display result search
- 517
- 1000
- 1000
- 1000
جریان بلای اولیای خدا
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «جریان بلای اولیای خدا»، سال 1392
یکی از بهترین مرکب هایی که خدای متعال برای سیر معنوی و سلوک ما در وادی معرفت و محبت الهی قرار داده ابتلائاتی است که خداوند برای مومنین و دوستان خود رقم زده است. البته این ابتلائات مقاماتی دارد و از ساده ترین مسئله ای که برای مومن پیش می آید شروع می شود، که می تواند عامل طهارت و توجه او به خدای متعال و رجوع او از این دنیا به سوی خداوند شود؛ ولو توجه هم نداشته باشد که در بطن او چه می گذرد. در برخی از روایات آمده که اگر خدای متعال فردی را به مصیبت جوان مبتلا کرد، حتی اگر صبر هم نکند خدا او را پاک می کند. فرمود: «کسی که یک شب تا صبح بیمار است، خداوند به اندازه ای گناه از او پاک می کند که اگر همان یک شب تا صبح را عبادت می کرد، به آن مقدار طهارت نفس دست پیدا نمی کرد»
البته اولیای خدا متفاوت هستند. بلای آنها از سر بصیرت و آگاهی بوده و جزء صابرین و راضین به بلای خدای متعال هستند. مهمترین مرکب سلوک، بلا است که خواصی هم دارد. بلا مانند ریاضت نیست که عجب بیاورد مثلا معمولاً خواندن چهل سال نماز شب باعث خودبینی می شود. افراد کمی هستند که چهل سال نماز شب خوانده باشند و خاشع باشند که البته این توفیق را خدای متعال به آنها داده است. واقعا اگرخدا توفیق ندهد نماز صبح هم قضا می شود. وقتی که فرد به بلایی گرفتارشد، طلبکار خدا نمی شود و نمی گوید که این طهارت نفس به خاطر کارهای خودم نصیب من شده است و حالت انکسار در درونش به وجود می آید.
بلا برای اولیای خدا علاوه بر رشد و تقرب آنها باعث باز شدن در برای دیگران هم می شود. مانند داستان ابراهیم خلیل، حضرت ابراهیم در مقابل نمرود مقاومت کرد و بت ها را شکست، و مقابل یک فرهنگ عظیم ایستاد «إِنَّ إِبْراهیمَ کانَ أُمَّةً قانِتا» او به تنهایی یک امت بود؛ واقعا ایستادن در مقابل فرهنگ بت پرستی و حمله به آل حشوم و بتهای آنها را شکستن، کارآسانی نیست. ما مقابل منکری که مردم خوششان میاید نمی توانیم حرف بزنیم و روحیه خودمان را می بازیم و احساس حقارت می کنیم. حالا یک پیامبری درمقابل آن فرهنگ ایستاده و او را درآتش انداختند اما او ایستادگی کرده تا جایی که که خداوند آتش را برای ایشان گلستان کرد. با بلایی که آن حضرت تحمل کرد، باب خیر و درهای توحید به روی امت باز شد. اگر قوم نمرود می خواستند به تنهایی بر فتنه های نمرود پیروز شوند و بفهمند که بتکده ای که برپا شده شیطنت است، کار دشواری بود؛ ولی وقتی خدا گره را باز می کند، کار آسان می شود، بندگی آسان می شود و راه رفتن بازمیشود. بنابراین بلای اولیای الهی این گونه است. خیلی اوقات باید یک گرفتاری بزرگ برای مومنین پیش بیاید تا راه آنها باز شود و کفاره گناهشان باشد. در حدیثی به نقل از موسی ابن جعفر(س) در کافی شریف آمده است که: «مخیر کرد خدای متعال من را بین دو چیز: من گرفتار شوم یا شیعیانم، حضرت فرمود: من بلا را تحمل کردم تا مشکلات از آنها برداشته شد بلا و مشکلات برداشته شد ولی با تحمل من».
یکی از بهترین مرکب هایی که خدای متعال برای سیر معنوی و سلوک ما در وادی معرفت و محبت الهی قرار داده ابتلائاتی است که خداوند برای مومنین و دوستان خود رقم زده است. البته این ابتلائات مقاماتی دارد و از ساده ترین مسئله ای که برای مومن پیش می آید شروع می شود، که می تواند عامل طهارت و توجه او به خدای متعال و رجوع او از این دنیا به سوی خداوند شود؛ ولو توجه هم نداشته باشد که در بطن او چه می گذرد. در برخی از روایات آمده که اگر خدای متعال فردی را به مصیبت جوان مبتلا کرد، حتی اگر صبر هم نکند خدا او را پاک می کند. فرمود: «کسی که یک شب تا صبح بیمار است، خداوند به اندازه ای گناه از او پاک می کند که اگر همان یک شب تا صبح را عبادت می کرد، به آن مقدار طهارت نفس دست پیدا نمی کرد»
البته اولیای خدا متفاوت هستند. بلای آنها از سر بصیرت و آگاهی بوده و جزء صابرین و راضین به بلای خدای متعال هستند. مهمترین مرکب سلوک، بلا است که خواصی هم دارد. بلا مانند ریاضت نیست که عجب بیاورد مثلا معمولاً خواندن چهل سال نماز شب باعث خودبینی می شود. افراد کمی هستند که چهل سال نماز شب خوانده باشند و خاشع باشند که البته این توفیق را خدای متعال به آنها داده است. واقعا اگرخدا توفیق ندهد نماز صبح هم قضا می شود. وقتی که فرد به بلایی گرفتارشد، طلبکار خدا نمی شود و نمی گوید که این طهارت نفس به خاطر کارهای خودم نصیب من شده است و حالت انکسار در درونش به وجود می آید.
بلا برای اولیای خدا علاوه بر رشد و تقرب آنها باعث باز شدن در برای دیگران هم می شود. مانند داستان ابراهیم خلیل، حضرت ابراهیم در مقابل نمرود مقاومت کرد و بت ها را شکست، و مقابل یک فرهنگ عظیم ایستاد «إِنَّ إِبْراهیمَ کانَ أُمَّةً قانِتا» او به تنهایی یک امت بود؛ واقعا ایستادن در مقابل فرهنگ بت پرستی و حمله به آل حشوم و بتهای آنها را شکستن، کارآسانی نیست. ما مقابل منکری که مردم خوششان میاید نمی توانیم حرف بزنیم و روحیه خودمان را می بازیم و احساس حقارت می کنیم. حالا یک پیامبری درمقابل آن فرهنگ ایستاده و او را درآتش انداختند اما او ایستادگی کرده تا جایی که که خداوند آتش را برای ایشان گلستان کرد. با بلایی که آن حضرت تحمل کرد، باب خیر و درهای توحید به روی امت باز شد. اگر قوم نمرود می خواستند به تنهایی بر فتنه های نمرود پیروز شوند و بفهمند که بتکده ای که برپا شده شیطنت است، کار دشواری بود؛ ولی وقتی خدا گره را باز می کند، کار آسان می شود، بندگی آسان می شود و راه رفتن بازمیشود. بنابراین بلای اولیای الهی این گونه است. خیلی اوقات باید یک گرفتاری بزرگ برای مومنین پیش بیاید تا راه آنها باز شود و کفاره گناهشان باشد. در حدیثی به نقل از موسی ابن جعفر(س) در کافی شریف آمده است که: «مخیر کرد خدای متعال من را بین دو چیز: من گرفتار شوم یا شیعیانم، حضرت فرمود: من بلا را تحمل کردم تا مشکلات از آنها برداشته شد بلا و مشکلات برداشته شد ولی با تحمل من».
تاکنون نظری ثبت نشده است