display result search
سخنرانی استاد شجاعی با موضوع "مهندسی فکر"، بخش دوم، سال 1399
در روایت داریم خداوند در آخرت خطاب به فقرا می فرماید: «در دنیا سختی ها و مشکلات را تحمل کردی ولی عمر کوتاه بود اکنون بی نهایت سال در آخرت زندگی خواهی کرد و تمام مصائبت جبران خواهدشد.» جبران خداوند آنچنان است که بنده آرزو می کند ای کاش سختی بیشتری در دنیا به او وارد می شد.
امام صادق (ص) می فرمایند: «مومن می گوید ای کاش مرا در دنیا با قیچی تکه تکه کرده بودند» پرده که کنار می رود، تازه درمی یابیم تمام دردها و فقدان ها و مشکلات نوازش خدا بوده است. خداوند در قیامت آن چنان کرامت ها را عطا می کند که بنده می گوید: "من لیاقت این همه اکرام را ندارم"
خداوند می فرماید: «هربار که دعا کردی دعایت را اجابت نکردم چون دوستت داشتم و آن چیز به مصلحت تو نبود؛ ولی من خدایی نیستم که خواسته ی بنده ام را بدون جواب بگذارم، تمام دعاهایت ذخیره آخرت شده و اکنون جاودانه اش را به تو عطا می کنم» امام صادق (ص) می فرمایند: «مومن می گوید ای کاش هیچ یک از دعاهایم در دنیا اجابت نمی شد» این یعنی دعای اجابت نشده ی ما ثروتی است برای آخرت ما؛ بنابراین هرکس در دنیا دعای اجابت نشده، درد و مشکلات و گرفتاری بیشتر و تحقیر و بی محبتی بیشتری دیده باشد، ثروتمندتر است.
انسان حتی در زمان فشار و سختی و بلا از نوازش و رحمت خدا بی بهره نیست. اشتباه انسان ها این است که همه چیز را با مقیاس طبیعت و دنیا معنا می کنند و به مقطع ابدیت نمی اندیشند؛ اما در حقیقت انسان یک موجود جاودانه است و برای انسان عدم و نابودی وجود ندارد.
در هنگام تفکر در نعمت های خدا یک حجاب بسیار قطور داریم که اگر کسی بتواند این حجاب را کنار بزند، به دریایی از معرفت وقدرت دست می یابد؛ آن حجاب، حجاب عادت است. خداوند برای اینکه عادت به سراغ انسان ها نیاد، گاهی وقت ها تعادل و عادت را به هم می زند و نعمتی را می گیرد تا انسان متوجه نعمت ها شود و قدر بداند و فکر نکند که باید همیشه این نعمت ها را داشته باشد.
در روایت داریم خداوند در آخرت خطاب به فقرا می فرماید: «در دنیا سختی ها و مشکلات را تحمل کردی ولی عمر کوتاه بود اکنون بی نهایت سال در آخرت زندگی خواهی کرد و تمام مصائبت جبران خواهدشد.» جبران خداوند آنچنان است که بنده آرزو می کند ای کاش سختی بیشتری در دنیا به او وارد می شد.
امام صادق (ص) می فرمایند: «مومن می گوید ای کاش مرا در دنیا با قیچی تکه تکه کرده بودند» پرده که کنار می رود، تازه درمی یابیم تمام دردها و فقدان ها و مشکلات نوازش خدا بوده است. خداوند در قیامت آن چنان کرامت ها را عطا می کند که بنده می گوید: "من لیاقت این همه اکرام را ندارم"
خداوند می فرماید: «هربار که دعا کردی دعایت را اجابت نکردم چون دوستت داشتم و آن چیز به مصلحت تو نبود؛ ولی من خدایی نیستم که خواسته ی بنده ام را بدون جواب بگذارم، تمام دعاهایت ذخیره آخرت شده و اکنون جاودانه اش را به تو عطا می کنم» امام صادق (ص) می فرمایند: «مومن می گوید ای کاش هیچ یک از دعاهایم در دنیا اجابت نمی شد» این یعنی دعای اجابت نشده ی ما ثروتی است برای آخرت ما؛ بنابراین هرکس در دنیا دعای اجابت نشده، درد و مشکلات و گرفتاری بیشتر و تحقیر و بی محبتی بیشتری دیده باشد، ثروتمندتر است.
انسان حتی در زمان فشار و سختی و بلا از نوازش و رحمت خدا بی بهره نیست. اشتباه انسان ها این است که همه چیز را با مقیاس طبیعت و دنیا معنا می کنند و به مقطع ابدیت نمی اندیشند؛ اما در حقیقت انسان یک موجود جاودانه است و برای انسان عدم و نابودی وجود ندارد.
در هنگام تفکر در نعمت های خدا یک حجاب بسیار قطور داریم که اگر کسی بتواند این حجاب را کنار بزند، به دریایی از معرفت وقدرت دست می یابد؛ آن حجاب، حجاب عادت است. خداوند برای اینکه عادت به سراغ انسان ها نیاد، گاهی وقت ها تعادل و عادت را به هم می زند و نعمتی را می گیرد تا انسان متوجه نعمت ها شود و قدر بداند و فکر نکند که باید همیشه این نعمت ها را داشته باشد.
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان