display result search
- 674
- 1000
- 1000
- 1000
راه رسیدن به وادی ایمن، جلسه هفتم
سخنرانی از آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «راه رسیدن به وادی ایمن»، جلسه هفتم، تبیین امنیت در آیات قوم سبأ، سال 1398
در داستان قوم سبأ خدای متعال می فرماید: «ما برای این قوم باغستان های به هم پیوسته قرار دادیم و سفر آن ها را از آن باغستان ها به قریه مبارک، امن قرار دادیم. اما این ها کفران کردند پس ما نعمت را ازشان گرفتیم.» درباره شکر نعمت آنچه باید گفت این است که معنای شکر نعمت این است که آن را در راه قرب به خدا به کار گیری و اگر چنین نکنی، نعمت را کفران کرده ای. نکته دیگر درباره بلد امن است، به طور کلی بلد ایمن بلدی است که حول محور امام باشد و منظور حضرت ابراهیم هم از دعا برای امنیت کعبه همین بود؛ در واقع منظور چرخیدن دور سنگ ها نیست بلکه اگر انسان به سوی کعبه بیاید و مقصودش امام باشد، در امنیت باطنی که همان نجات از آتش است قرار می گیرد.
درباره معنای شکر هم باید گفت اولا انسان باید به نعمت توجه کرده و از آن غفلت نکند و نعمت را به خودش نسبت ندهد تا معجب بشود، ثانیا به اسباب هم نسبت ندهد که مشرک شود، بلکه باید نعمت را به خدای متعال نسبت بدهد؛ این قدم اول در وادی شکر است. اگر این قدم ها برداشته شد، یعنی غفلت از نعمت نبود، نعمت را به خودمان نسبت ندادیم تا معجب بشویم، به اسباب هم نسبت ندادیم که مشرک بشویم و از سر سفره اسباب و عوامل نگرفتیم، بلکه نعمت را به سرچشمه اش که حضرت حق است نسبت دادیم؛ این قدم اول در وادی شکر است.
در داستان قوم سبأ خدای متعال می فرماید: «ما برای این قوم باغستان های به هم پیوسته قرار دادیم و سفر آن ها را از آن باغستان ها به قریه مبارک، امن قرار دادیم. اما این ها کفران کردند پس ما نعمت را ازشان گرفتیم.» درباره شکر نعمت آنچه باید گفت این است که معنای شکر نعمت این است که آن را در راه قرب به خدا به کار گیری و اگر چنین نکنی، نعمت را کفران کرده ای. نکته دیگر درباره بلد امن است، به طور کلی بلد ایمن بلدی است که حول محور امام باشد و منظور حضرت ابراهیم هم از دعا برای امنیت کعبه همین بود؛ در واقع منظور چرخیدن دور سنگ ها نیست بلکه اگر انسان به سوی کعبه بیاید و مقصودش امام باشد، در امنیت باطنی که همان نجات از آتش است قرار می گیرد.
درباره معنای شکر هم باید گفت اولا انسان باید به نعمت توجه کرده و از آن غفلت نکند و نعمت را به خودش نسبت ندهد تا معجب بشود، ثانیا به اسباب هم نسبت ندهد که مشرک شود، بلکه باید نعمت را به خدای متعال نسبت بدهد؛ این قدم اول در وادی شکر است. اگر این قدم ها برداشته شد، یعنی غفلت از نعمت نبود، نعمت را به خودمان نسبت ندادیم تا معجب بشویم، به اسباب هم نسبت ندادیم که مشرک بشویم و از سر سفره اسباب و عوامل نگرفتیم، بلکه نعمت را به سرچشمه اش که حضرت حق است نسبت دادیم؛ این قدم اول در وادی شکر است.
تاکنون نظری ثبت نشده است