سخنرانی از حجت الاسلام دکترناصر رفیعی با موضوع «اولیاء خدا آرزوی شهادت داشتند»، سال 1400
اولیاء الهی تأسف میخوردند که چرا شهادتشان دیر شده و دیگران به شهادت رسیدند و آنها هنوز شهید نشده اند؛ امیرالمؤمنین(ع) در خطبه 156 نهج البلاغه آیه 23 سوره احزاب را می خواندند و اشک می ریختند که چرا به شهادت نمیرسند.
پیامبر(ص) فرمودند قسم به کسی که جانم در دست او است وقتی شهدا وارد صحرای محشر میشوند انبیاء به احترام آنها قیام میکنند و در روایت است که اولین قطره خون شهید که به زمین ریخته میشود 7 جایزه به او میدهند که اولینش بهشت است.
برای شهدا نباید غصه بخوریم. شهید نه تنها چیزی را از دست نداده بلکه رشد کرده و به مقامی رسیده است که خریدارش خداوند است بنابراین با این امتیازاتی که شهدا به دست میآورند جای غصه خوردن نیست اگرچه که جای غبطه خوردن وجود دارد و باید به این مقام و عظمت آنها غبطه خورد.
«وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَیْمَانِکُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَیْنَ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
و زنهار نام خدا را هدف سوگندهای خود مکنید تا (با این سوگندهای راست و دروغ) از حقوقی که مردم را بر شماست برائت جوئید و خود را نیکوکار و پرهیزکار قلمداد کنید و مصلح میان مردم جلوه دهید؛ و خدا (راست و دروغ و نیک و بد را) شنوا و داناست.»
این آیه در مذمت قسم خوردن است و می فرماید برای ترک کار خیر نباید قسم خورد و این قسم ها نافذ نیست که انسان قسم بخورد دیگر صله رحم انجام ندهد یا انجام کار خیر را ترک کند.
اصل قسم خوردن خوب نیست و امیرالمؤمنین (ع) نه برای حرف راست و نه برای دروغ قسم نمیخوردند. روزی فردی علیه امام مجتبی علیه السلام ادعا کرد که شما به من 500 درهم بدهکار هستید؛ امام فرمودند من به تو بدهکاری ندارم، ولی برخی از منافقان همراه آن فرد بودند و شهادت دادند که امام به او بدهکار هستند؛ دو طرف نزد شریح قاضی رفتند و شریح به امام گفت شما اگر یک قسم بخورید که بدهکار نیستید من به نفع شما حکم میدهم ولی امام فرمودند من برای مال دنیا قسم نمی خورم و آن 500 درهم را به آن فرد دادند اگرچه که آن فرد مرد و نتوانست از آن پول بخورد.
امام سجاد علیه السلام همسری اختیار کردند که ناباب از کار درآمد و ناصبی بود؛ بعد که امام فهمیدند او را طلاق دادند و مهریه اش را هم به او دادند؛ آن زن بعد از طلاق از امام شکایت کرد که مهریه من را نداده اند، امام به قاضی فرمودند من مهریه اش را داده ام و او دروغ می گوید، ولی قاضی گفت شما باید قسم بخورید که مهریه را داده اید؛ امام فرمودند من برای مال دنیا قسم نمیخورم و یک بار دیگر مهریه او را پرداخت کردند.
بعضی افراد تکیه کلامشان قسم است و قصدی دردل ندارند. خداوند در این آیه میفرماید این جور قسمها اثری ندارد و ما آن چیزی را مؤاخذه می کنیم که در قلوب افراد است.
اولیاء الهی تأسف میخوردند که چرا شهادتشان دیر شده و دیگران به شهادت رسیدند و آنها هنوز شهید نشده اند؛ امیرالمؤمنین(ع) در خطبه 156 نهج البلاغه آیه 23 سوره احزاب را می خواندند و اشک می ریختند که چرا به شهادت نمیرسند.
پیامبر(ص) فرمودند قسم به کسی که جانم در دست او است وقتی شهدا وارد صحرای محشر میشوند انبیاء به احترام آنها قیام میکنند و در روایت است که اولین قطره خون شهید که به زمین ریخته میشود 7 جایزه به او میدهند که اولینش بهشت است.
برای شهدا نباید غصه بخوریم. شهید نه تنها چیزی را از دست نداده بلکه رشد کرده و به مقامی رسیده است که خریدارش خداوند است بنابراین با این امتیازاتی که شهدا به دست میآورند جای غصه خوردن نیست اگرچه که جای غبطه خوردن وجود دارد و باید به این مقام و عظمت آنها غبطه خورد.
«وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَیْمَانِکُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَیْنَ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
و زنهار نام خدا را هدف سوگندهای خود مکنید تا (با این سوگندهای راست و دروغ) از حقوقی که مردم را بر شماست برائت جوئید و خود را نیکوکار و پرهیزکار قلمداد کنید و مصلح میان مردم جلوه دهید؛ و خدا (راست و دروغ و نیک و بد را) شنوا و داناست.»
این آیه در مذمت قسم خوردن است و می فرماید برای ترک کار خیر نباید قسم خورد و این قسم ها نافذ نیست که انسان قسم بخورد دیگر صله رحم انجام ندهد یا انجام کار خیر را ترک کند.
اصل قسم خوردن خوب نیست و امیرالمؤمنین (ع) نه برای حرف راست و نه برای دروغ قسم نمیخوردند. روزی فردی علیه امام مجتبی علیه السلام ادعا کرد که شما به من 500 درهم بدهکار هستید؛ امام فرمودند من به تو بدهکاری ندارم، ولی برخی از منافقان همراه آن فرد بودند و شهادت دادند که امام به او بدهکار هستند؛ دو طرف نزد شریح قاضی رفتند و شریح به امام گفت شما اگر یک قسم بخورید که بدهکار نیستید من به نفع شما حکم میدهم ولی امام فرمودند من برای مال دنیا قسم نمی خورم و آن 500 درهم را به آن فرد دادند اگرچه که آن فرد مرد و نتوانست از آن پول بخورد.
امام سجاد علیه السلام همسری اختیار کردند که ناباب از کار درآمد و ناصبی بود؛ بعد که امام فهمیدند او را طلاق دادند و مهریه اش را هم به او دادند؛ آن زن بعد از طلاق از امام شکایت کرد که مهریه من را نداده اند، امام به قاضی فرمودند من مهریه اش را داده ام و او دروغ می گوید، ولی قاضی گفت شما باید قسم بخورید که مهریه را داده اید؛ امام فرمودند من برای مال دنیا قسم نمیخورم و یک بار دیگر مهریه او را پرداخت کردند.
بعضی افراد تکیه کلامشان قسم است و قصدی دردل ندارند. خداوند در این آیه میفرماید این جور قسمها اثری ندارد و ما آن چیزی را مؤاخذه می کنیم که در قلوب افراد است.
تاکنون نظری ثبت نشده است