display result search
- 1066
- 1000
- 1000
- 1000
مقام معیت زینب کبری (س) با سیدالشهدا (ع)
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "مقام معیت زینب کبری (س) با سیدالشهدا (ع)"، سال 1398
«اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ»(توبه/119) این آیه در سوره مبارکه توبه بعد از داستان جنگ تبوک آمده است. «لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِیِّ وَ الْمُهَاجِرِینَ وَ الْأَنْصَارِ»(توبه/117) خدای متعال در جنگ تبوک به وجود مقدس نبی اکرم و مهاجرینی که با حضرت از مکه به مدینه هجرت کرده بودند و انصاری که در مدینه حضرت را یاری کرده بودند رجوع و توبه کرد. چون هر خیری که به ما می رسد در اثر توبه الهی و توجه الهی به ماست. اگر ما از آفات و گناهان دور می شویم اگر به خیرات می رسیم همه نتیجه توبه و رجوع خدا به ما است. خدای متعال توبه کرد و به پیامبرش عنایت و لطف و توجه کرد و به تبع او به مهاجرین و انصاری که در ساعت های سختی از پیامبر گرامی اسلام تبعیت کردند و جدا نشدند و دنباله روی کردند. گرچه شیطان آنها را مورد وسوسه قرار داد و نزدیک بود به خاطر سختی راه قلبشان منحرف بشود ولی خدای متعال آنها را حفظ کرد. یک دسته از این مهاجرین و انصار به خاطر سختی راه نزدیک بود قلبشان منحرف بشود و از پیامبر جدا بشوند.
جنگ تبوک از سخت ترین جنگها بود؛ زیرا در فاصله بسیار دوری از مدینه اتفاق می افتاد، امکانات هم بسیار کم بود، به طوری که در بعضی نقلها هست که در یک روز گاهی سه نفر غذایشان یک دانه خرما بود این خرما را می مکید و به دیگری می داد، بیش از این امکانات نداشتند. خدای متعال می فرماید در این جنگ سخت آنهایی که تبعیت از حضرت کردند و نگذاشتند شیطان آنها را جدا بکند خدای متعال به آنها لطف و عنایت کرد. توبه الهی، توجه خدا به پیامبرش است اما چون اینها هم تبعیت کردند، مورد توجه قرار گرفتند. «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّه» ای مومنان تقوای الهی داشته باشید. یک دستور خیلی مهم می خواهد بدهد این تأکید روی آن دستور است «اتَّقُوا اللَّه» بعد می فرماید: «کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ» با پیامبر خدا راه بروید با امیرالمومنین با اهل بیت راه بروید و از آنها جدا نشوید. آنها شما را در هر سختی که بردند، شما حرکت کنید و عذر نیاورید. در آیه بعد هم بلافاصله می فرماید: «مَا کَانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّه»(توبه/120) اهل مدینه و آن اعرابی که اطراف مدینه هستند حق ندارند از پیامبر گرامی تخلف کنند و او وارد میدان جنگی بشود و وارد عرصه اقدام بزرگ اجتماعی بشود ولی اینها حرکت نکنند «وَ لَا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ» حق ندارند توجه به خودشان کنند، رغبت به خودشان پیدا کنند و این رغبت موجب بشود رویشان را از پیامبر برگردانند و توجهشان به پیامبر کم بشود. بعد می فرماید: اگر شما مواظبت کردید و تخلف نکردید، اگر توجه به خودتان موجب نشد که از پیامبر جدا بشوید. با پیامبر خدا راه می روید ممکن است شما را در دل سختی ها ببرد ولی بدانید اگر گرسنگی بکشید و دچار مخمصه ای شوید، مخمصه یعنی گرسنگی، گرسنگی ای که موجب می شود انسان تکیده و لاغر بشود و اگر سختی ای از دشمن به شما برسد به مالتان لطمه ای بخورد یا به جسمتان لطمه ای بخورد و مجروح شوید، تمام اینها برایتان عمل صالح نوشته می شود، ولی اگر از پیامبر جدا شدید، نمازتان هم دیگر عمل صالح نیست.
وجود مقدس نبی اکرم سال ششم هجرت یک خوابی دیدند، رویای پیامبر هم وحی است و صد درصد صادق است و خطا در آن راه ندارد. خواب دیدند که با مسلمان ها به حالت احرام وارد مکه شدند، اعمال و مناسکشان را انجام دادند، بعد هم قربانی کردند و حلق کردند و سرها را تراشیدند از احرام بیرون آمدند. بعد از این که این رویای صادقه را دیدند مسلمان ها را تجهیز کردند فرمودند راه بیافتید می خواهیم برویم برای اعمال عمره به سمت مکه. بعد به مسلمان های اعرابی دور مدینه هم خبر دادند که شما هم با ما بیایید. سلاح جنگی هم برندارید قصد جنگ نداریم. می خواهیم برویم برای عبادت، فقط با خودشان یک سلاح ساده که مسافرین آن موقع برمیداشتند برای خطرهایی که در راه بوده، برداشتند بعد هم شتر و قربانی برداشتند که بروند قربانی کنند خود حضرت در روایت دارد پنجاه شتر برای قربانی کردن برداشتند. وقتی به سمت مکه آمدند دشمنان از راه های مختلف می آمدند اما حضرت مسلمانان را از بیراهه تا نزدیکی مکه برد، در نزدیکی مکه قریش متوجه شدند و عده ای را فرستادند، وقتی محضر حضرت آمدند، حضرت فرمودند ما قصد جنگ نداریم بلکه ما آمده ایم تا اعمال عبادی مان را انجام بدهیم و برگردیم. اما قریش اجازه ندادند و گفتند این ممکن نیست زیرا اگر شما اینگونه وارد بشوید قدرت ما تضعیف می شود و موقعیت ما از دست می رود و اجازه ندادند. سال بعد سال هفتم مسلمان ها آمدند اعمال عمره شان را انجام دادند سال هشتم هم قریش عهدشان را نقض کردند حضرت با ده هزار لشکر آمدند بدون درگیری وارد مکه شدند مکه فتح شد و یک فتح بسیار عظیم که دیگر بعد از آن کل جزیره العرب به تدریج در اختیار حضرت قرار گرفت. پس وجود مقدس نبی اکرم راه افتادند و عده ای را با خودشان بردند آنهایی که ایمان داشتند آمدند. تا پای خونشان هم با حضرت بیعت کردند بعد هم که حضرت صلح کردند با تمام وجود قبول کردند هیچ اعتراضی هم نکردند. وجود مقدس نبی اکرم اینطوری است این پیامبر می خواهد ما را ببرد برساند اگر با او همراه شدیم، ما را می برد و به مقام رضوان می رساند.
همراهی با رسول خدا و ائمه علیهم السلام تنها راه است نه این که هم می شود با حضرت رفت و هم می شود یک راه دیگری را برویم، اینطوری نیست. اگر کسی بگوید راه ها فراوان اند و هرکسی یک راهی به سوی خدا دارد این حرف قابل دفاع نیست و این بیان ائمه نیست این حرف من درآوردی است. تنها راه نجات همراهی با معصوم است ما باید با معصوم راه برویم. البته همراه با معصوم شدن هم درجات دارد هر کسی در یک درجه ای از ایمان راه می رود هر چه جلوتر برویم امتحان ما سخت تر می شود. شیعیان کامل مثل انبیاء که از شیعیان بودند با ائمه راه می رفتند یک ترک اولا اگر می کردند در راه دچار سختی می شدند. هرچه انسان در همراهی با نبی اکرم و اهل بیت درجه اش بالاتر رفت تکلیفش هم سخت تر می شود ولی ثمراتش هم بیشتر می شود. آنجا به آدم اجازه نمی دهند یک ترک اولی هم بکند.
سیدالشهداء پا به یک میدانی گذاشتند که تمام خیر در این میدانی که حضرت قدم گذاشتند است. هرکسی از حضرت جامانده از خیر جا مانده، حضرت هم منتظر نمی مانند با خدا قراری دارند قرارشان هم روز عاشوراست. هرکس آمد می رسد هر کس نیامد متخلف می شود و جا می ماند. حضرت وقتی که از مکه می خواهند بیرون بیایند به سمت کوفه، یک خطبه ای دارند خیلی عجیب است ذیل آن خطبه حضرت یک جمله ای دارند فرمودند: «هرکس حاضر است به لقاء خدا برسد به شرط این که حاضر باشد در راه لقاء خدا جانش را بدهد از همه چیزش بگذرد با ما بیاید.» حضرت فرمود: هر کسی آماده است به لقاء الله برسد به شرط این که حاضر باشد خون خودش را در این راه بدهد با ما کوچ کند. اگر راحل شدیم؛ راحل غیر از مسافر است، مسافر وطنش پشت سرش است می رود که برگردد دلش پشت سرش است. مسافرت می رود ولی می خواهد برگردد. کوچ نشین وطن ندارد وطنش پیش رویش است. اگر ما راحل الی الله شدیم کوچ کردیم همه تعلقات مان را گذاشتیم رو به خدا می خواهیم حرکت کنیم باید با امام حرکت کنیم. اگر خودمان را به امام رساندیم امام علیه السلام ما را به خدا می رساند. آنهایی که با امام حسین علیه السلام حرکت کردند حضرت تک تک آنها را رساند. مراقبه شان کرد، یکی یکی نگاهبانی کرد که شیطان به آنها نزدیک نشود حتی در لحظات سخت در روز عاشورا وقتی کار خیلی سخت شد، امتحان سنگین شد حضرت بالای سر یکی یکیشان می آیند مراقبه می کنند شیطان را دور می کنند پروازشان می دهند. اگر کسی با امام حرکت کرد و همراه امام شد اینطوری است. همراهی با امام به ظاهر کار سختی است باید مثل سعید بن عبدالله بشوی، مقابل حضرت بایستی سیزده چوبه تیر را به خودت بخری تا حضرت نمازشان را تمام کنند. باید بدنامی را بخری، جانت را هم بدهی. ولی اگر کنار امام ایستادی تمام فیض را می بری.
وجود مقدس زینب کبری (س) آن کسی است که در این بلای عظیم که بلایی از این بزرگتر در عالم نداشتیم به حسب روایات یکی از ارکان است؛ کنار سیدالشهداء آمده تا آخرین لحظه هم ایستاده، در تمام صحنه ها کنار حضرت بوده لحظه ای هم تردید نکرده هیچ چیز نتوانست جدایش بکند وقتی حضرت می خواستند بیایند بعضی می گفتند یابن رسول الله نروید می روید با خودتان اهل بیت نبرید. زینب کبری فرمود: چه می گویید؟ می خواهید من را از سیدالشهداء جدا کنید، ما مسیرمان جدا شدنی نیست. هیچ چیزی آنها را جدا نکرد تا وسط بلا آمدند تا آخر هم ایستادند بار اسارتش هم کشیدند و ذره ای نسبت به سیدالشهداء نه کوتاهی کردند نه تردید کردند نه شک کردند؛ اهل یقین و تصدیق و همراهی بودند این آن مقام فوق العاده است.
وجود مقدس زینب کبری (س) از آن شخصیت های استثنایی و بی نظیری است که در این امتحان سخت حضرت او را کنار خودشان آوردند؛ در سخت ترین صحنه ها فرستادنشان و او سربلند بیرون آمده. هیچ کجا کمترین ضعفی، کمترین فطوری، کمترین تردیدی و سستی ای در انجام وظیفه نسبت به سیدالشهداء در وجود مقدس زینب کبری (س) نمی بینید. این زینب کبری است که این کاروان اسرا را برده و برگردانده ولی حتی نگذاشته یک ترک اولا از این کاروان سر بزند. این جور مراقب بوده، این جور حمایت کرده و کنار سیدالشهداء بوده است.
«اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ»(توبه/119) این آیه در سوره مبارکه توبه بعد از داستان جنگ تبوک آمده است. «لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِیِّ وَ الْمُهَاجِرِینَ وَ الْأَنْصَارِ»(توبه/117) خدای متعال در جنگ تبوک به وجود مقدس نبی اکرم و مهاجرینی که با حضرت از مکه به مدینه هجرت کرده بودند و انصاری که در مدینه حضرت را یاری کرده بودند رجوع و توبه کرد. چون هر خیری که به ما می رسد در اثر توبه الهی و توجه الهی به ماست. اگر ما از آفات و گناهان دور می شویم اگر به خیرات می رسیم همه نتیجه توبه و رجوع خدا به ما است. خدای متعال توبه کرد و به پیامبرش عنایت و لطف و توجه کرد و به تبع او به مهاجرین و انصاری که در ساعت های سختی از پیامبر گرامی اسلام تبعیت کردند و جدا نشدند و دنباله روی کردند. گرچه شیطان آنها را مورد وسوسه قرار داد و نزدیک بود به خاطر سختی راه قلبشان منحرف بشود ولی خدای متعال آنها را حفظ کرد. یک دسته از این مهاجرین و انصار به خاطر سختی راه نزدیک بود قلبشان منحرف بشود و از پیامبر جدا بشوند.
جنگ تبوک از سخت ترین جنگها بود؛ زیرا در فاصله بسیار دوری از مدینه اتفاق می افتاد، امکانات هم بسیار کم بود، به طوری که در بعضی نقلها هست که در یک روز گاهی سه نفر غذایشان یک دانه خرما بود این خرما را می مکید و به دیگری می داد، بیش از این امکانات نداشتند. خدای متعال می فرماید در این جنگ سخت آنهایی که تبعیت از حضرت کردند و نگذاشتند شیطان آنها را جدا بکند خدای متعال به آنها لطف و عنایت کرد. توبه الهی، توجه خدا به پیامبرش است اما چون اینها هم تبعیت کردند، مورد توجه قرار گرفتند. «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّه» ای مومنان تقوای الهی داشته باشید. یک دستور خیلی مهم می خواهد بدهد این تأکید روی آن دستور است «اتَّقُوا اللَّه» بعد می فرماید: «کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ» با پیامبر خدا راه بروید با امیرالمومنین با اهل بیت راه بروید و از آنها جدا نشوید. آنها شما را در هر سختی که بردند، شما حرکت کنید و عذر نیاورید. در آیه بعد هم بلافاصله می فرماید: «مَا کَانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّه»(توبه/120) اهل مدینه و آن اعرابی که اطراف مدینه هستند حق ندارند از پیامبر گرامی تخلف کنند و او وارد میدان جنگی بشود و وارد عرصه اقدام بزرگ اجتماعی بشود ولی اینها حرکت نکنند «وَ لَا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ» حق ندارند توجه به خودشان کنند، رغبت به خودشان پیدا کنند و این رغبت موجب بشود رویشان را از پیامبر برگردانند و توجهشان به پیامبر کم بشود. بعد می فرماید: اگر شما مواظبت کردید و تخلف نکردید، اگر توجه به خودتان موجب نشد که از پیامبر جدا بشوید. با پیامبر خدا راه می روید ممکن است شما را در دل سختی ها ببرد ولی بدانید اگر گرسنگی بکشید و دچار مخمصه ای شوید، مخمصه یعنی گرسنگی، گرسنگی ای که موجب می شود انسان تکیده و لاغر بشود و اگر سختی ای از دشمن به شما برسد به مالتان لطمه ای بخورد یا به جسمتان لطمه ای بخورد و مجروح شوید، تمام اینها برایتان عمل صالح نوشته می شود، ولی اگر از پیامبر جدا شدید، نمازتان هم دیگر عمل صالح نیست.
وجود مقدس نبی اکرم سال ششم هجرت یک خوابی دیدند، رویای پیامبر هم وحی است و صد درصد صادق است و خطا در آن راه ندارد. خواب دیدند که با مسلمان ها به حالت احرام وارد مکه شدند، اعمال و مناسکشان را انجام دادند، بعد هم قربانی کردند و حلق کردند و سرها را تراشیدند از احرام بیرون آمدند. بعد از این که این رویای صادقه را دیدند مسلمان ها را تجهیز کردند فرمودند راه بیافتید می خواهیم برویم برای اعمال عمره به سمت مکه. بعد به مسلمان های اعرابی دور مدینه هم خبر دادند که شما هم با ما بیایید. سلاح جنگی هم برندارید قصد جنگ نداریم. می خواهیم برویم برای عبادت، فقط با خودشان یک سلاح ساده که مسافرین آن موقع برمیداشتند برای خطرهایی که در راه بوده، برداشتند بعد هم شتر و قربانی برداشتند که بروند قربانی کنند خود حضرت در روایت دارد پنجاه شتر برای قربانی کردن برداشتند. وقتی به سمت مکه آمدند دشمنان از راه های مختلف می آمدند اما حضرت مسلمانان را از بیراهه تا نزدیکی مکه برد، در نزدیکی مکه قریش متوجه شدند و عده ای را فرستادند، وقتی محضر حضرت آمدند، حضرت فرمودند ما قصد جنگ نداریم بلکه ما آمده ایم تا اعمال عبادی مان را انجام بدهیم و برگردیم. اما قریش اجازه ندادند و گفتند این ممکن نیست زیرا اگر شما اینگونه وارد بشوید قدرت ما تضعیف می شود و موقعیت ما از دست می رود و اجازه ندادند. سال بعد سال هفتم مسلمان ها آمدند اعمال عمره شان را انجام دادند سال هشتم هم قریش عهدشان را نقض کردند حضرت با ده هزار لشکر آمدند بدون درگیری وارد مکه شدند مکه فتح شد و یک فتح بسیار عظیم که دیگر بعد از آن کل جزیره العرب به تدریج در اختیار حضرت قرار گرفت. پس وجود مقدس نبی اکرم راه افتادند و عده ای را با خودشان بردند آنهایی که ایمان داشتند آمدند. تا پای خونشان هم با حضرت بیعت کردند بعد هم که حضرت صلح کردند با تمام وجود قبول کردند هیچ اعتراضی هم نکردند. وجود مقدس نبی اکرم اینطوری است این پیامبر می خواهد ما را ببرد برساند اگر با او همراه شدیم، ما را می برد و به مقام رضوان می رساند.
همراهی با رسول خدا و ائمه علیهم السلام تنها راه است نه این که هم می شود با حضرت رفت و هم می شود یک راه دیگری را برویم، اینطوری نیست. اگر کسی بگوید راه ها فراوان اند و هرکسی یک راهی به سوی خدا دارد این حرف قابل دفاع نیست و این بیان ائمه نیست این حرف من درآوردی است. تنها راه نجات همراهی با معصوم است ما باید با معصوم راه برویم. البته همراه با معصوم شدن هم درجات دارد هر کسی در یک درجه ای از ایمان راه می رود هر چه جلوتر برویم امتحان ما سخت تر می شود. شیعیان کامل مثل انبیاء که از شیعیان بودند با ائمه راه می رفتند یک ترک اولا اگر می کردند در راه دچار سختی می شدند. هرچه انسان در همراهی با نبی اکرم و اهل بیت درجه اش بالاتر رفت تکلیفش هم سخت تر می شود ولی ثمراتش هم بیشتر می شود. آنجا به آدم اجازه نمی دهند یک ترک اولی هم بکند.
سیدالشهداء پا به یک میدانی گذاشتند که تمام خیر در این میدانی که حضرت قدم گذاشتند است. هرکسی از حضرت جامانده از خیر جا مانده، حضرت هم منتظر نمی مانند با خدا قراری دارند قرارشان هم روز عاشوراست. هرکس آمد می رسد هر کس نیامد متخلف می شود و جا می ماند. حضرت وقتی که از مکه می خواهند بیرون بیایند به سمت کوفه، یک خطبه ای دارند خیلی عجیب است ذیل آن خطبه حضرت یک جمله ای دارند فرمودند: «هرکس حاضر است به لقاء خدا برسد به شرط این که حاضر باشد در راه لقاء خدا جانش را بدهد از همه چیزش بگذرد با ما بیاید.» حضرت فرمود: هر کسی آماده است به لقاء الله برسد به شرط این که حاضر باشد خون خودش را در این راه بدهد با ما کوچ کند. اگر راحل شدیم؛ راحل غیر از مسافر است، مسافر وطنش پشت سرش است می رود که برگردد دلش پشت سرش است. مسافرت می رود ولی می خواهد برگردد. کوچ نشین وطن ندارد وطنش پیش رویش است. اگر ما راحل الی الله شدیم کوچ کردیم همه تعلقات مان را گذاشتیم رو به خدا می خواهیم حرکت کنیم باید با امام حرکت کنیم. اگر خودمان را به امام رساندیم امام علیه السلام ما را به خدا می رساند. آنهایی که با امام حسین علیه السلام حرکت کردند حضرت تک تک آنها را رساند. مراقبه شان کرد، یکی یکی نگاهبانی کرد که شیطان به آنها نزدیک نشود حتی در لحظات سخت در روز عاشورا وقتی کار خیلی سخت شد، امتحان سنگین شد حضرت بالای سر یکی یکیشان می آیند مراقبه می کنند شیطان را دور می کنند پروازشان می دهند. اگر کسی با امام حرکت کرد و همراه امام شد اینطوری است. همراهی با امام به ظاهر کار سختی است باید مثل سعید بن عبدالله بشوی، مقابل حضرت بایستی سیزده چوبه تیر را به خودت بخری تا حضرت نمازشان را تمام کنند. باید بدنامی را بخری، جانت را هم بدهی. ولی اگر کنار امام ایستادی تمام فیض را می بری.
وجود مقدس زینب کبری (س) آن کسی است که در این بلای عظیم که بلایی از این بزرگتر در عالم نداشتیم به حسب روایات یکی از ارکان است؛ کنار سیدالشهداء آمده تا آخرین لحظه هم ایستاده، در تمام صحنه ها کنار حضرت بوده لحظه ای هم تردید نکرده هیچ چیز نتوانست جدایش بکند وقتی حضرت می خواستند بیایند بعضی می گفتند یابن رسول الله نروید می روید با خودتان اهل بیت نبرید. زینب کبری فرمود: چه می گویید؟ می خواهید من را از سیدالشهداء جدا کنید، ما مسیرمان جدا شدنی نیست. هیچ چیزی آنها را جدا نکرد تا وسط بلا آمدند تا آخر هم ایستادند بار اسارتش هم کشیدند و ذره ای نسبت به سیدالشهداء نه کوتاهی کردند نه تردید کردند نه شک کردند؛ اهل یقین و تصدیق و همراهی بودند این آن مقام فوق العاده است.
وجود مقدس زینب کبری (س) از آن شخصیت های استثنایی و بی نظیری است که در این امتحان سخت حضرت او را کنار خودشان آوردند؛ در سخت ترین صحنه ها فرستادنشان و او سربلند بیرون آمده. هیچ کجا کمترین ضعفی، کمترین فطوری، کمترین تردیدی و سستی ای در انجام وظیفه نسبت به سیدالشهداء در وجود مقدس زینب کبری (س) نمی بینید. این زینب کبری است که این کاروان اسرا را برده و برگردانده ولی حتی نگذاشته یک ترک اولا از این کاروان سر بزند. این جور مراقب بوده، این جور حمایت کرده و کنار سیدالشهداء بوده است.
تاکنون نظری ثبت نشده است