display result search
- 712
- 1000
- 1000
- 1000
آسان شدن سختیها با احساس حضور خدا، جلسه پنجم
سخنرانی از آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «آسان شدن سختیها با احساس حضور خدا»، جلسه پنجم، سال 1399
خدای متعال در ما فقرهای بی منتها قرار داده است. همینگونه که نعمت های خدای متعال بی حد و حساب هست، فقرها و اضطرارهای ما هم به خدای متعال بی منتها است و این فقرها و اضطرارهای ما حجاب ما نیستند؛ اینها نردبان سلوک ما و مرکب سیر ما به سمت خدای متعال هستند. ما با فقرهایمان می توانیم به خدای متعال نزدیک شویم. اینگونه نیست که اگر ما میل به استراحت و میل به آشامیدن و... داریم، اینها مزاحم تقرب به خدا باشند. اینها مراکب سلوک ما هستند. اگر ما اضطرارهای بی حد و حساب خود را بفهمیم، قدم اول توجه به فقرهای خود است.
هیچ کس هیچی ندارد. همه دست ها خالی است.انسان باید حضور حضرت حق را احساس کند و با خدای خودش زندگی کند، نه با اسباب و این نظام کیهانی کور و کر. ما آمده ایم که با خدا باشیم. پیامبر می فرماید من با خودم یک توحیدی را آورده ام که هدف آن رساندن همه بشر به لقاء الله است. اگر کسی با من همراه شد، در همین عالم به ملاقات رب می رسد و با خدا زندگی می کند.
خدای متعال در درون و بیرون ما این فقرها را قرار داده است. غفلت از فقر یا توهم غنا اولین مانع است. اگر انسان خیال کند که غنی است دچار سرکشی و طغیان خواهد شد. به اندازه نعمت های خدا ما دچار فقر و اضطرار هستیم. اگر کسی فقرهایش را فهمید و در رفع آن فقرها به خود تکیه کرد، مبتلا به عُجب می شود که بدترین صفت رذیله است مانند قارون که دچار عجب شد. حتی اگر انسان در عبادت خود به عجب رسید، این عبادت او را از خدا دور می کند. مانع اول غفلت است، مانع دوم عجب و مانع سوم شرک است. انسان اگر فقرهای خود را به اسباب تکیه دارد، مشرک می شود.
خدای متعال در ما فقرهای بی منتها قرار داده است. همینگونه که نعمت های خدای متعال بی حد و حساب هست، فقرها و اضطرارهای ما هم به خدای متعال بی منتها است و این فقرها و اضطرارهای ما حجاب ما نیستند؛ اینها نردبان سلوک ما و مرکب سیر ما به سمت خدای متعال هستند. ما با فقرهایمان می توانیم به خدای متعال نزدیک شویم. اینگونه نیست که اگر ما میل به استراحت و میل به آشامیدن و... داریم، اینها مزاحم تقرب به خدا باشند. اینها مراکب سلوک ما هستند. اگر ما اضطرارهای بی حد و حساب خود را بفهمیم، قدم اول توجه به فقرهای خود است.
هیچ کس هیچی ندارد. همه دست ها خالی است.انسان باید حضور حضرت حق را احساس کند و با خدای خودش زندگی کند، نه با اسباب و این نظام کیهانی کور و کر. ما آمده ایم که با خدا باشیم. پیامبر می فرماید من با خودم یک توحیدی را آورده ام که هدف آن رساندن همه بشر به لقاء الله است. اگر کسی با من همراه شد، در همین عالم به ملاقات رب می رسد و با خدا زندگی می کند.
خدای متعال در درون و بیرون ما این فقرها را قرار داده است. غفلت از فقر یا توهم غنا اولین مانع است. اگر انسان خیال کند که غنی است دچار سرکشی و طغیان خواهد شد. به اندازه نعمت های خدا ما دچار فقر و اضطرار هستیم. اگر کسی فقرهایش را فهمید و در رفع آن فقرها به خود تکیه کرد، مبتلا به عُجب می شود که بدترین صفت رذیله است مانند قارون که دچار عجب شد. حتی اگر انسان در عبادت خود به عجب رسید، این عبادت او را از خدا دور می کند. مانع اول غفلت است، مانع دوم عجب و مانع سوم شرک است. انسان اگر فقرهای خود را به اسباب تکیه دارد، مشرک می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است