دهد، حتی خجالت می‌کشد لخت شود، حالا این گناه هم نیست اما آدم خجالت می‌کشد جلوی یک بچه لخت شود ولی در حضور خدا گناهان عظیم مرتکب می‌شوند و هیچ خجالت هم نمی‌کشند! این مثال بیان‌گر این حقیقت است که گاه انسان یک چیزی را می‌گوید منتها در مقام عمل به آن پایبند نیست.
در این چند دقیقه‌ای که مزاحمتان هستم می‌خواهم راجع به یکی از ویژگی‌هایی که مقام معظم رهبری از مؤلفه‌های شخصیت امام رضوان الله علیه بیان فرموده اند در حد فهم و بضاعت خودم توضیحاتی عرض کنم.
ایشان فرمودند یکی از ویژگی‌های شخصیت حضرت امام رضوان‌‌الله‌‌علیه این بود که به وعده‌های خدا باور داشت و به دیگران اعتمادی نداشت. این یک عبارت ساده‌ای است و هرکسی می‌تواند کم‌یابیش ادعا کند که من هم همین‌گونه هستم؛ وعده‌هایی که خدا داده البته راست است، عالم قیامتی هست، بهشتی هست، دوزخی هست، هرکس کار خوب کرد بهشت می‌رود، هرکس کار بد کرد جهنم می‌رود؛ همه ما هم این را باور داریم، اعتمادی هم به مردم نداریم، خب می‌بینیم دنیا چقدر بی‌وفاست و به هیچ‌کس نمی‌شود اعتماد کرد، ما هم همین‌گونه هستیم، امام هم همین‌گونه بود؛ اما حقیقت این است که این جمله، گفتنش آسان است اما عمل کردن به آن و به فرمایش خود امام‌رضوان‌‌الله‌‌علیه، وارد کردنش در قلب یک مقدار مشکل است.
اینکه انسان به وعده‌های خدا ایمان داشته باشد، به غیر خدا اعتمادی نداشته باشد و به شخص و به چیز دیگری وابسته نباشد، یکی از مقامات اولیاء خداست که پس از سال‌ها سیر و سلوک و ریاضت‌های شرعی به آن نائل می‌شوند. انسان این‌ها را ابتدا خیلی ساده تصور می‌کند و همین‌طور می‌گوید باور دارم ولی موقع عمل که می‌رسد به‌کلی فراموش می‌کند.
یک مثل ساده‌ای عرض کنم که همه ما بدانیم که فرق این گفتن‌ها تا پایبند بودنِ در مقام عمل چقدر است؛ همه ما قبول داریم که خدا همیشه حاضر و ناظر است، کارهای ما را می‌بیند و می‌داند، اما در مقام عمل گاهی امثال بنده آن اندازه‌ای که برای یک بچه حساب باز می‌کنیم برای خدا حساب باز نمی‌کنیم! می‌گوییم خدا حاضر و ناظر است ولی یک کارهایی می‌کنیم که در حضور یک بچه خجالت می‌کشیم اما در حضور خدا خجالت نمی‌کشیم، بسیار هم با جدیت دنبال می‌کنیم! اگر واقعاً این فرمایش امام را باورمان بود که عالَم محضر خداست یعنی خدا همه جا حضور دارد، گناهی در عالم تحقق پیدا نمی‌کرد. آدم در حضور یک بچه کار زشت انجام نمی‌دهد، حتی خجالت می‌کشد لخت شود، حالا این گناه هم نیست اما آدم خجالت می‌کشد جلوی یک بچه لخت شود ولی در حضور خدا گناهان عظیم مرتکب می‌شوند و هیچ خجالت هم نمی‌کشند! این مثال بیان‌گر این حقیقت است که گاه انسان یک چیزی را می‌گوید منتها در مقام عمل به آن پایبند نیست.
تاکنون نظری ثبت نشده است