display result search
- 811
- 1000
- 1000
- 1000
معرفت امام لازمه همراهی با نبی مکرم اسلام و شفاعت
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "معرفت امام لازمه همراهی با نبی مکرم اسلام و شفاعت"، سال 1394
حدیث نورانی «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَهً جَاهِلِیَّهً» را فریقین از نبی اکرم (ص) نقل کرده اند و شاید در حد تواتر هم باشد. این حدیث مضمون بسیار کوتاهی دارد ولی معارف بلندی در آن هست. معنای حدیث این است که هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به موت جاهلیت مرده است. چند نکته را ذیل این حدیث ذکر می کنیم.
دینی که وجود مقدس نبی اکرم برای ما آوردند و به شفاعت حضرت در اختیار ما قرار گرفته است جامع ادیان الهی می باشد. یعنی آنچه که همه صد و بیست و چهار هزار پیغمبر الهی داشتند این وجود مقدس یک جا دارد. چون خدای متعال اسرار و حقایق را به بندگانش می دهد و در اختیار همه نیست. انبیاء الهی در طول تاریخ عبادت و بندگی کردند و حقایق در اختیارشان قرار گرفت و واسطه بین خدا و بندگان شدند. آن چه که خدا به حضرت داده است جامع همه آن چیزی است که به صد و بیست و چهار هزار پیغمبر داده است. این، حداقل حرفی است که می توان زد. بالاتر از این سخن، باید گفت که آن چه خدای متعال به همه انبیاء داده است مرتبه نازله آن چیزی است که به حضرت عطا شده است و در حقیقت نبی اکرم واسطه بین انبیاء و خدای متعال هستند. ایشان است که مبعوث به انبیاء بودند و در عالم ارواح، معلم آنان تلقی می شدند.
کتابی که حضرت آوردند بر همه کتب انبیاء مهیمن است. علمی که دارند همین طور است. در کافی از امام صادق (ع) نقل شده است: «مردم آب های برکه ها را با اشتها می نوشند اما نهر عظیم را رها کردند.» به حضرت عرض کردند نهر عظیم چیست؟ فرمودند: «وجود مقدس رسول الله (ص)». هر چه خدای متعال به همه انبیاء داده بود یک جا به حضرت اعطا کرده است. بعد هم فرمودند: «وجود مقدس نبی اکرم هر چه دراختیارشان بود به امیرالمؤمنین عطا کردند.» کسی در آن مجلس سؤال کرد یابن رسوال الله، یعنی امیرالمؤمنین از انبیای أولوالعزم هم برترند؟ حضرت فرمودند: « خدای متعال آن کسانی را که بخواهد هدایت کند گوش دل شان را باز می کند تا حدیث را بفهمند.» از این حدیث استفاده می شود که آن چه نزد همه انبیاء است نزد نبی مکرم است.
بر اساس روایات مقام رفیع همه انبیاء همان مقام تشیع است که روایاتش مفصل نقل شده است بدین مضمون که وقتی انوار اهل بیت را به حضرت ابراهیم خلیل ارایه کردند ایشان دیدند که در گرد این انوار، ستاره های درخشانی طواف می کنند، سؤال کردند که این ستاره ها چه کسانی هستند؟ جواب آمد که این ها شیعیان این ائمه هستند. صفتشان چیست؟ پنج خصوصیت ذکر شده است که یکی 51 رکعت نماز است که مکرر ذکر شده است، حضرت ابراهیم از خدا خواست که او را از شیعیان امیرالمؤمنین قرار بدهند و خدا هم دعای او را اجابت کرد.
کسی که با پیامبر گرامی اسلام گره می خورد، در این دنیا از شفاعت حضرت برخوردار است و محتاج شفاعت حضرت است و بدون آن هدایت نمی شود. در برزخ و قیامت هم همین طور است؛ یعنی همه مراتب حقایقی که در اختیار نبی اکرم است در این دنیا قابل استقصا نیست، بلکه باید بقیه سیرت را با حضرت در آن دنیا و در عالم برزخ ادامه دهی. إلی الأبد انسان نسبت به امیرالمؤمنین مأموم است و او امام است، الی الابد مأموم مورد شفاعت است و او شفیع است. جریان شفاعت و تعلیم جریانی نیست که در دنیا به اتمام برسد کما این که تمام مراتب توحید در دنیا به دست آوردنی نیست، و الا اگر می شد همه معرفه الله را در دنیا به دست آورد ورود به عوالم بعدی وجهی نداشت.
شفاعت حضرت به دنیا ختم نمی شود بلکه در قیامت هم هست. مقام محمود حضرت که همان مقام شفاعت کلی است در دنیا به آخر نمی رسد بلکه در عوالم بعدی هم استمرار دارد. بنابراین دستگیری حضرت دستگیری ای است که در همه عوالم وجود دارد و در هر درجه ای از ایمان باشید این دستگیری هست. لذا یکی از رزق های مهم متقین و شیعیان در بهشت همین استفاده از معارف و علوم اهل بیت است که در قرآن از آن تعبیر به «نهر خمر» شده است. که در بهشت متقین «أَنْهارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّهٍ لِلشَّارِبین»(محمد/15) و این انهار خمر، علم امام است که شیعیان از این علوم استفاده می کنند. وقتی از این نهر می نوشند به لذت معرفت الله می رسند. بنابراین ما در هر مقامی از مقامات ایمان که باشیم مسیر ما با وجود مقدس نبی اکرم در دنیا به آخر نمی رسد. نه این وادی انتها دارد و نه نبوت نبی اکرم به انتها می رسد. در عوالم بالاتر هم ایشان پیامبر هستند و همه معارف آن معالم را به ما می رسانند.
بنابراین اگر بخواهیم به شفاعت نبی اکرم برسیم و از شهادت نبی اکرم، که همه به آن احتیاج دارند، برای خودمان استفاده کنیم نیاز به واسطه گری ائمه داریم. در روز قیامت همه محتاج به شهادت حضرت رسول هستند. اگر ما بخواهیم به امام برسیم سیر ما با امام از عوالم قبل شروع می شود، اما آخرش دنیاست. اگر کسی در دنیا نتوانست به امام برسد در آخرت هم نمی تواند برسد. در بحار، ذیل آیه «صراط مستقیم» حضرت فرمودند صراط مستقیم، طریق معرفت خداست. کسی که پا در صراط مستقیم گذاشت هر قدمی که برمی دارد بر معرفتش افزوده می شود، حجابی از او کنار می رود و محبت و خشوعش نسبت به خدای متعال افزوده می شود.
اگر ما بخواهیم به نبی اکرم راه پیدا کنیم باید امام واسطه گردد، و اگر به حضرت راه پیدا کردیم منحصر به دنیا و برزخ و قیامت نیستیم، بلکه در همه عوالم حضرت شفیع هستند و ما استفاده می کنیم. همراهی ما با حضرت و به واسطه امام تمام شدنی نیست. اگر کسی در دنیا به امام نرسید در آخرت محروم است. اگر وقتی که از دنیا می رود به امام زمان خودش راه پیدا نکرد دیگر کارش تمام است و موتش موت جاهلیت است.
لذا فرصت طلایی دنیا که باید مغتنم شمرده شود فرصت رسیدن به امام است. خدای متعال ما و امام را به دنیا آورده است در حالی که مقصدمان یکی نیست، امام آمده است تا شفاعت کند و ما آمدیم تا شیعه شویم. اغتنام این فرصت این است که انسان خودش را به امام برساند. اگر رساند دیگر با امامش است. اگر نرساند دیگر فرصت تمام شده است. بعد از فرصت دنیا، دست و پا زدن فایده ای ندارد. البته دست و پازدن در آن دنیا هم صرفاً حرف آن هاست. این سیر از دنیا شروع می شود و به اندازه ای که انسان به امام می رسد در همان درجه با امام سیر می کند. درجه ایمان، درجه و معرفت امام است. کنه و کلمه ایمان، امیرالمؤمنین است و ما به اندازه محبت و معرفت مان مؤمن می شویم. انسان به اندازه ای که به امام می رسد به هدایت نبی اکرم در دین و شفاعت نبی اکرم در دنیا و آخرت می رسد. لذا درجه ایمان و استفاده ما تابع درجه معرفت آن هاست. بنابراین نکته مهم دیگر این است که درجه معرفت ما، درجه برخورداری مان از حضرت را نشان می دهد. این که می گویند باید امام رضا را «عارفاً بحقه» زیارت کرد حداقلش این است که باید امام را مفترض الطاعه بداند. از این پایین تر، عارفاً بحقه نیست. این، معرفت بزرگی است. مفترض الطاعه بیشتر از یکی نیست، آن هم خدای متعال است. چون خالق و حاکم است.
حدیث نورانی «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَهً جَاهِلِیَّهً» را فریقین از نبی اکرم (ص) نقل کرده اند و شاید در حد تواتر هم باشد. این حدیث مضمون بسیار کوتاهی دارد ولی معارف بلندی در آن هست. معنای حدیث این است که هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به موت جاهلیت مرده است. چند نکته را ذیل این حدیث ذکر می کنیم.
دینی که وجود مقدس نبی اکرم برای ما آوردند و به شفاعت حضرت در اختیار ما قرار گرفته است جامع ادیان الهی می باشد. یعنی آنچه که همه صد و بیست و چهار هزار پیغمبر الهی داشتند این وجود مقدس یک جا دارد. چون خدای متعال اسرار و حقایق را به بندگانش می دهد و در اختیار همه نیست. انبیاء الهی در طول تاریخ عبادت و بندگی کردند و حقایق در اختیارشان قرار گرفت و واسطه بین خدا و بندگان شدند. آن چه که خدا به حضرت داده است جامع همه آن چیزی است که به صد و بیست و چهار هزار پیغمبر داده است. این، حداقل حرفی است که می توان زد. بالاتر از این سخن، باید گفت که آن چه خدای متعال به همه انبیاء داده است مرتبه نازله آن چیزی است که به حضرت عطا شده است و در حقیقت نبی اکرم واسطه بین انبیاء و خدای متعال هستند. ایشان است که مبعوث به انبیاء بودند و در عالم ارواح، معلم آنان تلقی می شدند.
کتابی که حضرت آوردند بر همه کتب انبیاء مهیمن است. علمی که دارند همین طور است. در کافی از امام صادق (ع) نقل شده است: «مردم آب های برکه ها را با اشتها می نوشند اما نهر عظیم را رها کردند.» به حضرت عرض کردند نهر عظیم چیست؟ فرمودند: «وجود مقدس رسول الله (ص)». هر چه خدای متعال به همه انبیاء داده بود یک جا به حضرت اعطا کرده است. بعد هم فرمودند: «وجود مقدس نبی اکرم هر چه دراختیارشان بود به امیرالمؤمنین عطا کردند.» کسی در آن مجلس سؤال کرد یابن رسوال الله، یعنی امیرالمؤمنین از انبیای أولوالعزم هم برترند؟ حضرت فرمودند: « خدای متعال آن کسانی را که بخواهد هدایت کند گوش دل شان را باز می کند تا حدیث را بفهمند.» از این حدیث استفاده می شود که آن چه نزد همه انبیاء است نزد نبی مکرم است.
بر اساس روایات مقام رفیع همه انبیاء همان مقام تشیع است که روایاتش مفصل نقل شده است بدین مضمون که وقتی انوار اهل بیت را به حضرت ابراهیم خلیل ارایه کردند ایشان دیدند که در گرد این انوار، ستاره های درخشانی طواف می کنند، سؤال کردند که این ستاره ها چه کسانی هستند؟ جواب آمد که این ها شیعیان این ائمه هستند. صفتشان چیست؟ پنج خصوصیت ذکر شده است که یکی 51 رکعت نماز است که مکرر ذکر شده است، حضرت ابراهیم از خدا خواست که او را از شیعیان امیرالمؤمنین قرار بدهند و خدا هم دعای او را اجابت کرد.
کسی که با پیامبر گرامی اسلام گره می خورد، در این دنیا از شفاعت حضرت برخوردار است و محتاج شفاعت حضرت است و بدون آن هدایت نمی شود. در برزخ و قیامت هم همین طور است؛ یعنی همه مراتب حقایقی که در اختیار نبی اکرم است در این دنیا قابل استقصا نیست، بلکه باید بقیه سیرت را با حضرت در آن دنیا و در عالم برزخ ادامه دهی. إلی الأبد انسان نسبت به امیرالمؤمنین مأموم است و او امام است، الی الابد مأموم مورد شفاعت است و او شفیع است. جریان شفاعت و تعلیم جریانی نیست که در دنیا به اتمام برسد کما این که تمام مراتب توحید در دنیا به دست آوردنی نیست، و الا اگر می شد همه معرفه الله را در دنیا به دست آورد ورود به عوالم بعدی وجهی نداشت.
شفاعت حضرت به دنیا ختم نمی شود بلکه در قیامت هم هست. مقام محمود حضرت که همان مقام شفاعت کلی است در دنیا به آخر نمی رسد بلکه در عوالم بعدی هم استمرار دارد. بنابراین دستگیری حضرت دستگیری ای است که در همه عوالم وجود دارد و در هر درجه ای از ایمان باشید این دستگیری هست. لذا یکی از رزق های مهم متقین و شیعیان در بهشت همین استفاده از معارف و علوم اهل بیت است که در قرآن از آن تعبیر به «نهر خمر» شده است. که در بهشت متقین «أَنْهارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّهٍ لِلشَّارِبین»(محمد/15) و این انهار خمر، علم امام است که شیعیان از این علوم استفاده می کنند. وقتی از این نهر می نوشند به لذت معرفت الله می رسند. بنابراین ما در هر مقامی از مقامات ایمان که باشیم مسیر ما با وجود مقدس نبی اکرم در دنیا به آخر نمی رسد. نه این وادی انتها دارد و نه نبوت نبی اکرم به انتها می رسد. در عوالم بالاتر هم ایشان پیامبر هستند و همه معارف آن معالم را به ما می رسانند.
بنابراین اگر بخواهیم به شفاعت نبی اکرم برسیم و از شهادت نبی اکرم، که همه به آن احتیاج دارند، برای خودمان استفاده کنیم نیاز به واسطه گری ائمه داریم. در روز قیامت همه محتاج به شهادت حضرت رسول هستند. اگر ما بخواهیم به امام برسیم سیر ما با امام از عوالم قبل شروع می شود، اما آخرش دنیاست. اگر کسی در دنیا نتوانست به امام برسد در آخرت هم نمی تواند برسد. در بحار، ذیل آیه «صراط مستقیم» حضرت فرمودند صراط مستقیم، طریق معرفت خداست. کسی که پا در صراط مستقیم گذاشت هر قدمی که برمی دارد بر معرفتش افزوده می شود، حجابی از او کنار می رود و محبت و خشوعش نسبت به خدای متعال افزوده می شود.
اگر ما بخواهیم به نبی اکرم راه پیدا کنیم باید امام واسطه گردد، و اگر به حضرت راه پیدا کردیم منحصر به دنیا و برزخ و قیامت نیستیم، بلکه در همه عوالم حضرت شفیع هستند و ما استفاده می کنیم. همراهی ما با حضرت و به واسطه امام تمام شدنی نیست. اگر کسی در دنیا به امام نرسید در آخرت محروم است. اگر وقتی که از دنیا می رود به امام زمان خودش راه پیدا نکرد دیگر کارش تمام است و موتش موت جاهلیت است.
لذا فرصت طلایی دنیا که باید مغتنم شمرده شود فرصت رسیدن به امام است. خدای متعال ما و امام را به دنیا آورده است در حالی که مقصدمان یکی نیست، امام آمده است تا شفاعت کند و ما آمدیم تا شیعه شویم. اغتنام این فرصت این است که انسان خودش را به امام برساند. اگر رساند دیگر با امامش است. اگر نرساند دیگر فرصت تمام شده است. بعد از فرصت دنیا، دست و پا زدن فایده ای ندارد. البته دست و پازدن در آن دنیا هم صرفاً حرف آن هاست. این سیر از دنیا شروع می شود و به اندازه ای که انسان به امام می رسد در همان درجه با امام سیر می کند. درجه ایمان، درجه و معرفت امام است. کنه و کلمه ایمان، امیرالمؤمنین است و ما به اندازه محبت و معرفت مان مؤمن می شویم. انسان به اندازه ای که به امام می رسد به هدایت نبی اکرم در دین و شفاعت نبی اکرم در دنیا و آخرت می رسد. لذا درجه ایمان و استفاده ما تابع درجه معرفت آن هاست. بنابراین نکته مهم دیگر این است که درجه معرفت ما، درجه برخورداری مان از حضرت را نشان می دهد. این که می گویند باید امام رضا را «عارفاً بحقه» زیارت کرد حداقلش این است که باید امام را مفترض الطاعه بداند. از این پایین تر، عارفاً بحقه نیست. این، معرفت بزرگی است. مفترض الطاعه بیشتر از یکی نیست، آن هم خدای متعال است. چون خالق و حاکم است.
تاکنون نظری ثبت نشده است